Każdy film „Pogromcy duchów” w rankingu

5. Ghostbusters: Answer the Call (2016)

Wszystkie elementy były na miejscu. Paul Feig miał za sobą gorącą passę z Druhnami (2011), Żarem (2013) i Szpiegiem (2015). W swoim zespole Pogromców Duchów miał cztery najzabawniejsze kobiety pracujące w komedii: Melissę McCarthy, Kristen Wiig, Leslie Jones i Kate McKinnon.

Zamiast sequela Ghostbusters II (1989), który spędził ponad dwie dekady w piekle deweloperskim, Feig zdecydował się na reboot o utworzeniu nowej drużyny Pogromców Duchów, co okazało się kontrowersyjne. Choć nie tak kontrowersyjne, jak decyzja o uczynieniu nowych Pogromców Duchów kobietami. Mizoginia szalała, a kampania nienawiści stale narastała po wydaniu pierwszego zwiastuna, czego kulminacją było ukierunkowane znęcanie się nad Jones na Twitterze. Reakcja na kobiece Pogromczynie Duchów wywołała wojnę kulturową, która w kolejnych latach tylko się nasiliła.

Szkoda, że w następstwie tego wszystkiego film nie trafia w sedno w sposób, który nie ma absolutnie nic wspólnego z płcią. Obarczony zbyt wieloma żartami, które nie trafiają, nadmiernym poleganiem na epizodach nawiązujących do oryginalnego filmu i montażem, który ostatecznie sprawia, że film przypomina serię skeczy, ten Ghostbusters jest złapany między próbą przypomnienia widzom przeszłości, a także ukształtowania własnej tożsamości. I tak, Chris Hemsworth jest świetny w roli obalenia głupiej, zseksualizowanej sekretarki, ale to nie wystarczy, aby utrzymać cały film na powierzchni.

Podczas gdy wersja kinowa wypada słabo, wersja rozszerzona, która jest znacznie dłuższa o 17 minut, sprawia wrażenie zupełnie innego filmu z zabawniejszymi żartami, przearanżowanymi scenami i głębią relacji między postaciami, szczególnie między postaciami McCarthy’ego i Wiig. Nadal nadmiernie nawiązuje do filmów, z którymi nie dzieli kanonu, ale jest to film, który powinien był zostać wydany w kinach i który chętnie obejrzałbym jako sequel.

4. Ghostbusters: Frozen Empire (2024)

Najnowszy Ghostbusters przenosi akcję z powrotem do Nowego Jorku, gdy Spenglersi dostosowują się do swojej nowej roli jako Pogromcy Duchów na znacznie większej scenie i podejmują walkę z nową istotą pragnącą zniszczyć świat swoim lodowatym gniewem. Bólów związanych z dorastaniem jest mnóstwo, zarówno pod względem postaci, jak i konstrukcji samego filmu. Frozen Empire to zabawne widowisko, ale stara się zjeść ciastko i zjeść ciastko, nie tylko łącząc Spenglerów – w tym Groobersona Paula Rudda i oryginalnych Pogromców Duchów, ale także postacie drugoplanowe z Afterlife: Lucky (Celeste O’Connor) i Podcast (Logan Kim), wraz z nowymi postaciami, Larsem (James Acaster), doktorem Wartskim (Patton Oswalt) i Nadeemem (Kumail Nanjiani).

To zdecydowanie zbyt wiele postaci i wątków jak na jeden film, w wyniku czego film Gila Kenana traci intymność Afterlife. Wiele postaci, które były ze sobą sparowane w poprzednim filmie, jak Trevor (Finn Wolfhard) i Lucky, ledwo mają szansę na interakcję ze sobą, a co 25 minut pojawia się moment „kim jest ten facet?”, gdy bohaterowie próbują nadrobić zaległości w stosunku do wszystkich, którzy zostali wprowadzeni. Nie chodzi o to, że nowe postacie drugoplanowe nie są zabawne; Nanjiani jest w szczególności. Ale nie dodają do narracji niczego, czego główna obsada nie mogłaby spełnić.

Film nie jest pozbawiony jasnych punktów, zwłaszcza Phoebe (McKenna Grace), która jest bijącym sercem filmu i obecnej iteracji serii. Zajmuje się nie tylko tym, co to znaczy być Ghostbuster, ale także tym, co to znaczy być człowiekiem i co to znaczy być duchem, jednocześnie zmagając się z nowymi uczuciami. Jej relacje z mamą Callie (Carrie Coon) i ojczymem Groobersonem mają w sobie odrobinę szczerości i introspekcji współscenarzysty Jasona Reitmana. Ale film potrzebował więcej refleksyjnych momentów postaci, a mniej wiedzy. W tych plecakach protonowych wciąż pozostała energia, aby być podekscytowanym tym, dokąd może zmierzać franczyza, ale mogliby zrobić o wiele więcej, mając mniej do noszenia na plecach.

3. Ghostbusters: Afterlife (2021)

Po rozczarowaniu filmem Feiga, Sony zdecydowało się nie kontynuować sequela i zamiast tego powróciło do oryginalnej ciągłości ustanowionej przez Ghostbusters i Ghostbusters II, z Jasonem Reitmanem kontynuującym dziedzictwo swojego ojca jako reżysera. Skromny budżetowo sequel podąża za córką Egona Spenglera, Callie (Coon), i jej dwójką dzieci, Trevorem (Wolfhard) i Phobe (Grace), którzy odkrywają swoje dziedzictwo jako Pogromcy Duchów i dowiadują się, dlaczego Egon porzucił swoją rodzinę i zespół dziesiątki lat temu.

Fascynujące w Afterlife jest to, że ma zupełnie inny smak niż filmy z lat 80-tych, wybierając bardziej amblinowski kawałek Americany, z szerokimi ujęciami gór i równin Oklahomy oraz ujęciami sylwetki podczas magicznej godziny. Bombastyczne uczucie Nowego Jorku i rozważań klasy robotniczej zostało zastąpione pewną jakością straty i tęsknoty, nostalgii za czymś i kimś nieznanym, co wynika z historii młodszego Reitmana z dramatami.

Ale film nie jest pozbawiony śmiechu, dzięki Phoebe, której szczery humor kradnie film, oraz Gary’emu Groobersonowi (Rudd), nauczycielowi Phoebe, który dorastał, słysząc historie o Pogromcach Duchów i który służy jako kotwica starszej publiczności. Chociaż film nie jest pozbawiony odniesień, w tym powrotu pierwszego przeciwnika Pogromców Duchów, Gozera (Olivia Wilde), wyróżnia się tonalnie i wizualnie od tego, co było wcześniej. Ponowne spotkanie oryginalnych Pogromców Duchów w kulminacyjnym momencie filmu, wraz z duchem CGI Harolda Ramisa, jest emocjonalne, choć przebieg ducha Ramisa, zatwierdzonego przez jego rodzinę, może się różnić. W każdym razie jest to odpowiedni hołd dla spuścizny Ramisa i nowy początek serii, który równoważy spojrzenie wstecz z patrzeniem w przyszłość.

2. Pogromcy duchów (1984)

Film, od którego wszystko się zaczęło. Ghostbusters łączy w sobie komedię, science-fiction i horror, tworząc unikalny gatunkowy mashup, w którym głównymi bohaterami są pracownicy utrzymania ruchu, sprzątający duchy, a także yuppies. Odsuwając na chwilę na bok elementy nadprzyrodzone, jest coś, co natychmiast przykuwa uwagę, widząc grupę zwykłych ludzi o niezwykłych zainteresowaniach, którzy rozpoczynają biznes dla siebie i ostatecznie stają się bohaterami.

W erze częściowo zdefiniowanej przez Jedi, poszukiwaczy przygód archeologów i Kryptończyków, łatwo zrozumieć, dlaczego Pogromcy Duchów wyróżniali się ze stada. Byli po prostu grupą facetów z ich codziennymi problemami i ręcznie robionym sprzętem, który wyglądał, jakby mógł się zepsuć w każdej chwili. Istnieje poczucie, że każdy może być pogromcą duchów, jeden z powodów, dla których Zeddmore Hudsona, prawdopodobnie najbardziej wiarygodny członek zespołu, wyróżnia się, mimo że jest znacznie niewykorzystany i niedopisany, ze szkodą dla filmu.

Podczas gdy film okazał się być natychmiast cytowany, humor jest zaskakująco stonowany. Pomimo wszystkich narzekań, że Afterlife traktuje się zbyt poważnie, Ghostbusters nie różni się aż tak bardzo (choć brakuje mu sentymentalizmu) dzięki martwemu humorowi Murraya oraz scenariuszowi Akroyda i Ramisa, który rozpoczął się jako znacznie poważniejsza sprawa. Dana Barrett (Sigourney Weaver) i Louis Tully (Rick Moranis) uzupełniają główne postacie, przy czym Weaver dodaje kolejną warstwę ludzkiej wrażliwości, a Moranis jest komediowym MVP filmu. Podczas gdy główny czarny charakter filmu, Gozer (Slavitza Jovan/Paddi Edwards) wygląda fajnie, nie ma zbyt wiele czasu na ekranie i czuje się bardziej jak urządzenie fabularne niż postać. I być może to jest część tego, co sprawiło, że Ghostbusters było tak niezapomnianym doświadczeniem. To nie duchy są największym haczykiem, ale postacie, które mogą wykonywać dowolną dziwną pracę i nadal czuć się atrakcyjnie.

1. Pogromcy duchów II (1989)

Boo! Potraktujcie to jak chcecie, albo jako straszak, że to mój ulubiony film z serii Pogromcy Duchów, albo jako sygnał do rzucania we mnie pomidorami. Niezależnie od tego, Pogromcy Duchów II to najlepszy film z serii, pomimo krytycznego przyjęcia, które sprawiło, że seria filmów akcji na żywo została zawieszona na prawie 25 lat. Nie, Ghostbusters II nie jest tak mocny jak pierwszy film, to prawda. Ale kiedy obejrzałem go po raz pierwszy, byłem zdumiony negatywnym odbiorem. Nawet jeśli konsensus jest taki, że nie jest lepszy od oryginału, powinien być przynajmniej traktowany na równi.

Rozgrywający się pięć lat po pierwszym filmie, Pogromcy duchów II widzi zespół nieoficjalnie rozwiązany, z Rayem i Winstonem zmuszonymi do występów na przyjęciach urodzinowych, Egonem powracającym na uczelnię i Peterem prowadzącym tani program telewizyjny z szarlatanami udającymi medium. Zespół spotyka się ponownie, gdy dziwna maź próbuje zabrać dziecko Dany. Rozgrywający się w czasie świąt Ghostbusters II sprawia wrażenie, jakby starzy przyjaciele wrócili do siebie, aby wziąć udział w tradycji świątecznej opowieści o duchach. Dynamika postaci jest silniejsza, a komedia, choć mniej niedopowiedziana, jest zabawniejsza. Weaver nie tylko dostaje więcej do zrobienia jako Dana, gdy porusza się po życiu jako samotna matka i jej związek z Peterem, ale sekretarka Janine Melnitz (Annie Potts) i Louis (Moranis) są również bardziej integralną częścią fabuły, ponieważ Moranis pozostaje komediowym MVP.

Złoczyńca, Vigo Karpatian (Wilhelm von Homburg/Max von Sydow), XVI-wieczny despota i mag, którego duch jest uwięziony w obrazie, czuje się bardziej jawnie obecny w całym filmie niż Gozer i okazuje się trudniejszym zagrożeniem. Wykorzystując rzekę różowego szlamu płynącą przez opuszczone tunele metra w Nowym Jorku – i żywiąc się energią emocjonalną i lokajem, dr Janoszem (Peter MacNicol) – Vigo stara się odrodzić w ciele dziecka Dany. Jasne, różowy szlam jest głupiutki, ale sposób, w jaki żywi się negatywną energią, tworząc wystarczający ładunek, by ożywić zmarłych, by nawiedzali żywych, wydaje się szczególnie proroczy w czasach, w których wydaje się, że negatywne emocje zawsze stają się lepsze od nas, a my nie możemy ani iść dalej, ani uczyć się z przeszłości. I jak ktokolwiek mógłby znienawidzić film, w którym Statua Wolności, jej wnętrze pokryte dodatnio naładowanym szlamem, spaceruje ulicami Nowego Jorku, śpiewając „Higher and Higher” Jackiego Wilsona? To czysta magia.