Dla krytyków telewizyjnych tematem tego tygodnia są nowe wersje niektórych z najgłośniejszych programów minionego roku. Będzie to zabawna gra, aby zobaczyć, jak wiele recenzji omawia The Resort firmy Peacock, nie wspominając o The White Lotus firmy HBO w pierwszym akapicie (kiedy bardziej trafnym porównaniem jest właściwie Acapulco firmy Apple TV+) lub Paper Girls firmy Amazon, nie wspominając o Stranger Things firmy Netflix (kiedy bardziej trafnym porównaniem jest właściwie The Baby-Sitters Club).
Odpowiedź może być bliska „zeru” (Nawet nie będę próbował, jeśli chodzi o Paper Girls.)
The Bottom LineBarrera błyszczy, ale nie spodziewajcie się, że ten dramat przetrwa w telewizyjnej dziczy.
Przynajmniej skutecznie unikałem wspominania o Yellowjackets stacji Showtime aż do kilku zdań mojej recenzji Keep Breathing Netflixa, tzw. limitowanej serii, którą bezsprzecznie najłatwiej opisać jako jednoosobową wersję Yellowjackets bez żadnych sensacyjnych – lub „zabawnych”, jeśli wolicie – aspektów, które uczyniły Yellowjackets nominowaną do nagrody Emmy minisensacją. Bez rytualnego kanibalizmu, zabójczego soundtracku z lat 90. czy oznak nadprzyrodzoności? Żaden problem!
Podziwiałem Keep Breathing za jego pozbawiony – sześć odcinków, każdy poniżej 40 minut, co czyni go szczytową wersją telewizyjną uzyskania swojego imienia namalowanego na ziarnku ryżu – integralność i za najnowsze potwierdzenie zawsze oglądalnej siły gwiazdy Melissy Barrery. Ale ciągle czekałem na to, że serial znajdzie bardziej zwrotny silnik lub bardziej zaskakujący emocjonalny bieg, który nigdy się nie zmaterializował.
Stworzony przez L.A. Complex weteranów Marin Gero i Brendan Gall, Keep Breathing gwiazda Barrera jako Liv, prawnik z Manhattanu próbujący desperacko dostać się do Inuvik w Terytoriach Północno-Zachodnich z powodów, które w końcu staną się jasne, jeśli nigdy nie będą całkiem interesujące. Liv skrywa jedną lub dwie wielkie tajemnice, które staną się ważne po tym, jak będzie musiała zabrać się na przejażdżkę małym samolotem z podejrzanym George’em (Mike Dopud) i Samem (Austin Stowell), którzy natychmiast stają się zupełnie nieistotni, gdy samolot rozbija się gdzieś na kanadyjskim pustkowiu.
Porzucona bez zapasów ani umiejętności, poza swoją sporną determinacją, Liv musi wymyślić, jak wrócić do cywilizacji. Po drodze, Liv wykorzystuje retrospekcje z udziałem jej nudnej i wyluzowanej matki (Florencia Lozano), nudnego i schorowanego ojca (Juan Pablo Espinosa) oraz nudnego i przystojnego chłopaka (Jeff Wilbusch), aby uświadomić sobie, że przy całej niebezpiecznej florze i faunie oraz niedostatku zasobów, tym, co naprawdę ją powstrzymuje, jest szereg bardzo rudymentarnych psychologicznych rozterek. Nic, co odkrywa na temat swoich problemów z zaangażowaniem, kompleksem porzucenia i różnymi zawodowymi kompulsjami, nie mogłoby zostać odkryte w ciągu pierwszej godziny terapii, ale Liz jest bardzo zajętym prawnikiem, który ma zamiar nauczyć się cennej lekcji, że czasami najbardziej zdradliwą dziczą jest niezbadana ludzka dusza. Albo coś w tym stylu.
Co jakiś czas, w pierwszych kilku odcinkach, Keep Breathing wskazuje na bardziej rozbudowaną dramaturgię, bez uciekania się do wymysłów, które zwykle zastępują „robienie schronienia” lub „znajdowanie jedzenia” w filmowych historiach o przetrwaniu. Jest niedźwiedź. George i Sam pracują dla potencjalnie przerażających ludzi. Jeden z sekretów Liv jest szczególnie niepewny. Ale za każdym razem, gdy zaczynasz myśleć, że to właśnie wtedy Keep Breathing wykracza poza swój bardzo podstawowy haczyk, szybko się wycofuje. Tak wiele historii o przetrwaniu czuje niewytłumaczalną (dla mnie) potrzebę dodawania dodatkowych stawek, kiedy „życie i śmierć” teoretycznie powinno wystarczyć. Ale jeśli wcześniej nie rozumiałam, dlaczego ktokolwiek uważa, że ten gatunek wymaga źle umieszczonych niedźwiedzi polarnych lub przerażających ofiar z ludzi dla zwiększenia napięcia, to może teraz rozumiem?
Jeśli ekstrema są tu gdzieś pomiędzy atrapą a przemyśleniami, a eksploracja psychologiczna nie jest głębsza niż krystalicznie czyste jezioro, które staje się przystanią dla samolotu Liv, to sprawy związane z przetrwaniem są po prostu rudymentarne. Hojna interpretacja jest taka, że serial jest „wydajny” Jeśli Liv przygląda się parze kolczyków, wiesz, że te kolczyki są tylko dwie lub trzy sceny od użycia ich jako haczyka na ryby. Jeśli niedźwiedź robi kupę na plaży, możesz być pewien, że nie jest to tylko chichotliwe obrzydzenie moczem. Rozsiądź się wygodnie i poczekaj, aż niedźwiedzia kupa Czechowa się opłaci. Co jakiś czas będziesz się niecierpliwił, że Liv nie zdała sobie sprawy z użyteczności zbyt przypadkowych przedmiotów, które reżyserzy Maggie Kiley i Rebecca Rodriguez umieścili w zbliżeniach, ale Keep Breathing nie jest w biznesie utrzymywania widzów w stanie oczekiwania, ani nie jest w biznesie zmuszania Liv do zbyt ciężkiej pracy.
Moim najczęstszym ruchem ostatnio było mówienie, że różne limited series byłyby lepsze jako filmy, ale Keep Breathing nie sprawdziłoby się lepiej jako film. Byłaby to jednak prawdopodobnie bardzo zabawna książka – najlepiej napisana w pierwszej osobie, aby wewnętrzna podróż Liv przez jej niespokojną przeszłość mogła poczuć się organicznie, a nie wysysać napięcie za każdym razem, gdy przechodzi od uzasadnionej paniki z powodu jej kłopotów do wspominania jej niezdecydowanych flirtów z Dannym Wilbuschem lub dręczących niepewności, że staje się matką lub staje się ojcem. Na stronie, to wszystko byłoby po prostu przefiltrowane przez jej wspomnienia, w przeciwieństwie do ekranu, gdzie nie możesz pomóc, ale jesteś świadomy, że nawet jeśli Keep Breathing jest całkowicie historią Liv, wiele czasu spędza się na postaciach drugorzędnych, tak słabo napisanych, że żaden z występów drugoplanowych nie wyłania się jako nawet w najmniejszym stopniu pamiętny.
Można by, ponownie, wybrać wspaniałomyślną interpretację, że skoro Liv nie zna siebie, to podobnie nie może znać ludzi w swoich retrospekcjach. A ponieważ jej izolacja jest w co najmniej 25 procentach metaforyczna, nie miałoby sensu dawanie jej bogato zrealizowanych postaci, z którymi mogłaby wejść w interakcję.
Po tym, jak udowodniła swoją wartość jako wrażliwa, autodestrukcyjna seksbomba w Vida, eksplozja piosenkowo-tanecznej charyzmy w In the Heights i biegła królowa krzyku w Scream, Keep Breathing pokazuje, że Barrera może utrzymać się naprzeciwko jednowymiarowych gwiazd i pięknie sfotografowanej natury. W wersji Liv, którą widzimy w retrospekcjach, jest coś przesadnie wypolerowanego i niemal lalkowatego, a następnie, odzwierciedlając aktorską podróż Barrery, coś zarówno relatywnego, jak i odkrywczego, gdy Liv pozbywa się atrybutów swojej manhattańskiej persony, by odkryć coś surowego i odpornego. Szerokie oczy Barrery oddają ciekawską reakcję Liv na jej nowe otoczenie, a w serialu, który nie został stworzony z myślą o humorze, jej reakcje są czasem bardzo zabawne. Barrera pewnie trzyma kamerę i doceniam sposób, w jaki decyduje się pokazać różne aspekty swojego aktorskiego arsenału, choć nadszedł czas, by ktoś spojrzał na jej przeszłe prace i dał jej jakąś rolę Voltrona, która łączy w sobie wszystko, co robi dobrze.
Barrera musi udźwignąć Keep Breathing w sposób, w jaki nie musiał tego zrobić żaden aktor w Yellowjackets, a ona przybija ten poziom ciężkości. Niestety, historia Liv musi udźwignąć Keep Breathing w sposób, w jaki żadna z porównywalnie uproszczonych historii nie musiała udźwignąć Lost . Jeśli nie obchodziło cię pochodzenie tatuaży Jacka, inny Lost flashback był tylko tydzień dalej, ale jeśli nie inwestujesz w różne niepewności Liv, nie ma tu nic innego. Zbyt często, gdy przychodzi do Keep Breathing, nie ma tam nic innego – nie żeby sześć szybkich odcinków, z ładnymi zdjęciami i solidną główną rolą, kiedykolwiek sprawiło, że oglądanie będzie bolesne.