recenzja „Thelmy”: June Squibb przejmuje inicjatywę w słodkim, porywającym filmie akcji dla seniorów

Inspiracją dla Josha Margolina była próba oszustwa, w której dzwoniącemu pod jego postacią prawie udało się wyłudzić pieniądze od jego babci, której imię stanowi tytuł zabawnego debiutu fabularnego scenarzysty i reżysera, Thelma. W przeciwieństwie do prawdziwej sytuacji, 93-letnia bohaterka grana z ciepłem, humorem i ogromną wytrwałością przez cudowną June Squibb daje się nabrać na podstęp, dając się oszukać na 10 000 dolarów, zanim jeszcze zdąży o tym pomyśleć. Ale Thelma Post nie jest typem kobiety, która zbywa ten nieprzyjemny incydent, bez względu na to, jak bardzo jej rodzina jej nie docenia.

Ten scenariusz generuje przyjemną komedię z elementami akcji i thrillera, która rozgrywa się jak kaprys, nawet jeśli senior wbrew oczekiwaniom, ścigając przestępców, stoi po stronie sprawiedliwości. Ona po prostu chce, by ludzie byli mili i robili to, co słuszne. Film porusza kwestie starzenia się i autonomii z przeważnie lekkim akcentem, a jego bohaterka stanowi mocny argument na rzecz wytrwałego ducha osób starszych, zbyt często infantylizowanych zarówno przez społeczeństwo, jak i ich bliskich.

Jednym z kluczowych atutów atrakcyjnego zespołu, obok Squibba, jest Fred Hechinger, który był tak wspaniały w pierwszym sezonie The White Lotus . (Hej, Mike White, jeszcze nie jest za późno na serial spinoff o życiu Quinna z hawajskimi kajakarzami i wysiłkach jego rodziców, by sprowadzić go z powrotem do domu) Hechinger gra uwielbiającego Thelmę wnuka Daniela, cierpliwie pomagającego jej przedzierać się przez gąszcz e-maili w scenie otwierającej, która określa granice jej umiejętności obsługi komputera

Daniel utknął w martwym punkcie, jest bezrobotny i pozbawiony kierunku, a jego poczucie własnej wartości jest w rynsztoku, odkąd jego dziewczyna (Coral Peña) zawiesiła ich związek: „Po prostu nie jestem pewien, jakie są teraz moje atuty” Poważnie traktuje jednak swoją nieoficjalną rolę „anioła stróża” swojej babci, pogłębiając swoje poczucie porażki, gdy pada ona ofiarą oszustwa telefonicznego, a następnie znika pod jego czujnym okiem. To sprawia, że jego zaniepokojeni rodzice, Gail (Parker Posey) i Alan (Clark Gregg), wpadają w spiralę niepokoju, martwiąc się zarówno o zdrowie psychiczne syna, jak i o bezpieczeństwo matki Gail

Ale chociaż Thelma chwieje się na nogach i żyje w strachu przed upadkiem, nie jest bezradna. W jednej chwili robi robótki ręczne, oglądając telewizję i podziwiając atletyczną formę Toma Cruise’a podczas sprintu w Mission: Impossible – Fallout, a w następnej wyskakuje z domu opieki, w którym mieszka przyjaciel jej zmarłego męża, Ben (Richard Roundtree), próbując uciec z jego skuterem. Ben łapie ją w samą porę, a ponieważ jest zbyt dżentelmenem, by pozwolić jej samej stawić czoła niebezpieczeństwu, nalega, by towarzyszył jej przez rozległe Los Angeles pod adres skrzynki pocztowej, na którą wysłała pieniądze.

Wiele uroku tego filmu tkwi w kumpelsko-komediowym elemencie perypetii Thelmy i Bena na drodze. Thelma jest uparcie dumna z tego, że pozostaje niezależna; tęskni za mężem, ale jednocześnie cieszy się doświadczeniem samotności po raz pierwszy w życiu. Ben natomiast z łatwością przyznaje, że oboje są starzy i osłabieni: „Nie jesteśmy tym, czym byliśmy” Jest wdzięczny za bezpieczeństwo, jakie zapewnia mu dom spokojnej starości i oferowane tam zajęcia, które chronią go przed samotnością.

Pisarstwo Margolina staje się czasami nieco samoświadomie słodkie, ale częściej jest autentycznie wzruszające, wzmocnione swobodną relacją między Squibbem i Roundtree oraz dobrodusznymi sprzeczkami między ich postaciami. Drażliwość Thelmy i złośliwy błysk w jej oczach są ładnie równoważone przez życzliwość Bena, zwłaszcza gdy cierpi z powodu fizycznego niepowodzenia.

Ich odyseja w poszukiwaniu pieniędzy Thelmy nabiera witalności dzięki mocnej ścieżce dźwiękowej w stylu retro autorstwa Nicka Chuby, która subtelnie nawiązuje do klasycznego motywu Lalo Schifrina z Mission: Impossible , a w tym, co wydaje się hołdem dla historii Roundtree w oryginalnych filmach Shaft , ma atmosferę blaxploitation z lat 70-tych. Ben to piękna rola pożegnalna dla weterana, który zmarł w październiku ubiegłego roku. Malcolm McDowell również pojawia się pod koniec akcji jako podejrzana postać, która jednak służy do wskazania innego aspektu walki ze starzeniem się.

Pomimo wyposażenia Thelmy w broń i jej własną wersję szpiegowskiego gadżetu w postaci aplikacji na telefon z aparatem słuchowym, Margolin utrzymuje podobieństwa do Ethana Hunta mniej więcej w granicach wiarygodności. Nawet bezczelny riff na znanym tropie bohaterów akcji oddalających się od eksplozji wydaje się bardziej zakorzeniony w postaci niż gatunku. Film sprawia, że naturalna odwaga Thelmy jest jej najsilniejszą bronią, pozwalając jej pozostać o krok przed spanikowanymi Gail i Alanem, stawić czoła kłopotom z chłodną głową i wezwać pomoc Daniela tylko wtedy, gdy jest to konieczne.

Wzajemna wymiana zaufania między babcią i wnukiem jest dobrze zagrana przez Squibb i Eichingera, dając skromnemu filmowi prawdziwe serce. Thelma jest słodka i przejmująca, sentymentalna bez popadania w ckliwość. Już sam fakt, że Squibb dostała pierwszą główną rolę w swojej siedmioletniej karierze sprawia, że ogląda się go z przyjemnością.