Craig Mazin wygląda na zdenerwowanego.
The Last of Us showrunner właśnie zakończył maraton prasowy związany z jego nadchodzącym dramatem HBO o zombie, a każdy reporter, który wszedł do jego apartamentu hotelowego, zadawał mu to samo pytanie. „Dosłownie przez cały dzień”, mówi. „W kółko i w kółko. Nawet sformułowali je w ten sam sposób.”
Pytanie: Jakie są wyzwania związane z adaptacją gry wideo?
Co jest w porządku, jak na pytania. Ale to właściwie grzeczna wersja prawdziwego pytania, które brzmi: Czy możesz zrobić dramatyczną adaptację gry wideo, która nie rozczaruje jak wszystkie pozostałe?
W końcu Hollywood od dziesięcioleci próbuje przekształcić gry w filmy i programy telewizyjne – od Street Fighter do Doom do Halo do Assassin’s Creed. I poza kilkoma tytułami skierowanymi do dzieci, takimi jak Sonic franczyza, rezultatem były miliardy pikseli meh.
W tym przypadku jednak odpowiedź na pytanie, które wciąż zadaje Mazin, powinna być jasna dla każdego, kto grał w 2013 roku w kinowe The Last of Us, które śledzi twardego ocalałego o imieniu Joel, którego zadaniem jest przemycenie specjalnego „ładunku” – nastoletniej dziewczyny o imieniu Ellie – przez postapokaliptyczne, wypełnione zombie byłe Stany Zjednoczone.
„Sposób na przełamanie klątwy gier wideo polega na zaadaptowaniu najlepszej historii z gier wideo w historii – nie trochę, ale dużo” – mówi Mazin. „Więc płasko oszukiwałem”
Złożona, emocjonalnie rozdzierająca fabuła The Last of Us wydaje się idealna na debiutancki sezon telewizyjny. W serialu, którego koproducentem jest Sony, a premiera odbędzie się 15 stycznia, wystąpią dwaj weterani Gry o tron – Pedro Pascal i Bella Ramsey – i może on stać się kolejną wielką rzeczą HBO w czasach, gdy rywalizacja o koronę prestiżowych telewizji jest ostrzejsza niż kiedykolwiek, a cięcia w budżecie sprawiły, że każda duża premiera serialu naprawdę się liczy. Ale to był mały cud, że gra została zrobiona w pierwszej kolejności, a teraz stała się show, który jakoś musi dostać wszystko dobrze – lub ryzykować stając się największym rozczarowaniem branży gier Hollywood jeszcze.
ZADANIEM BYŁO napisanie opowiadania o zombie na zajęcia komputerowe w Carnegie Mellon w 2004 roku. Sędzią projektu był legendarny reżyser George Romero, który w 1968 roku nakręcił Noc żywych trupów, film, który powszechnie uważa się za początek gatunku zombie. A student informatyki Neil Druckmann uważał, że ma przyzwoity pomysł.
Czerpiąc inspirację z dwójkowej gry na PlayStation 2 o nazwie Ico i postaci Johna Hartigana (twardego protagonisty Franka Millera z Sin City), Druckmann naszkicował historię mężczyzny, który stracił córkę i dziewczyny, która straciła ojca, którzy łączą siły.
Profesor Druckmanna przedstawił ten pomysł Romero. „A jemu się nie spodobał” – wspomina Druckmann, po tylu latach wciąż wyglądając na rozbawionego i lekko zaskoczonego. „Wybrał coś innego”
Pomysł upadł, ale kariera Druckmanna nie. Został zatrudniony przez uznaną firmę Naughty Dog i zapracował sobie na stanowisko głównego projektanta i współautora scenariusza pierwszego sequela gry przygodowej w stylu Indiany Jonesa Uncharted. Rezultat, wydana w 2009 roku gra Uncharted 2: Among Thieves, okazała się wielkim hitem, a Druckmann znalazł się w godnej pozazdroszczenia sytuacji, w której mógł wybrać swój następny projekt. Powrócił do pomysłu zombie, który rozwinął w powieść graficzną.
„Zombie survival horror” to łatwy sposób na skategoryzowanie The Last of Us (i rzeczywiście grasują tam przerażający byli ludzie „klikacze” kontrolowani przez pasożytniczy grzyb, który został zmutowany przez globalne ocieplenie). Ale jest to też opis redukcyjny. Druckmann inspiruje się historiami o związkach osadzonych na apokaliptycznym tle, takimi jak film Children of Men i powieść City of ThievesDavida Benioffa (znanego z Gry o Tron).
„Chcieliśmy zrobić przeciwieństwo Resident Evil – które uwielbiam, ale jest tak przekombinowane i walczysz z gigantycznymi pająkami, a wszystko polega na różnorodności wrogów” – mówi Druckmann. „A co jeśli chodzi o intymne relacje – eksplorację bezwarunkowej miłości, jaką rodzic czuje do swojego dziecka i piękne rzeczy, które mogą z tego wyniknąć i naprawdę straszne rzeczy, które mogą z tego wyniknąć?”
Profesjonalny recenzent został sprowadzony do zagrania w wersję beta (odpowiednik branży gier, w której przeprowadza się seans testowy). Podobnie jak Romero, uznali oni The Last of Us za rozczarowujące. Dlaczego nie było więcej „walk z bossami”? Dlaczego bronie nie były bardziej egzotyczne, jak np. pistolety laserowe? Tytuł miał być pierwszą grą Naughty Dog dla dorosłych, co mogło ograniczyć jego odbiorców. Teraz doświadczeni gracze sugerowali, że to nie to, czego chcieli.
„Pracowałem nad grą moich marzeń” – mówi Druckmann. „Miałem wrażenie, że 'Nigdy więcej nie pozwolą mi tego zrobić’ Chciałem ponieść porażkę na własnych warunkach. Nie było więc mowy o kompromisie.”
Kiedy The Last of Us zostało wydane na PlayStation 3 w 2013 roku, stało się najszybciej sprzedającą się grą od lat i było zapowiadane jako jedna z najlepszych w historii, gra i jej sequel ostatecznie sprzedały się w ponad 37 milionach egzemplarzy. Wśród wielu założeń branżowych, które gra obaliła, było przekonanie, że nieseksualizowana kobieca protagonistka utrudni sprzedaż. Hollywood było zainteresowane. „Jedna z firm produkcyjnych powiedziała: 'Jesteście naprawdę dobrzy w rozgrywce, weźmiemy stąd historię i ją dopracujemy'” Mówi Druckmann. „Ja na to: 'Oni nie szanują tego, co tam jest. Widzą to tylko jako okazję marketingową.'”
Druckmann ostatecznie stworzył własną adaptację filmową wraz z Screen Gems; reżyserią zajął się Sam Raimi. Druckmann nie potrafił jednak skompresować 15 godzin gry w pełnometrażową opowieść. „Sam dał naprawdę solidne notatki, ale było to zadanie nie do wykonania” – mówi. Druckmann otrzymał również polecenie dodania bardziej spektakularnych scenariuszy akcji – „Pomyśl World War Z” – co było dokładnym przeciwieństwem opartego na postaciach klimatu gry w stylu road-trip.
Druckmann zaczął mieć nadzieję, że jego filmowa wersja umrze. W końcu spełniło się jego życzenie. Prawa powróciły do Naughty Dog, gdzie Druckmann był na najlepszej drodze do objęcia stanowiska wiceprezesa. Uznał, że adaptacja nie dojdzie do skutku. Wtedy zobaczył film HBO Chernobyl.
Aby ująć karierę CRAIGA MAZINA w kategoriach gry wideo, przez dekady zajmował się pisaniem scenariuszy na „twardym trybie”. Pracował przy pisaniu i tworzeniu komedii fabularnych, zarabiając przy Hangover i Scary Movie (plus nieakredytowana praca przy tak wielu projektach, że stracił rachubę). Przekształcił swoje doświadczenia w popularny podcast scenariuszowy z Johnem Augustem (Scriptnotes) i dał swoim przyjaciołom-pisarzom-producentom Davidowi Benioffowi i Danowi Weissowi jedną z bardziej znamiennych krytyk w historii rozwoju telewizji po tym, jak pokazali mu swój oryginalny pilot-wrak pociągu do Gry o Tron: „Macie ogromny problem” (Korzystając z jego rady, nakręcili go ponownie.)
Czarnobyl był pierwszym projektem, który Mazin uznał za prawdziwie własny. Ten trzymający w napięciu serial o katastrofie elektrowni atomowej w Związku Radzieckim w 1986 roku przyniósł Mazinowi kontrakt HBO i zdobył 10 nagród Emmy. W porównaniu z pracą nad scenariuszami komediowymi, Mazin żartował, że Chernobyl był najłatwiejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek napisał.
Kiedy Druckmann zobaczył Chernobyl, z jego atmosferycznym napięciem i przedstawieniem walki o przetrwanie i moralną jasność w strefie wykluczenia po opadach, mógł nagle wyobrazić sobie, jak The Last of Us mogłoby wyglądać i działać jako program telewizyjny.
Druckmann i Mazin zostali umówieni przez wspólną przyjaciółkę, aktorkę Shannon Woodward, na lunch w Santa Monica, aby się nawzajem wyczuć. Druckmann sprawia wrażenie chłodnego i kontemplacyjnego. Mazin jest namiętna i gadatliwa. A jednak duet ten zgrał się w szerokich planach The Last of Us jako potencjalnego dramatu HBO.
„Jak wyglądałby ten proces?” Zapytał nieśmiało Druckmann.
„Idziemy na drugą stronę ulicy” – odpowiedział Mazin, projektując pełną pewność siebie. „Mówię HBO, że chcę, aby to był nasz następny projekt. I robimy go!”
W rzeczywistości poziom pewności Mazina nie był tak wysoki. Jak mówi, wysłał maila do prezesa i dyrektora generalnego sieci, Casey’a Bloysa: „Proszę, pozwól mi to zrobić. Proszę, proszę, proszę …”
Guru gier i hollywoodzki scenarzysta usiadł z Bloysem, szefową działu dramatycznego HBO Francescą Orsi i producentką Carolyn Strauss. Druckmann nie miał żadnych oczekiwań, poza tym, że będzie musiał po raz milionowy tłumaczyć swoją grę niektórym szefom studia.
„Wtedy Craig po prostu odpala od początku historię gry” – wspomina Druckmann. „A ja na to: 'Czy wskoczyć do gry?’ A ja na to: 'A co jeśli nic nie zrobię?'”
Mazin dramatycznie rozwinął opowieść o rodzicielskiej miłości pośród zdradzieckich pustkowi, pamiętając o jednej ze swoich ciężko zarobionych lekcji branżowych: Nie roztrząsaj fabuły, roztrząsaj pasję .
Druckmann odchylił się do tyłu i złożył ręce, oszołomiony. „Jest tak dobrym opowiadaczem, że odkrywałem, iż jestem emocjonalnie poruszony historią, która – na dobrą sprawę – nie powinna mnie już poruszać” – mówi. „Zdałem sobie sprawę, że właśnie to pomyliłem się za każdym innym razem – nie miałem odpowiedniego partnera”
HBO kupiło The Last of Us w pokoju.
Przyznaje Bloys: „Nie jestem graczem; ostatnia gra wideo, w którą grałem, była na ColecoVision” (Gra: Smurf: Rescue in Gargamel’s Castle). „Mój umysł nie zajmował się tym, czy adaptacje gier wideo w przeszłości zakończyły się niepowodzeniem. Podszedłem do tego jako: Czy to jest świetny serial? I uwielbiałem [film Danny’ego Boyle’a z 2002 roku o zombie] 28 dni później. Więc pomysł, że Craig chciał zrobić duże gatunkowe show nie był dla mnie trudny do sprzedania.”
Świeżo upieczeni partnerzy showrunnera zabrali się do pracy nad pierwszym sezonem, pisząc na zmianę scenariusze i przeprowadzając casting. Wiedzieli, że najtrudniejszą rolą do obsadzenia będzie dziewczyna w centrum wszystkiego: dorosła aktorka, która mogłaby w przekonujący sposób zagrać 14-latkę, w której zakochał się świat gier – i o której mieli bardzo mocne wyobrażenie.
BELLA RAMSEY MIAŁA mieć tylko jedną scenę w Grze o tron. Angielska aktorka miała 11 lat, kiedy zadebiutowała w profesjonalnym filmie fantasy jako dzika Lady Lyanna Mormont. Mimo to była taką gwiazdą sceny, że showrunnerzy przywrócili postać na dwa ostatnie sezony.
Ramsey, obecnie 19-letnia, zagrała w kilku innych projektach, takich jak dramat fantasy HBO His Dark Materials i średniowieczny film komediowy Catherine Called Birdy. Ale kiedy miała szansę na przesłuchanie do The Last of Us, wahała się.
Ramsey została kiedyś zapytana o swoją strategię na wypadek apokalipsy zombie i odpowiedziała, że „prawdopodobnie po prostu wykopie sobie dziurę i wczołga się do niej” Perspektywa bycia główną postacią serialu HBO z milionami wcześniej istniejących fanów na całym świecie sprawiła, że Ramsey czuła się podobnie.
„Poważnie rozważałem, że może nie chcę być sławny, więc nie zrobię tego programu, ponieważ będzie on śmigał w miejsce, do którego nie chcę iść, jeśli chodzi o bycie widzianym i znanym” – mówi Ramsey. „Lubię wtapiać się w tłum i ukrywać”
Znalezienie Ellie zawsze miało wysoko postawioną poprzeczkę. W serialu potrzebny był ktoś, kto będzie „twardy, wrażliwy i mądry ponad miarę, a jednocześnie będzie miał potencjał do przemocy” – mówi Druckmann. Do tej roli zgłosiły się „dziesiątki i dziesiątki”. Gwiazda Ramsey’a Thrones Maisie Williams bardzo wcześnie rozmawiała z Druckmannem o adaptacji filmowej. Kaitlyn Dever (Booksmart) przeprowadziła nawet czytanie ze stołu. Kiedy pojawił się serial HBO, wszystkie wcześniejsze możliwe kandydatury przestały być brane pod uwagę, więc poszukiwania musiały zostać zresetowane.
Kiedy Mazin obejrzał taśmę Ramseya, mówi, że natychmiast był cały w. „Bella czuła się tak realnie” – zgodził się Druckmann. „To było jak Ellie zrealizowana w żywej akcji. Nie czuło się, że oglądamy aktora” Mazin dotarł do Benioffa i Weissa, którzy zapewnili ich, że Ramsey była „absolutną radością na planie” w każdym odcinku, w którym się pojawiła.
Ramsey przeszła od przesłuchania do zdobycia roli w mniej niż miesiąc – błyskawicznie jak na nazwisko, które nie jest domownikiem, ubiegającym się o główną rolę w projekcie typu tentpole.
Jednak kiedy przybyła na plan serialu w Albercie, Ramsey początkowo miała ciężki okres, siedząc w kwarantannie COVID przez dwa tygodnie, spirali. „Co ja tu robię?” Ramsey wspomina, że myślał. ” 'Wybrałaś niewłaściwą osobę’ – wszystko to krąży w twojej głowie” Jej trudna sytuacja przypominała to, jak widzowie po raz pierwszy spotykają Ellie w serialu – więźnia przykutego tygodniami w pokoju, martwiącego się o to, co będzie dalej.
Internet, będąc internetem, nie pomagał. Ellie była fan-castingiem przez dekadę i niektórzy okrutnie wybierali wszystkie sposoby, w jakie zakładali, że Ramsey nie nadaje się do tej roli. Ramsey zobowiązał się nie patrzeć na komentarze, a potem i tak patrzył.
„Widziałem wszystko”, mówi Ramsey z nutą twardego i pieprzonego sprzeciwu znanego każdemu, kto oglądał, jak Lyanna Mormont ubiera Jona Snowa. „Jestem świadoma tego wszystkiego. To było moje pierwsze doświadczenie, naprawdę, z wieloma negatywnymi reakcjami.”
To, co utrzymywało Ramsey przy życiu, to jej powód przyjęcia roli w pierwszej kolejności. „Ellie czuła się jak postać, którą już miałam w sobie” – mówi Ramsey. „Jak skórki, które nosisz w grze wideo? Ona była już jedną z moich skórek.”
Nie trzeba było się wysilać, aby producenci wyobrazili sobie Pedro Pascala w roli Joela, stoickiego, gotowego do akcji bohatera gry. 47-letni Amerykanin z Chile stał się już ulubieńcem fanów telewizji, grając empatycznych twardzieli w Grze o tron (jego przełomowy występ w czwartym sezonie jako zawadiacki książę Oberyn Martell), Netflix’s Narcos (grając agenta DEA przez dwa sezony) i Disney+’s The Mandalorian (grając tytułowego bohatera w hełmie).
Kiedy Mazin wysłał Pascalowi scenariusz Last of Us aktor mówi, że tak bardzo chciał dostać tę rolę, że dosłownie przeraził się, że może się nie udać. Granie wojownika chroniącego wyjątkowego młodego podopiecznego podczas podróży przez niebezpieczny krajobraz fantasy w prestiżowym programie telewizyjnym brzmiało wspaniale. Jedyną potencjalną czkawką było to, że on już to robił.
„Rozmawialiśmy o tym, że był w The Mandalorian,” mówi Mazin. „I możesz zrobić matematykę jak: Mandalorianin=Joel; Baby Yoda=… ale potem zdajesz sobie sprawę, że właściwie nie. To nie jest to samo. Mandalorianin wchodzi w interakcję z niemym, uroczym stworzeniem – i kocham ten serial. Ale interakcja z nastolatkiem jest skomplikowana. Również fakt, że mają go przykrytego hełmem jest ogromnym czynnikiem.”
Pascal również był świadomy tego porównania, ale nie zniechęciło to jego zainteresowania.
„Zdecydowanie przyszło mi to do głowy”, mówi. „Gdy [zapoznałem się z grą], zauważyłem, że jest tak wiele rzeczy, które widziałem, które wizualnie lub tematycznie nawiązują do The Last of Us. Jak [film o X-Menach z 2017 roku] Logan. I tak, ten trope został wykorzystany na tak wiele różnych sposobów – możesz wrócić do [serii mangowej] Lone Wolf and Cub, możesz przejść do Paper Moon. Ale jeśli chodzi o Mandalorian i The Last of Us istniejące w bliskim sąsiedztwie, to dla mnie jest to najlepszy double-dipping, jaki mógłbym sobie wyobrazić.”
Mimo to, aktor musiał uzyskać pozwolenie od producentów Mandalorian, którzy „bardzo hojnie” pozwolili mu pracować nad projektem konkurencyjnej firmy. Sytuację prawdopodobnie ułatwił fakt, że jego Star Wars postać jest fizycznie grana przez więcej niż jednego aktora, co pozwoliło Pascalowi po prostu dubbingować dialogi w postprodukcji.
„[Producenci] Jon Favreau i Dave Filoni twórczo nie ograniczają się do sposobu, w jaki zwykle robi się rzeczy” – mówi Pascal, ostrożnie dobierając słowa. „Zaimprowizowaliśmy udostępniając siebie na wszystko, czego potrzebują. Waham się przed ujawnieniem czegokolwiek, ponieważ nie chcę, by jakiekolwiek niespodzianki fabularne zostały zepsute.”
Jednak nawet obsadzenie Pascala wywołało pewne zamieszanie. Mazin mówi, że fani marudzili, że aktor nie może zapuścić pełnej brody, co tylko pokazuje poziom wierności, jakiego niektórzy oczekują. „Śmiejesz się, ale dla niektórych ludzi to poważny deal-breaker dla nich!” Mówi Mazin. „Są jak, 'O mój Boże, on nawet nie może mieć takiej samej brody jak Joel w grze'”
Pascal i Ramsey byli nieco zaniepokojeni tym, co nastąpiło później: utknięcie z głównie tym samym partnerem scenicznym przez prawie rok kręcenia filmu, zwłaszcza biorąc pod uwagę ich różnicę wieku i intymną dynamikę ojca i córki w serialu. Nigdy nie mieli czytania chemicznego, ani nawet nie rozmawiali. Zamiast tego – i z pewnym stopniem wspólnego skrępowania – duet po raz pierwszy spotkał się na rozmowie telefonicznej w ramach programu „Zoom” dotyczącego zapobiegania molestowaniu seksualnemu. Później Pascal dotarł do matki Ramseya i aktora, aby rozpocząć ich relacje robocze, i wspomina, że myślał w tym niezręcznym momencie: „Jak mam zamiar napisać tekst do 17-latka?”
Po wejściu na plan w Calgary, duet zmierzył się z ekstremalną pogodą (zanurzając się w pewnym momencie do minus 20 stopni) i stał się dziwną parą, która nie mogła pomóc, ale naśladować ich związek na ekranie w pewnym stopniu, zwłaszcza z sezonem kręconym w dużej mierze w porządku chronologicznym. „Nic nie było łatwe, było super ciężko” – mówi Pascal. „Długie godziny, szorstki materiał i obaj byliśmy przerażeni spełnieniem oczekiwań ludzi”
Podczas interakcji ze sobą istniał pewien strach, mówi Pascal. „Wiesz, 'Czy mnie polubią?’ W ostateczności to przyczyniło się do powstania postaci ze względu na to, jak zrzędliwy jest Joel i jak ostatecznie mądrzejsza od wszystkich jest Ellie.”
Największym wspólnym stresem było dla nich uchwycenie pewnych momentów z gry. Ramsey wspomina, że miesiącami rozmyślał nad jedną ikoniczną sceną. „Budziłem się w nocy, myśląc o niej”, mówi. „Traciłem nad nią sen, bo czułem, że mogłem zrobić to lepiej”
Pascal radzi, bardziej niż trochę w stylu Yoda, że uczucia satysfakcji są mimo wszystko zwodnicze. „Odchodzisz zadowolony z czegoś, rzadkiej rzeczy, i możesz mieć rację lub możesz się mylić”, mówi Ramseyowi. „Wyniki są tym, czym są wyniki”
Nie dziwi więc, że zapytany o swoją strategię na apokalipsę zombie, Pascal odpowiada: „znaleźć kogoś takiego jak Bella” Zaznaczam, że aktor często w swoich rolach gra postacie ochronne.
„Jest tam coś interesującego” – zgadza się Pascal. „Zaczynasz rozpoznawać między swoimi postaciami wątek, którego niekoniecznie szukałeś, ale zostałeś w nim obsadzony. Ja nie mam dzieci. Dopiero dzięki tym postaciom dowiedziałem się, jak boleśnie wrażliwy stajesz się i jak bardzo twoje życie zależy od tego, czy ich życie jest w porządku. To zabawna fantazja do spełnienia, a ja zagram tylu tatusiów, ilu uda mi się zdobyć”
WHILE THE LAST OF US nie stoi pod taką presją jak, na przykład, House of the Dragon jako tytuł „make-or-break” dla HBO (i kosztuje mniej niż Dragon z budżetem poniżej 20 milionów dolarów za odcinek), Bloys zwraca uwagę, że dramat jest niezwykły w sposobie, w jaki cała seria zależy od tego, czy Pascal i Ramsey mogą przekonać widzów, że ich ekranowy związek jest prawdziwy. „Jeśli ci dwaj nie zadziałają, serial nie zadziała” – mówi Bloys. „Ale myślę, że od początku jest jasne, że oboje są niesamowicie uduchowieni i dają niezwykłe występy. Miłość, która musi się rozwinąć między tymi dwoma postaciami, abyś się nią przejął, była tam w dziesiątkach.”
The Last of Us nie tylko spełnia obietnicę wzniosłego survival horroru, ale także wykonuje sztuczkę, którą HBO zdaje się regularnie stosować: Właśnie wtedy, gdy myślisz, że wiesz dokładnie, czym jest serial, pojawia się odcinek, który wznosi się znacznie ponad oczekiwania. W tym przypadku, ten head-turning godzina przybywa wcześnie, z jego trzecim odcinku. Bez spoilerów, ale wiąże się to z ulubioną postacią z gry – hardcorowym survivalowcem o imieniu Bill (Nick Offerman) – i kilkoma radykalnymi zmianami w fabule gry, które zaszokują i być może wyzwą fanów.
Odchylenie nie będzie ostatnim, ale ogólnie rzecz biorąc, serial jest bardzo wierny grze, z dużą częścią dialogów nienaruszonych i wieloma znajomymi ustawieniami oddanymi dokładnie w rzeczywistości. Mimo to Druckmann i Mazin martwią się, podobnie jak Ramsey i Pascal, że zawiodą fanów. Druckmann martwi się nie tylko o losy serialu, ale o postrzeganie całej branży przez opinię publiczną.
„Ludzie widzą złe adaptacje i to dodaje wiarygodności idei, że gry są dziecinne” – mówi. „Uwielbiam pomysł, że ktoś mógłby to obejrzeć i być przez to poruszony, a potem być jak: 'Czekaj, to jest oparte na grze wideo?”
Dodaje Mazin: „Nie chcę widzieć historii zrobionej źle bardziej niż [fani gry]. Dajcie nam szansę, myślę, że będą tak samo nagrodzeni – w inny sposób, ale tak samo nagrodzeni.”
Jedną z tych nagród jest żyłka czarnego, suchego humoru. Od czasu zakończenia Tronu, telewizja fantasy próbuje powtórzyć swój sukces, tylko w bardziej poważnym stylu.
„Jestem egzystencjalistą i myślę, że częścią bycia człowiekiem jest wskazywanie, jak cholernie absurdalne jest to wszystko” – mówi Mazin. „W tragicznej sytuacji humor to miejsce, w którym trzymasz się swojego człowieczeństwa”.
Program nie pozostaje również osadzony w swojej rujnującej teraźniejszości. Narracja spędza sporo czasu na powracaniu do wydarzeń związanych z początkowym wybuchem epidemii – „świat się rozpada” to rollercoaster, który większość postapokaliptycznych programów szybko omija.
„Nie jestem … jak to ująć?” Mówi Mazin, wahając się, a następnie decydując się powiedzieć to tak czy inaczej: „Nie interesują mnie zombie! Zależy mi na ludziach … a jedną z miłych rzeczy w telewizji jest to, że możesz zaczynać i kończyć [historie bohaterów] w kółko, a początki i zakończenia są najlepsze.”
Jeśli chodzi o zakończenie tego serialu, spodziewajcie się, że debiutancki sezon obejmie całość Last of Us gry. Druckmann i Mazin sugerują – ale nie mówią wprost – że ich drugi sezon obejmie narrację przewracającej stół gry Naughty Dog w odważnym Part II sequelu („Nie lubię wypełniaczy”, mówi Mazin). Część II nie może być opisana bez spoilerów, ale wywołała taką wrzawę, że Druckmann otrzymał groźby śmierci.
Podobnie, Druckmann nie może zdradzić, czy plotkowana część III gry od Naughty Dog powstanie, ale mówi: „Myślę, że jest więcej historii do opowiedzenia” Tak czy inaczej, Druckmann nie obawia się, że wpadnie w tę samą pułapkę, przed którą stanęła Gra o Tron, kiedy to dramat HBO sławą przewyższył materiał źródłowy autora George’a R.R. Martina. „Nie mamy planów opowiadania żadnych historii poza adaptacją gier” – mówi. „Nie natrafimy na ten sam problem, co Gra o Tron, ponieważ Część II nie kończy się na cliffhangerze”
Ani Mazin, ani Druckmann nie chcą serialu, w którym sezon po sezonie znużeni ocalali będą bez końca przedzierać się przez rozpadające się budynki, uważając na grzybowe zombie – to byłby ich własny los.
„Nie jestem zainteresowany serialem z kręconymi płytami, który ma trwać do końca” – mówi Mazin. (Nie mówi tutaj „jak The Walking Dead„, ale ja tak) „Kiedy staje się perpetuum mobile, to po prostu nie może pomóc, ale staje się rodzajem … głupiego. Zakończenia znaczą dla mnie wszystko.”
Ta historia po raz pierwszy pojawiła się w wydaniu z 5 stycznia magazynu The Hollywood Reporter. Kliknij tutaj, aby zasubskrybować.