’American Dreamer’ Review: Peter Dinklage i Shirley MacLaine tworzą atrakcyjną nieparzystą parę

Niewielu aktorów potrafi tak skutecznie oddać mizantropię jak Peter Dinklage. Z jego arcyciekawymi tekstami i nieskończenie ekspresyjną twarzą, aktor jest doskonały w portretowaniu zniszczonych dusz, posiadających ukrytą wrażliwość. To właśnie czyni go tak idealnym do głównej roli w nowym filmie według scenariusza Theodore’a Melfiego (Hidden Figures), w którym gra zgorzkniałego profesora ekonomii desperacko poszukującego szczęścia, ale zawodzącego na każdym kroku. American Dreamer, niedawno pokazany jako film otwarcia Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Fort Lauderdale, jest rodzajem ostrej czarnej komedii, która czuje się jak powrót do bardziej śmiałych filmowo lat 70.

Dinklage gra Philipa Lodera, profesora ekonomii na jednym z uniwersytetów w Nowej Anglii, którego wykłady składają się głównie z gniewnych wrzutek na temat nierówności społecznych. Philip odnosi się do tematu osobiście, ponieważ zarabia tylko 50 000 dolarów rocznie i nie ma kadencji, która zapewniłaby bezpieczeństwo pracy. W wolnym czasie pracuje nad powieścią, ale przede wszystkim marzy o wymyślnych nieruchomościach, na które nie może sobie pozwolić. Uczęszcza na otwarte pokazy luksusowych domów organizowane przez jego przyjaciela maklera nieruchomości Della (zabawnie droll Matt Dillon), który znosi obecność Philipa, mimo że ten lubi odstraszać potencjalnych nabywców.

Philip, który angażuje się również w bogatym życiu fantazji obejmujących romantyczne uwagi dwóch wspaniałych młodych kobiet, które dote na niego, myśli, że jego marzenie o posiadaniu luksusowego domu może dojść do skutku, gdy staje się świadomy oferty, która wydaje się zbyt dobre, aby mogło być prawdziwe. Dotyczy ona pałacowej rezydencji nad wodą, która jest sprzedawana za „5 milionów dolarów w stanie surowym lub 240,00 dolarów z mieszkaniem” Właścicielem jest starsza, bezdzietna wdowa Astrid Finnelli (Shirley MacLaine), która sprzeda dom za niższą cenę pod warunkiem, że będzie mogła pozostać w nim do końca życia.

Zapewniony przez Della, że nie powinien długo czekać na przejęcie wyłącznego posiadania, ponieważ poruszająca się na wózku inwalidzkim Astrid jest „aktywnie umierająca”, Philip spienięża wszystkie swoje oszczędności i sprzedaje wszystkie swoje rzeczy, aby zebrać niezbędne fundusze i wprowadza się do podupadłych pomieszczeń dla służby. Ku swojemu przerażeniu, wkrótce odkrywa, że Astrid, zamiast być u progu śmierci, jest energiczną seniorką, która wydaje się być obrazem zdrowia. I że w rzeczywistości ma kilkoro dorosłych dzieci, w tym Maggie (Kimberly Quinn), adwokat, która jasno daje do zrozumienia, że nie ma zamiaru pozwolić Philipowi uciec od umowy.

Film, luźno oparty na prawdziwym segmencie programu radiowego This American Life, ma wyraźne Harold i Maude czarno-komediowe wibracje w jego przedstawieniu relacji między Astrid i Philip. Zaczyna się od mrozu, ale ostatecznie rozwija się w ciepłą przyjaźń, a nawet miłość po tym, jak on wije się ratując jej życie na więcej niż jeden raz, pomimo faktu, że pozwalając jej umrzeć byłoby w jego własnym interesie.

Tymczasem Philip, który wydaje się być nieodpartym dla kobiet, znajduje się wielokrotnie wpadając do łóżka – najpierw z 30-letnią studentką (Michelle Mylett) w swobodnym związku, który grozi zniszczeniem jego kariery po tym, jak informuje Philipa szefa wydziału (Danny Pudi, Community), a następnie z Maggie pomimo ich wcześniejszej animozji.

Debiutujący w roli reżysera Paul Dektor nie do końca radzi sobie z nagłymi zmianami tonacji i niekonsekwencjami, które sprawiają, że kilka postaci zmienia swoje osobowości w mgnieniu oka. Film żongluje zbyt wieloma elementami, w tym podplotem z udziałem łatwo szokującego prywatnego detektywa (wspaniale zagranego przez Danny’ego Glovera), a także przesadnie rozkoszuje się slapstickowym humorem, gdy wiecznie pechowy Philip doznaje licznych obrażeń w wyniku wpadek, m.in. z parzącym prysznicem i klimatyzatorem.

Ale ma również wiele zabawnych momentów dzięki dowcipnemu scenariuszowi Melfi’ego, zawierającemu mnóstwo bardzo zabawnych one-linerów, szczególnie dostarczonych do perfekcji przez dwie gwiazdy. Bez wysiłku charyzmatyczny Dinklage sprawia, że kibicujemy jego postaci pomimo jej wielu wad i pstrokatego usposobienia, podczas gdy MacLaine, wciąż będąca siłą natury w wieku 88 lat, wykazuje się znakomitym wyczuciem czasu, wyostrzonym przez 67 lat (!) doświadczenia na dużym ekranie. Z radością ogląda się ich w filmie, który nie do końca spełnia swoje spore ambicje tematyczne, ale po drodze oferuje spore przyjemności.