’Czy jestem nierozsądny?’ Review: Daisy May Cooper’s Hulu Mystery-Comedy Intrigues and Frustrates in Equal Measure

W Wielkiej Brytanii Daisy May Cooper jest certyfikowaną gwiazdą telewizyjną, na tyle znaną zarówno jako aktorka, jak i twórczyni seriali, że pojawiła się w brytyjskiej wersji The Masked Singer wcześniej tej wiosny. Wcieliła się w postać Wydry.

Gdyby Cooper został ujawniony w amerykańskim Masked Singer w lutym, Jenny McCarthy prawdopodobnie byłaby całkowicie zdezorientowana. Cooper mógł być znany z dwóch projektów Armando Iannucci – The Personal History of David Copperfield i Avenue 5 – ale zamiast This Country, wielokrotnie nagradzanej komedii w której wystąpiła i którą stworzyła z bratem Charliem, dostaliśmy U.Zamiast brytyjskiego przeboju Welcome to Flatch; a zamiast brytyjskiego hitu Taskmaster, przy którym Cooper współtworzył 10. sezon, dostaliśmy amerykańską wersję Taskmaster, która zbombardowała w swoim samotnym sezonie na Comedy Central.

To się zmienia, oczywiście. Amerykańscy widzowie dostaną tej wiosny crash course w Daisy May Cooper, pozwalając nam nadrobić zaległości w tej niewiarygodnie utalentowanej multihiphenate.

Prawdopodobnie najlepiej się stało, że pierwszym dużym krajowym popisem Cooper była dramaturgia HBO Casha Carrawaya Rain Dogs, pogardliwa i skutecznie żałosna eksploracja ekonomicznej desperacji i odnalezionych rodzin we współczesnym Londynie. To wymagające pod względem tonalnym przedstawienie, utrzymane w ryzach dzięki szerokiej, ale solidnej roli głównej Coopera.

Drugim gwiazdorskim pojazdem Coopera tej wiosny jest Hulu i BBC One’s Am I Being Unreasonable? który może być jeszcze bardziej wymagający. Stworzony wraz z współgwiazdą Selin Hizli, Am I Being Unreasonable? jest komicznym thrillerem lub głupią tajemnicą. To popis wielu z tych samych cech aktorskich, które sprawiły, że Cooper był tak oglądany w Rain Dogs i jest to w pełni angażujące przedstawienie, które można śledzić i próbować rozgryźć. Jednocześnie jest to spektakl, który w swoich próbach bycia strukturalnie ambitnym, podkopuje swoje emocjonalne jądro. To historia dwóch przyjaciół połączonych uzupełniającą się traumą, która zbyt często zamienia się w zgadywankę.

Am I Being Unreasonable? występuje Cooper jako Nic, matka z przedmieścia, która utknęła w psychologicznej koleinie. Kocha swojego przedwczesnego syna (Lenny Rush’s Ollie), ale jej małżeństwo z Danem (Dustin Demri-Burns) jest w tym, co wydaje się być trwałą koleiną, a ona jest trzewiowo prześladowana przez szokującą utratę jej prawdziwej miłości, Alexa (David Fynn), żalu, którego nie może podzielić z nikim. Z pewnością nie może podzielić się swoimi uczuciami z Danem ani z irytującą sąsiadką (przezabawnie skradająca sceny Karla Crome).

Wtedy w mieście pojawia się Jen (Hizli). Ona również jest wstawioną matką. Nienawidzi tych samych wybrednych mamusiek, co Nic. Wkrótce, przy zdrowym alkoholowym wsparciu, Nic mówi Jen rzeczy, których prawdopodobnie nie powinna mówić, ponieważ Jen ma swoje własne sekrety i jest więcej niż możliwe, że mogą być minusy ich pozornie terapeutycznej przyjaźni.

Pierwszą rzeczą, którą należy wiedzieć o Nic, jako postaci, jest to, że jest bardzo zabawna i jest bardzo uszkodzona, a jeśli wydaje się, że są to dwie rzeczy, które należy wiedzieć o Nic, idą w parze. Nic doświadcza retrospekcji, halucynacji i wybuchów gniewu, które, choć są całkowicie uzasadnione, nie pomagają jej w zdobywaniu przyjaciół i wpływaniu na ludzi. Podobnie jak Costello, postać Cooper w Rain Dogs, Nic jest oddaną matką, ale jej monomaniakalne obawy, że wychowuje dziecko, które może naśladować jej największe wady, nie są do końca błędne. Cooper bardzo szybko udowodniła, że jest wyjątkową odtwórczynią ról dziecięcych, a ona i Rush mają razem sceny, które są w równej mierze bardzo głupie i bardzo słodkie, a potem nieco niepokojące, gdy zrobisz krok do tyłu i zastanowisz się.

Hizli może mieć trudniejszą rolę, ponieważ przez długi czas nie jest jasne, czym naprawdę jest Jen. Czy jest tylko samotną, nową kobietą w mieście? Czy szuka przyjaciela, czy może pragnie zemsty lub czegoś innego? Hizli łączy słodki smutek z maniakalnym błyskiem, który otwiera drzwi do różnych interpretacji, a jeśli postać pozostaje sympatyczna, trzymając cię w niepewności co do jej motywacji, to jest to zasługa Hizli.

Aspekt gry w zgadywanie Czy jestem nierozsądny? jest tym, co sprawia, że serial się kręci i co ostatecznie uważam za frustrujące. Cała seria jest napędzana przez zatajanie informacji.

Czasami jest to organiczne. Nic zaprzecza wielu rzeczom i wie o rzeczach, których z coraz bardziej oczywistych powodów nie może nikomu powiedzieć. Jen jest być może w zaprzeczeniu i być może samozaprzeczeniu, ale jest równie oczywiste, dlaczego nie może po prostu wyjść i ogłosić swoje backstory.

Nadal, seria staje się bardziej zainwestowane w wstawianie luk narracyjnych, które istnieją tylko po to, aby mieć te informacje wypełnione później w serii. Jeśli wszystko, co myślę, to „Och, to dlatego, że ta dziura fabularna nie była dziurą fabularną!” lub „Och, to nie była niespójność postaci w ogóle!”, to podchodzę do serii jako do zagadki, którą absolutnie jest, a nie jako do studium postaci, którym prawdopodobnie powinna być.

Pokaz ma nagłe mini przesunięcia w gatunku – że Ollie jest aspirującym filmowcem z zabawnym horror fiksacji pomaga uzasadnić niektóre rzeczy – i te jarring, koszmarne detours prawdopodobnie byłoby wystarczająco zróżnicowanie bez traktowania narracji i jej wykluczenia jako coś do rozwiązania. Zamiast tego, jak na razie gubią się większe problemy i wymiary postaci.

Am I Being Unreasonable? został już odnowiony na drugi sezon. Będę zainteresowany, aby zobaczyć, czy te pierwsze sześć odcinków – cudownie szybki sezon w 30 minut na odcinek – są tylko whiplash-y wprowadzenie, aby wyjaśnić, że wszystko może się zdarzyć z tymi postaciami, ale nie szablon dla struktury idzie do przodu. Spędzając więcej czasu z tymi dwoma głównymi postaciami jako ludźmi, a nie kawałkami w przesuwającym się ćwiczeniu zręcznościowym, można by dać mocnym występom szansę na zaznaczenie się bardziej. Z drugiej strony, serial może nie mieć zbyt wiele silnika bez swoich sztuczek. Pomijając zastrzeżenia, cieszę się amerykańską wiosną Daisy May Cooper. I koniecznie sprawdźcie Rain Dogs.