Amy Poehler spędziła większość minionego roku podróżując po kraju, występując z najlepszą przyjaciółką i partnerką komediową Tiną Fey, co dało jej szansę na zagłębienie się w jedną z jej życiowych pasji: rutynę lotniskową. „Traktuję moje podróże bardzo poważnie” – mówi. „Na TikTok pojawił się trend, w którym ludzie naśmiewają się z przyjaciela, który zachowuje się jak tata na lotnisku, a ja na to: „Jak inaczej można to zrobić?””” Tuż przed zakończeniem trasy Restless Leg Tour, Poehler zawita do Las Vegas, aby odebrać nagrodę CinemaCon Vanguard Award, na cześć jej głównej roli w nadchodzącym Inside Out 2. Rozmawia z THR o swojej ostatniej pracy w samolocie i poza nim.
Muszę powiedzieć, że jestem ciekawy twojego trybu taty na lotnisku …
W związku z Inside Out 2 czeka nas sporo podróży, w tym do Australii, więc jestem gotowy. Absolutnie nie jem w samolocie. Zakładam słuchawki i prowadzę minimalne pogawędki. Kiedy docieram na miejsce, nie mogę myśleć o tym, która jest godzina w Los Angeles. Musisz zachowywać się tak, jakbyś nigdy nie mieszkał nigdzie indziej niż tam, gdzie jesteś. Lubię też kupować małe rzeczy, takie jak zakładki do książek lub artykuły papiernicze, które przypominają mi o tym miejscu.
Czy trudno było wrócić do rytmu promocji po strajku?
Naprawdę uwielbiam rozmawiać o Inside Out 2, więc byłem podekscytowany wyruszeniem w trasę. Czuję się cudownie zrelaksowany. Z wiekiem coraz bardziej liczy się dla mnie to, jak coś powstaje, a mniej to, co dzieje się później. Kiedy wypuszczasz projekt w świat, to jak urodzenie dziecka, a potem przekazanie go dalej – mówisz: „Proszę, bądź miły dla dziecka, jego narodziny zajęły dużo czasu” Ale nie możesz polegać na tym, że ludzie polubią twój materiał. To zabawne, ponieważ w przypadku Parks & Rec musieliśmy walczyć o życie, aby ten serial był wtedy na antenie, a teraz nabrał zupełnie innego życia.
Czy kiedykolwiek żałowałeś, że w tamtych czasach ludzie nie oglądali serialu z takim zapałem?
Jestem naprawdę wdzięczny, że tak wiele osób wróciło do tego serialu podczas pandemii. Czuję się wdzięczny, że komedia może być zbawieniem.
Czy dziwnie było wrócić do Joy 10 lat po pierwszym Inside Out?
Praca z głosem jest dla mnie jak praca uzdrawiająca. Treść porusza mnie tak głęboko jako dorosłą kobietę i dotyka małego dziecka we mnie. Ten drugi utwór porusza kwestię tego, że w pewnym wieku pojawiają się nowe emocje, takie jak niepokój, wszystko staje się skomplikowane, a ty zaczynasz kierować się statusem. Zaczynasz odczuwać niemal nostalgię za łatwiejszymi, bardziej podstawowymi emocjami, takimi jak smutek i strach.
Czy pamiętasz, kiedy po raz pierwszy pojawiły się u ciebie te emocje?
Kiedyś prowadziłam program online [dla młodych ludzi], Smart Girls, a pod koniec odcinków puszczałyśmy muzykę i tańczyłyśmy podczas napisów końcowych. Ogólnie bardzo lubię tańczyć, ponieważ mogę mieć lęk społeczny, a na imprezach mam tendencję do uderzania w parkiet, ponieważ wolę to robić niż rozmawiać. Ale zawsze zauważaliśmy w programie, że 12-letnie dziewczynki tańczyły, a 13-letnie były zbyt zdenerwowane, by tańczyć. Coś się zmienia.
Może to głupie, ale nie wyglądasz mi na kogoś, kto ma lęki społeczne na imprezach.
Jestem dobry w rozpoczynaniu i kończeniu rozmów. (Śmiech.) Jedną z rzeczy, których się o sobie dowiedziałem jest to, że jestem bardziej introwertycznym ekstrawertykiem niż myślałem. Więc teraz staram się dowiedzieć, jak wchodzić w interakcje z innymi ludźmi. Przez większość moich lat 20. i 30. byłem bardzo ekstrawertyczny. Zajmowałem się improwizacją i komedią oraz występowałem w cotygodniowym programie skeczowym. Musiałem dowiedzieć się, która część tego mnie wypełniała, a która mnie wyczerpywała – oddzielając to, co autentyczne, od tego, co performatywne”.
CinemaCon jest oczywiście skoncentrowany na kinie. Czy miałeś w tym roku jakieś doświadczenia, które napawają cię optymizmem co do przyszłości filmów kinowych?
Moje trzy ulubione filmy w tym roku, wszystkie widziałem w kinie, a doświadczenia były tak różne. Jednym z nich był The Zone of Interest – Jonathan Glazer jest jednym z moich ulubionych reżyserów, a jego praca jest tak niesamowita, a sposób, w jaki dźwięk filmu i jego brak wabił cię, był tak fascynujący. A potem w zupełnie inny sposób, Anatomy of a Fall, Byłem tak pochłonięty światem i jego rytmem. Czułem się tak, jakbym mógł zamknąć oczy i po prostu słuchać dialogów – gdybym nie musiał otwierać oczu, by czytać po francusku. (Śmiech.) I ostatni to Past Lives. Miałem przyjemność pracować z Gretą [Lee] na wiele różnych sposobów na przestrzeni lat. Obejrzałem go w deszczowy dzień w Nowym Jorku i wychodząc na ulice, czując całą tę nostalgię, radość i smutek, chciałem pójść na posiłek i porozmawiać o tym. Czuję też, że jest tak niewiele miejsc, w których siedzimy ramię w ramię z ludźmi, których nie znamy i z którymi możemy nie mieć wiele wspólnego. Teatr, czy to film, czy teatr na żywo, wciąż wydaje się bardzo wyjątkowy i jest sposobem na powiedzenie sobie: „Och, to właśnie oznacza bycie człowiekiem”
Niedawno zakończyłaś swoją rekordową trasę Restless Leg Tour w Beacon Theatre. Co było innego w tym doświadczeniu w porównaniu z wieloma innymi występami w Nowym Jorku?
Swoją karierę rozpocząłem oczywiście na scenie, występując w skeczach i improwizacjach w Chicago i bez względu na to, jak ugruntowaną pozycję masz lub ile masz lat, kiedy wyjrzysz zza kurtyny, to tak, jakbyś znów był małym dzieckiem. Ponadto nowojorska publiczność nie jest łatwa, nie jest pod wrażeniem, że udało ci się dotrzeć do swojego miasta. Mówią: „Moją sąsiadką jest Patti LuPone, więc lepiej daj z siebie wszystko”
Czy twoje doświadczenie ze strajkami zmieniło sposób, w jaki odnosisz się do branży lub swojej pracy?
Musiałem dokonać wielu zwrotów i wykazać się kreatywnością, aby wymyślić, jak kontynuować pracę. To zabawne, kiedy robiliśmy Inside Out, zakończyliśmy i było tak: „OK, do zobaczenia za 10 lat – a w międzyczasie będzie globalna pandemia, podwójny strajk i szalone wybory prezydenckie” Ale to nie wszystkie złe wieści. Byłem naprawdę podekscytowany niektórymi z tych zwrotów – podcastami, które robiłem, trasami koncertowymi. Jestem wdzięczny za każdą okazję do opowiedzenia historii.
Nadchodzący sezon Loot zawiera mini zjazd Saturday Night Live z gwiazdą Mayą Rudolph i gościnną gwiazdą Aną Gasteyer. Czy zobaczymy cię ponownie z nimi w przyszłości?
Maya jest najlepsza. Wszystkie te panie z SNL, zanurzamy się i wychodzimy z siebie nawzajem. Nie mogę uwierzyć, że przyjaźnię się z najzabawniejszymi ludźmi na świecie. Te kobiety to gigantki i to błogosławieństwo w mojej karierze, kiedy chcą ze mną pracować. Naprawdę pamięta się ludzi i sposób, w jaki się czuli, bardziej niż inne tajniki projektu. Mam nadzieję, że to długie życie i będę mogła robić wiele rzeczy.
Wspomniałeś Parks & Rec jako wygodny zegarek dla wielu osób. Jaki jest twój komfortowy zegarek?
Wciąż uwielbiam Judge Judy, choćby po to, by szybko podjąć decyzję. Kiedy przygotowywałem mój film dokumentalny Lucy & Desi, oglądałem dużo I Love Lucy, a ten i Cheers dają mi poczucie, że wróciłem do mojego domu w Bostonie. Uwielbiam też stare Law & Order, ponieważ lubię oglądać Nowy Jork z lat 90-tych, do którego czuję powinowactwo. To musi być jednak OG, pierwsze 12 sezonów z Jerrym Orbachem i Benjim Brattem. Nie oglądam zbyt wielu reality show, ale podoba mi się sposób, w jaki w Below Deck zmieniają łódź dla kolejnych gości. Wiem, że większość ludzi ogląda dla dramatów w związkach, ale ja bardziej martwię się o to, czy będą w stanie zaopatrzyć się w prowiant na czas?
Ta historia pojawiła się po raz pierwszy w wydaniu magazynu The Hollywood Reporter z 27 marca. Kliknij tutaj, aby zaprenumerować.