9 lipca 1982 roku, Disney odsłonił w kinach actioner sci-fi Tron, gdzie będzie brutto 33 miliony dolarów i, dekady później, dostać sequel w Tron: Legacy. Oryginalna recenzja The Hollywood Reporter znajduje się poniżej:
Byłoby zbyt łatwo opisać Disney Studios Tron jako kolejny film o efektach specjalnych w roku, w którym efekty specjalne osiągnęły bezprecedensowe wyżyny wyrafinowania i technicznej wirtuozerii. Oczywiście tak jest i prawdopodobnie opiera się on w większym stopniu na animacjach generowanych komputerowo niż jakikolwiek inny film, który do tej pory powstał. Zarówno oko jak i umysł są nieustannie oszołomione bombardowaniem obrazami, które dosłownie wymykają się opisowi. Któż mógłby mieć nadzieję na opisanie elektronicznie wytworzonych transformacji, które zachodzą z szybkością błyskawicy w skomplikowanych obwodach komputera? Trzeba je zobaczyć, by uwierzyć, a nawet wtedy nie jest się do końca pewnym.
Ale młody Steven Lisberger, który zarówno napisał jak i wyreżyserował Tron , nigdy nie pozwala, aby gadżety sprawiły, że dostaniesz, że przede wszystkim opowiada historię, i że jest to zasadniczo film o ludziach. Oczywiście, jego ludzie, żyjący kilka pokoleń od teraz, są bardziej zaznajomieni z komputerami niż my. W rzeczywistości, dla większości z nich, ich życie jest kontrolowane przez Główny Komputer, a człowiek, który kontroluje Główny Komputer kontroluje świat. A człowiekiem, który ma nadzieję osiągnąć tę godną pozazdroszczenia pozycję jest David Warner.
Gdzieś w sercu Master Computer znajduje się jednak niewygodna informacja, że Warner w rzeczywistości ukradł część kluczowej technologii Jeffowi Bridgesowi, „użytkownikowi” (komuś, kto wie, jak nakazać komputerowi funkcjonowanie). Aby zapewnić sobie pozycję władzy, Warner chce wyeliminować „użytkowników”, miniaturyzując ich na pasażerów (lub kierowców) tych samochodów, samolotów i statków rakietowych, które rozpadają się w błysku światła w popularnych dziś salonach wideo. Ofiary są tak małe, że to prawie przestępstwo bez ofiar! Inni pozbywają się ich w śmiertelnej grze, która wydaje się być skrzyżowaniem piłki ręcznej i jai alai, z odrobiną starożytnych gladiatorskich tarcz wrzuconych w celu odparcia śmiertelnych kul ognia używanych w konkursie.
Uznaję za akt twórczej wyobraźni, jeśli nie czystego geniuszu, że Lisberger mógł spojrzeć na nasze automaty do gry i przewidzieć czas w przyszłości, kiedy człowiek będzie uwięziony we własnych rozrywkach. To trochę jak Through the Looking Glass w połączeniu z 20,000 Leagues Under the Sea – umiejętne połączenie cudowności i przygody. Lisberger nie ubarwia swojego filmu, stworzonego, jak to się mówi, dla dzieci w każdym wieku, koszmarnymi obrazami. Są tu pościgi samochodowe i latające obiekty (samoloty byłyby niedokładne; wyglądają raczej jak latające Łuki Triumfalne), które przyspieszają puls; ale nawet elektroniczne tortury, które wymyśla Warner, wydają się stosunkowo łagodne. Z pewnością wskaźnik przeżywalności jego ofiar jest zaskakująco wysoki.
Wszyscy główni bohaterowie mają podwójne tożsamości, tę ze świata rzeczywistego i tę ze świata komputerowego. Bruce Boxleitner jest Tron (lub Alan Bradley), ekspert komputerowy, który znajduje swoją pracę niewytłumaczalnie zablokowane przez Warner, jego szef (Ed Dillinger lub Sark). Jeff Bridges jest w dobrej formie jako happy-go-lucky Flynn (lub Clu), który jest zadowolony z prowadzenia salonu gier, aż przekonany przez Boxleitner pomóc zablokować Warnera złośliwe schematy. Cindy Morgan nie jest też w złej formie, jako jego energiczna asystentka w laboratorium (Lora/Yuri), która kiedyś miała romans z Bridgesem. Szczególne wrażenie robi Barnard Hughes jako starszy naukowiec, który w miniaturze wygląda jak Humpty Dumpty broniący głównego komputera. Tak się składa, że wszyscy wykonawcy na żywo zostali nakręceni w czerni i bieli, a kolory ich kostiumów zostały dodane później (oczywiście komputerowo), co nadaje ich twarzom dziwnie pociągającą, niemal maskową jakość.
A scenariusz Lisbergera jest usiany zabawnymi anachronizmami. „Nigdy nie zbudowali obwodu, który mógłby go utrzymać”, zauważa „program” z podziwem dla Trona (Boxleitner) próbującego uciec. Nie jest jeszcze tak łatwy w operowaniu komicznymi akcentami jak Lucas czy Spielberg, ale zawsze miło jest znaleźć młodego filmowca, który nie traktuje siebie, ani swojego scenariusza, zbyt poważnie.
Mimo to, ciągle wraca się do tych wypełniających oczy (i uszy) efektów specjalnych, podkreślanych przez oszałamiającą listę kredytową na końcu, która zawiera napisy do tajwańskich animatorów napisane chińskim alfabetem. To daleka droga od dawnych czasów, kiedy wszystko, co pochodzi od Disneya, było ściśle oparte na Disneyu. Chociaż Tron został wyprodukowany przez Donalda Kushnera z organizacji Disneya, duża część pracy została zlecona firmom takim jak Magi Synthavision, Information International, Robert Abel and Associates oraz WallaWorks (dźwięk). Nawet muzyka, autorstwa Wendy Carlos, została skomponowana w Nowym Jorku (za pomocą syntezatora) i dosłownie zatelefonowana.
A jednak uważam Tron za jeszcze jedno ważne pióro w chapeau Disneya (a także producenta wykonawczego Rona Millera), tuż obok Królewny Śnieżki i Fantazji. Oba te filmy wprowadziły animację w nową erę, ustanawiając nowe standardy doskonałości i nowe granice dla eksperymentu. Uważam, że to wspaniałe, że tak sztywne studio jak Disney dało tyle swobody nowemu reżyserowi i było na tyle hojne, by uznać, że nowe pomysły wymagają nowych technik, technik, z którymi niekoniecznie najlepiej radzą sobie „wewnętrzni” pracownicy. Ale publiczność nadal będzie postrzegać Tron jako film Disneya i zda sobie sprawę, że Disney po raz kolejny jest na czele kreatywnej animacji. – Arthur Knight, pierwotnie opublikowany 8 lipca 1982.