„True Detective: Night Country” Review: Sezon na Alasce z Jodie Foster w roli głównej to za mało dobrego

Premiera prawie dokładnie 10 lat po premierze pierwszego sezonu i prawie dokładnie pięć lat po trzecim sezonie skoncentrowanym na Mahershali Alim – czas jest płaskim kołem, jak głosi teraz puenta – True Detective: Night Country jest niepewnie osadzony w rozmowie i kontraście do serialu stworzonego i kierowanego przez Nic Pizzolatto.

Stworzony przez Issę López, która napisała lub współtworzyła większość sezonu i wyreżyserowała wszystkie sześć odcinków, Night Country jest pod pewnymi względami powrotem do pierwszego sezonu, przywracając niewygodne skrzyżowanie prawdziwej narracji kryminalnej i nadprzyrodzonych podtekstów. Sezon zawiera również bezpośrednie ukłony w stronę obrazów i dialogów z pierwszego sezonu – generalnie niepotrzebne cytaty, które wydają się być ukłonem w stronę wielbiącego Pizzolatto zakątka fandomu, ponieważ poza tym Night Country jest sprzeczny z poprzednimi sezonami pod względem tematyki i ogólnej perspektywy.

Night Country odsuwa na bok charakterystyczne dla Pizzolatto męskie rozmyślania na rzecz kobiecej historii, która personalizuje i internalizuje typowo zawiłą fabułę antologii w sposób, który jest odświeżający i często mocny. Jednak jako pierwszy sezon True Detective , który nie opowiedział swojej historii w ośmiu odcinkach, Night Country wydaje się niepotrzebnie okrojony w kluczowych obszarach, bez możliwości prawdziwego zamieszkania w jego najbardziej charakterystycznych elementach.

Jest 17 grudnia w Ennis na Alasce, ostatni zachód słońca w roku przed miesiącami przedłużającej się ciemności. Położone 150 minut na północ od koła podbiegunowego, Ennis jest średniej wielkości miastem, w którym lokalna firma wydobywcza i rdzenna społeczność od lat ścierają się ze sobą.

W pobliskiej Arktycznej Stacji Badawczej TSALAL, będącej domem dla małego międzynarodowego zespołu naukowców zajmujących się tajemniczymi badaniami geologicznymi, stało się coś bardzo złego. Cały personel zniknął, a kiedy zostaje odnaleziony, jest to koszmarny zamarznięty obraz, chłodna koncepcja piekła Hieronima Boscha. Dowodów jest niewiele, ale kilka szczegółów – niesamowity spiralny symbol, język – łączy śledztwo z martwą rdzenną kobietą, której morderstwo pozostawiono jako, zamierzoną grę słów, zimną sprawę przez sześć lat. Jest to tragedia, która wciąż prześladuje lokalną policjantkę Evangeline Navarro (Kali Reis), która szybko nęka byłą partnerkę i obecną szefową lokalnej policji Ennis Liz Danvers (Jodie Foster).

Danvers nie chce ujawniać tych starych ran, po części dlatego, że jest nawiedzana przez własne duchy; jak wspomina kilka postaci, na Alasce – zwłaszcza na Alasce w niekończącą się zimę – zmarli i żywi są w częstym kontakcie. Danvers ma również namacalne zmartwienia, w tym coraz bardziej zbuntowaną pasierbicę (Leah Isabella Star LaBlanc), gburowatego starszego oficera, który nieustannie podważa jej autorytet (Hank Johna Hawkesa) i syna tego oficera z mokrymi uszami (Pete Finna Bennetta). Ponadto pozycja Danvers w mieście jest krucha, ponieważ seria złych wyborów seksualnych sprawiła, że nie jest zbyt popularna wśród najpotężniejszych ludzi w mieście (głównie rogatych kobiet).

W ciągu kilku tygodni Evangeline, Liz i Pete muszą poświęcić radość sezonu świątecznego, aby odkopać bolesne ślady przeszłości, zagłębiając się coraz głębiej w ciemność, niegościnny krajobraz i … przygotuj się na wskazanie ekranu … nocny kraj.

Podczas gdy mężczyźni i ich niepewność wyssali cały tlen z pierwszych trzech sezonów – często z pełną premedytacją – nowy sezon jest zdominowany przez kobiety, ukształtowane przez demony tak niepokojące, jak te, które wypaczyły i napędzały Rusta Cohle’a, Raya Velcoro i Wayne’a Haysa w poprzednich częściach. Fantazje o wyjętych spod prawa rejonach Arktyki i Antarktydy są zwykle kodowane jako męskie – królestwo nieokrzesanych mężczyzn z niesfornymi brodami – ale Ennis (imię, które samo w sobie oddaje okrojoną męskość) jest przestrzenią kobiecą.

Podobnie jak Tigers Are Not Afraid Lópeza, horror/komedia rozgrywająca się na tle meksykańskiej wojny narkotykowej, Night Country jest niepokojącym dziełem, w którym elementy nadprzyrodzone są tak obecne i konkretne, jak chcesz w nie wierzyć. Ogólne duchy i specyficzne tubylcze przesądy mogą bezpośrednio kierować akcją lub mogą być produktami ubocznymi nienaturalnej i dezorientującej sytuacji życiowej, w której dzień i noc, przeszłość i teraźniejszość, żywi i umarli tracą jasną definicję.

Oczywiście w przypadku fanów True Detective jest to niebezpieczna niepewność. Wiele rozczarowań związanych z pierwszym sezonem pochodziło od widzów przekonanych, że Żółty Król i wszystkie pogańskie drobiazgi sezonu prowadziły do szalonego finału wypełnionego goblinami, potworami i bytami Lovecrafta, podczas gdy zamiast tego była to „tylko” zagadka morderstwa zakorzeniona w naturalnym złu. W Night Country często pojawiają się skoki przerażenia i wszechobecne poczucie nieziemskiego strachu, ale równie dużo mówi się o zdrowiu psychicznym i szkodliwych skutkach tego mrocznego środowiska, a także o zatruciu związanym z kopalniami. Możliwe więc, że wszystko w Night Country jest paranormalne, tak jak możliwe jest, że wszystko jest całkowicie racjonalne. Historia zmierza do finału i rozwiązania, które wydało mi się jednocześnie głupie i spójne z przesłaniem serialu, który oglądałem, choć jestem pewien, że będzie polaryzować – gra słów również zamierzona, jak sądzę.

Byłem mniej rozczarowany finałem pierwszego True Detective, ponieważ nie spodziewałem się pojawienia się Cthulhu w moim rozwiązaniu zagadki. Jeśli chodzi o czwarty sezon True Detective, przydałoby mi się więcej tego, co przyziemne, a mniej tego, co fantastyczne. Wydaje mi się, że im więcej czasu serial spędza zanurzony w kulturze Iñupiat – co nie jest wystarczające – tym bardziej organiczne i mniej sensacyjne jest traktowanie ich mistycznych tradycji. Im więcej dowiadujemy się o życiu w Ennis – szerszych aspektach biznesu wydobywczego i szczegółach, takich jak żłobienie cen w sklepach spożywczych – tym bardziej lokalizacja wydaje się być postacią (i tym więcej możliwości dla Leah LaBlanc i Fiony Shaw, enigmatycznej outsiderki Rose Aguineau, aby poczuć się jak prawdziwe postacie).

Kręcony na Islandii True Detective spektakularnie oddaje nastrój, choć nie zawsze ze świeżością i głębią. Sceneria powinna być punktem całkowitego zróżnicowania, ale zamiast tego nieustannie myślałem o wszystkich różnych historiach z końca świata, do których Night Country jest podobny, od Insomnia (bardziej „Day Country”) do Whiteout do 30 Days of Night do The Head Maxa do obecnego (i bardziej zabawnego, ale mniej satysfakcjonującego) Murder at the End of the World. Pomimo wszystkich odniesień do True Detective i brandingu, Night Country to The Terror połączony z Mare of Easttown.

A jeśli traktujesz Mare of Easttown jak antologię, w której ponuro zdeterminowana aktorka nagrodzona Oscarem rozwiązuje regionalną zagadkę z pomocą bezdusznego męskiego pomocnika, jednocześnie radząc sobie z rozwydrzoną nastoletnią córką, Jodie Foster jest wyjątkowym zastępcą Kate Winslet. Jako oddana sceptyczka – „Martwi ludzie są martwi. Nie ma nieba. Nie ma piekła”, mówi Danvers, jeden z kilku razy, gdy karci najbardziej dziwaczne elementy historii – jest szorstka i impulsywna, co kontrastuje z przejmującą, choć cichą, intensywnością przekazywaną przez Reisa. Nie zawsze jest jasne, ile „aktorstwa” robi Reis, która zaczynała jako mistrzyni boksu, ale dobra łaska, ma fascynującą prezencję.

Podczas gdy Foster i Reis sprawnie wypełniają wymaganą strukturę dwugłowego True Detective , mężczyźni pozostają w nijakiej roli drugoplanowej. Bennett jest sympatycznie szczery w roli Evana Petersa Mare of Easttown, a Hawkes zawsze zapewnia złożoność, ale w pewnym momencie sezon rozpada się między trzymającym w napięciu materiałem z Danvers i Navarro a … wszystkim innym. Nawet tak niezawodnie interesujący aktor jak Christopher Eccelston nie może wiele zdziałać z rolą, która sprowadza się do szefa Danvers i okazjonalnego kochanka i nic więcej. Najlepszy męski występ w tym sezonie pochodzi od Joela D. Montgranda jako Qavvika, szorstkiego właściciela baru, który po prostu chce kochać Navarro, a nie ją oswoić.

Usprawnienie ogólnej fabuły w Night Country – proces, który najwyraźniej wymagał od trzech do czterech scenarzystów na odcinek – osłabia cały sezon, ale przynajmniej zwiększa tempo w kierunku zakończenia, które działało dla mnie koncepcyjnie. Ponieważ nie jestem pewien, czy jakikolwiek sezon True Detective miał w pełni satysfakcjonujące zakończenie, jest to plus – choć pośpieszny plus – dla Night Country.