[Ta historia zawiera poważne spoilery z finału piątego sezonu Fargo.]
Poprzednio w Fargo sezonie piątym, Dorothy Lyon grana przez Juno Temple walczyła z wielowiekowym zjadaczem grzechu o imieniu Ole Munch (Sam Spruell), liczyła się ze swoim brutalnym byłym mężem i obecnym stróżem prawa Royem Tillmanem (Jon Hamm), a wszystko to negocjując politykę rodzinną ze swoją teściową Lorraine (Jennifer Jason Leigh) i otrzymując pomoc od dobrych dusz, takich jak zastępca Indira Olmstead (Richa Moorjani) i policjant stanowy Witt Farr (Lamorne Morris).
Teraz wszystkie te postacie zakończyły walkę, przynajmniej na ekranie, a jedna z nich zakończyła walkę na zawsze, dzięki ostrzu w ciemności. Jak zawsze, Fargo kończy się coenesowską przemocą, ale także coenesowskimi pytaniami – tym razem pytanie brzmi: Co robimy z długiem? Jesteśmy winni, czy wybaczamy?
Kwestia ta pojawia się w ostatniej sekwencji finału, w której Dot wraca do domu z córką Scotty (Sienna King), tylko po to, by znaleźć zjadającego grzechy Muncha w ich salonie z nieszkodliwym mężem Dot, Wayne’em (David Rysdahl). Przybył tu, aby odebrać dług, który według niego jest mu należny, ponieważ wcześniej w tym sezonie stracił ucho i partnera Dot. Ale Dot odmawia zaangażowania jego brutalnych instynktów. Zamiast tego zaprasza go na kolację. Munch dołącza do rodziny w kuchni, pomaga zrobić tytułowe ciasteczka „Bisquik” i udaje mu się uwolnić wrogość, którą żywił przez dosłownie wieki. Sezon kończy się uśmiechem Muncha, którego zęby pokryte są resztkami ciastek. Jeśli starożytna siła grzechu, taka jak Munch, może ominąć swoje urazy, to czy nie ma nadziei dla reszty z nas?
To z pewnością uczucie, które twórca serialu i scenarzysta odcinków Noah Hawley ma nadzieję wywołać pod koniec swojej piątej iteracji Fargo. Opisując siebie jako posiadającego „wielozadaniowy mózg”, praca Hawleya zawsze obejmowała różne gatunki i tony, a nawet programy, z jego nadchodzącą adaptacją Alien obecnie w pracach dla FX. Jednak nawet w Fargo, zakres ludzkości jest na pierwszym planie, a każdy sezon służy mistrzowi większego tematu. W tym sezonie był to dług. Następny sezon – jeśli będzie następny sezon – może dotyczyć samej natury naszej rzeczywistości?
Poniżej, Hawley rozmawia z The Hollywood Reporter nie tylko o ostatnim odcinku Fargo sezonu piątego – i o tym, gdzie pozostawia on ludzi takich jak Dot i Roy – ale także o jego spojrzeniu na współczesne amerykańskie doświadczenie i o tym, jak można by to wykorzystać w przyszłych iteracjach Fargo. Ale najpierw o tych ciasteczkach..
Sezon kończy się, gdy Dot i Ole Munch rozstrzygają spór o herbatniki Bisquik. Czy ta scena była wpisana w założenia sezonu?
Nie. Miałem pomysł na rozwiązanie niedokończonej sprawy, który zakładał, że wszystko się rozwiąże z wyjątkiem Muncha, a on pojawi się w jej domu. W pewnym sensie, w mojej grze wolnych skojarzeń o nazwie Fargo, myślałem trochę o tej scenie w No Country For Old Men, w której Kelly MacDonald wraca do domu, a Anton Chigurh jest w domu. Odbywają rozmowę, w której ona mówi: „Wiedziałam, że to jeszcze nie koniec”, a on rzuca monetą, a ona nie chce tego nazwać i że to nie ma nic wspólnego z monetą, chodzi o niego. A potem oczywiście zabija ją poza kamerą.
Myślałem o tym i o Dot, i o idei długu… ona wzięła coś od [Muncha], a teraz on chce czegoś w zamian. Ale kiedy nadszedł czas, by napisać tę scenę, pomyślałem, że z pewnością istnieje wersja thrillera tej sceny, jedna ostatnia walka, pościg czy jakkolwiek chcesz to nazwać. Potem pomyślałem: „A co, jeśli ona odmówi udziału w tej scenie? Co jeśli to jest jego scena, a ona powie: „Cóż, nie będę w twojej scenie. Sprawię, że będziesz w mojej scenie, a moja scena to szkolny wieczór, w którym jesteśmy w połowie drogi do kolacji, więc albo zrób to, co zamierzałeś zrobić, albo umyj ręce i pomóż.”
Scena rozgrywa się w trzech różnych częściach: Salon, kuchnia i posiłek.
Tak, naprawdę zmagam się z tym, jak wielu z nas zmaga się z tym, jak wyjść poza to, co wydaje się być zakorzenioną wrogością między Amerykanami a innymi Amerykanami, gdzie każdy czuje się pokrzywdzony, każdy myśli, że ten drugi go zranił, a ty masz coś w rodzaju Hatfielda i McCoya. Jak możemy iść naprzód, jeśli jedynym rozwiązaniem jest ciągła zemsta? A może jest coś innego? W tym przypadku jest to potwierdzenie, że obie osoby zostały zranione, a dużą częścią traumy jest obwinianie siebie za to, co zostało ci zrobione. Jest pewien proces, przez który przechodzisz, a jedynym sposobem, aby naprawdę sobie wybaczyć, jest otrzymanie przebaczenia. Ten akt wybaczenia przez kogoś innego jest wyzwalający.
Taką miałem nadzieję w związku z tą sceną. To było naprawdę satysfakcjonujące podczas jej pisania, a potem oczywiście filmowania i montażu, że otrzymujemy od Muncha historię o jego pochodzeniu i skąd pochodzi, a także o tym, że głodował, a bogaty człowiek zapłacił mu za skonsumowanie jego grzechów, a teraz wszystko, co pozostało, to jego grzech. A ona mówi mu: „Cóż, nie musi tak być” Myślę, że słusznie czy nie, to piękny pomysł
Zasadniczo nie musimy jeść tego, czym nas karmią.
Racja. Rozwiązaniem jest zjedzenie czegoś przygotowanego z miłością i uzyskanie przebaczenia. Ludzie pytali mnie: Czy myślę, że Dot odwiedzi Gatora (Joe Keery) w więzieniu tak, jak powiedziała? Odpowiedziałem, że tak. Raz w miesiącu ona i Scotty pieką ciasteczka i zawożą je, a Dot mówi Scotty’emu: „Wiem, że cię przestraszył i jest mu przykro, ale mama dorastała w tym domu, a to był mój przyrodni brat, a potem mój pasierb, co jest dziwne, ale on jest osobą, to są wszyscy ludzie, wszyscy jesteśmy ludźmi i musimy po prostu postrzegać siebie nawzajem jako ludzi, aby nie bać się siebie nawzajem.”
Mówiąc o postaciach w więzieniu, Roy (Jon Hamm) kończy za kratkami, w ostatecznym starciu z Lorraine (Jennifer Jason Leigh). Najpierw jednak dochodzi do ostatecznego starcia z Wittem Farrem (Lamorne Morris), które nie idzie po myśli Witta. Co wpłynęło na decyzję o zabiciu Witta?
Wybory, których dokonujemy jako pisarze, nie są łatwe. Czasami robisz rzeczy, których naprawdę nie chcesz robić. Ale ustaliliśmy zasady gry, które mówią, że ten serial to prawdziwa historia. Mówi, że to rzeczywistość, a w rzeczywistości nie wszyscy dobrzy żyją, a wszyscy źli nie umierają. To skomplikowane i często tragiczne, i tak dalej. Częścią tego, z czym zmagał się ten sezon, był system sprawiedliwości, współpraca między Indirą i Wittem oraz FBI i sędziami, których nie widzimy, i prokuratorami, których nie widzimy, przeciwko człowiekowi na koniu „Jestem prawem”, którego każdy kaprys brzmi: „Jeśli to zrobię, jest to legalne, a jeśli to zrobisz, jest to nielegalne”
Skończyło się na tym, że w tym tunelu był facet, który wierzył w zasady i facet, który walczył nieczysto. Cudownie byłoby myśleć, że zasady zawsze wygrywają, ale w rzeczywistości facet walczy nieczysto, a Witt odwraca się, łapie go, łapie mężczyznę z nożem za sobą. Mógł go zastrzelić w tym momencie i byłby całkowicie w ramach swoich praw. Ale w momencie, gdy nie strzela, a Roy stoi tam z nożem i wyraźnie ma nad nim przewagę, przestrzegający zasad mężczyzna mówi: „Cóż, nie mogę go zamordować. Mogę go tylko aresztować” I w tym momencie naraża się na zdradę. I niestety do tej zdrady dochodzi.
Próbowałem ustawić to emocjonalnie w momencie, w którym Dot ma zamiar wykończyć Johna, a FBI ją powstrzymuje, a w momencie, gdy się odwraca, wiemy, że wydarzy się coś złego. Nie ukrywałem tego. Nie udawałem, że jesteśmy w tym pełnym napięcia pościgu, który wszystko się skończy. Zaczynamy przechodzić od winiety do czerni, pojawiają się bardzo delikatne skrzypce, gramy tragedię, gramy w tym momencie, jak go złapali, a teraz ucieka i tylko złe rzeczy mogą z tego wyniknąć. Ostatecznie zostaje aresztowany i skazany na dożywotnie więzienie, a sprawiedliwości staje się zadość, ale tragedia polega na tym, że zanim go dopadną, popełni jeszcze jedno przestępstwo.
Cieszę się ze sceny z Bisquikiem z wielu powodów, ale szczególnie po drugiej stronie śmierci Witta, która sama w sobie wydaje się być stwierdzeniem, co przyzwoitość może ci kupić. Ale w przypadku Dot akt przyzwoitości też może cię uratować. Wyniki mogą się różnić w zależności od osoby i dnia.
Tak, jestem pewien, że są ludzie, którzy uważają, że to naiwne lub nierealistyczne, by bronić dobra przez małe G, ale myślę, że niebezpieczeństwo toczenia bitwy między dobrem przez duże G a złem polega na tym, że wszystko jest w takim gorączkowym tempie. Nie ma dokąd pójść. I naprawdę tak jest, to znaczy, tak często słyszysz, że rzeczywistość życia jest taka, że musisz po prostu wyjść i porozmawiać z ludźmi, którzy nie są tobą, a to przechodzi długą drogę. Nie bez powodu mieszkam w środku kraju, a nie na wybrzeżu. Jestem chłopakiem z Nowego Jorku. Mieszkałem w San Francisco i Los Angeles, a teraz jestem w Austin. Mam nadzieję, że im bardziej jesteś wystawiony na różnorodność ludzkich doświadczeń, tym większą ma to wartość dla ludzi wokół ciebie. Zawsze mówiłem, że opowiadanie historii to sposób na zainteresowanie widzów ludźmi, którzy nie są tacy jak oni, i w ten sposób budowanie empatii dla innych. Myślę, że to optymistyczne. Ale z pewnością czuję, że wyjście na spotkanie z ludźmi jest być może lepszym sposobem na uczłowieczenie wszystkich, zarówno dla nich, jak i dla nas samych.
Dobra, wracając do więzienia. Wierzysz, że Dot odwiedzi Gatora. Czy wierzysz, że Lorraine naprawdę zrobi wszystko, co powiedziała Royowi?
Opowiedziałem już 51 godzin historii o złu kapitalizmu i niestety, stawiam na kapitalizm. Zdesperowani ludzie zawsze mają swoją cenę. Więc nie sądzę, że Roy będzie miał łatwo i nie sądzę, że będzie mu łatwo wiedzieć, komu zaufać. To powiedziawszy, jest gladiatorem na ringu i nie liczę go na pewno, a także nie liczę faktu, że może wyciągnąć rękę z więzienia i istnieje niebezpieczeństwo, aby utrzymać go przy życiu i sprawić, by cierpiał, co oznacza, że dopóki żyje, jest niebezpieczny. Ale podoba mi się, że choć przez chwilę się boi.
To całkiem niezła obsada w ciągu tych 51 godzin Fargo, a szczególnie w nieparzystych sezonach, we współczesnej erze, nie wyobrażam sobie, żebyś nie pomyślał o jakiejś formie Fargo: Endgame, gdzie widzimy więcej interakcji tych ludzi. Czy jesteś zainteresowany przekroczeniem tych strumieni?
Myślałem o tym, nie w kategoriach największych hitów czy czegokolwiek innego, ale kiedy poruszasz się w czasie tak, jak robi to ten serial… jak widzieliście z postacią pana Wrencha, który był dzieckiem pod koniec drugiego sezonu, a potem powrócił w sezonie trzecim, a my widzimy historię pochodzenia Bokeema Woodbine’a w sezonie czwartym. To z pewnością możliwe. W pewnym momencie rozmawiałem z FX i zapytałem: „Czy to zawsze musi trwać 10 godzin?” Gdybym miał historię Malvo i Billy Bob Thornton byłby zainteresowany, czy moglibyśmy zrobić dwie godziny? Czy możemy zrobić cztery godziny?
Myślę, że uruchomienie programu kosztuje tyle samo, bez względu na jego długość. Tak więc uruchomienie czegoś na cztery godziny nie jest finansowo opłacalne w porównaniu do 10 godzin. Ale z pewnością byłoby, ponieważ zbudowanie 10-godzinnej historii, jej zawiłość, liczba ruchomych elementów, ilość elementów tematycznych. Nie bez powodu zajmuje mi to kilka lat. Ale gdyby to była krótsza, bardziej zwięzła rzecz, mógłbym to zobaczyć. Ale tak, to znaczy, przychodzi mi to do głowy za każdym razem, gdy myślę: „Cóż, ten facet wciąż żyje w tym roku. Czy jest sposób, by go przywrócić?” Ale nie chcę też być sprytny. Nie chcę być po prostu sprytny. To musi być znaczący crossover.
Jak bardzo aktywnie myślisz o przyszłości Fargo w tej chwili, czy cała uwaga jest skupiona na pewnym ksenomorfie?
Mam teraz tyle oczu, ile mogę skierować na [Alien], ale kiedy mieliśmy trochę czasu, kiedy miasto zostało zamknięte, mój umysł z pewnością ponownie powędrował do Fargo . Ale to nie jest miejsce, w którym mogę umieścić przód mojego mózgu. Wchodziłem w piąty sezon myśląc, że będzie to ostatni. Nawet powiedziałem FX, że to będzie ostatni. Ale stanąłem na nogi i pomyślałem: Kogo ja oszukuję? To taka satysfakcjonująca arena do ciągłego odkrywania na nowo pod auspicjami tego słowa, Fargo, aby zrobić prawie wszystko, o ile ma w sobie kilka elementów. Nie ma żadnych ograniczeń, poza tym, że musi być przestępczość i przyzwoitość. Poza tym, niebo jest granicą. W tej chwili nie mam pomysłu, ale wydaje się, że się pojawią.
Fargo 500 lat temu, pokaż więcej o pochodzeniu Muncha?
Zrobione. (Laughs.) Chodzi mi o to, że z pewnością jest coś w początkach Ameryki. Nigdy nie pociągał mnie taki pełny okres, ale można by zrobić Fargo Deadwood czy coś w tym stylu. Ale tak, nie wiem. To znaczy, jestem po prostu otwarty. Musi być też o czym mówimy? W tym roku rozmawiamy o długu w całej jego złożoności, moralnej złożoności i tak dalej. Potrzebujesz ważnego tematu. To serial o Ameryce, która jest krajem ewoluującym znacznie szybciej, niż mógłbym sobie wyobrazić. Myślę więc, że próbując się z tym zmierzyć, kiedy paradygmaty się zmieniają. Kiedy zaczynałem Fargo, wszyscy wciąż mieliśmy „Jezusa nadstawiającego drugi policzek”, a teraz mamy „Jezusa wojownika” Trudno za tym nadążyć. Ale zmaganie się z tymi implikacjami jest częścią tego, dlaczego serial istnieje dla mnie.
W tym duchu, co myślisz teraz o Ameryce?
Myślę, że mamy prawdziwe wyzwanie, próbując przywrócić rzeczywistość do bycia jedną rzeczą. Mamy prawdziwe wyzwanie z naszymi słowami, które oznaczają różne rzeczy dla różnych ludzi. Jak więc prowadzić rozmowę? Kiedy ja mówię wolność, co to znaczy, a kiedy ty mówisz wolność, co to znaczy? Nie jesteśmy w stanie zgodzić się co do tego, czym jest fakt. To tak podkopuje społeczeństwo, że trudno zrozumieć, jak temu zaradzić, i oczywiście, jak nauczyć moje dzieci, jak w nim zwyciężać, skoro nie możemy się zgodzić co do tego, czym jest rzeczywistość. Wydaje się, że jest to bardzo intelektualna koncepcja, ale myślę, że jest to bardzo trzewna i realna koncepcja, z którą, jak sądzę, będziemy się zmagać przez jakiś czas
Piąty sezon Fargo jest już dostępny na Hulu.
Więcej:
„Fargo” Finał Wypadek Mówi: „Oddanie życia jest ostatecznym poświęceniem”