W przeciwieństwie do sposobu, w jaki ich uwięzieni bohaterowie w pełnym napięcia miniserialu Apple TV+ Black Bird krążą wokół siebie przez kilka odcinków, ostrożnie testując i sondując w grze w kotka i myszkę, aby określić, jak bardzo można zaufać jednemu z nich, Paul Walter Hauser i Taron Egerton od samego początku wiedzieli, że są razem głęboko.
W istocie, aktorzy potrzebowali pracy zespołowej, aby zanurzyć się w często mrożącej krew w żyłach opowieści o prawdziwym przestępstwie. Stoją w centrum serii w ich wspólnych scenach, jak Egerton’s polerowane, ale skazany dealer narkotyków Jimmy Keene stara się golić lat od jego wyroku przez faux-befriending Hauser’s ekscentryczny podejrzany seryjny morderca Larry Hall, w nadziei poznania tajemnic, które mogłyby utrzymać Hall za kratkami. Ale potrzebowali też wzajemnego wsparcia i dobrego humoru, by otrząsnąć się z cienia bardziej odrażających aspektów tej historii.
Czarny ptak jest w swej istocie tak klasycznym filmem obyczajowym, jak to tylko możliwe, napędzanym przez silną siłę przyciągania i podejrzliwości dwóch bohaterów. Hauser i Egerton dołączyli do THR w znacznie mniej wstrząsającej – ale nie mniej fascynującej – eksploracji ich więzi na planie, mówiąc o tym, jak ich występy zaprowadziły ich nawzajem do miejsc, zarówno ciemnych, jak i jasnych, których nigdy się nie spodziewali.
Wy dwoje naprawdę jesteście w tym razem, głęboko. Co odkryliście, że potrzebujecie od siebie nawzajem, aby to zadziałało tak, jak chcieliście?
PAUL WALTER HAUSER Praca zespołowa polega zawsze na słuchaniu i zaufaniu. Słuchanie to Actor 101, ale zaufanie to zupełnie inna rzecz, której nie nauczysz się w pełni na uniwersytecie, w klasie czy coś. Taron i ja przekazywaliśmy sobie nasze intencje co do scen i tego, co musimy osiągnąć, a także socjalizowaliśmy się i dogadywaliśmy jako dwoje ludzi. Czułem, że to naprawdę zdrowa dynamika, która pozwoliła nam uzyskać to, czego potrzebowaliśmy w tych scenach.
TARON EGERTON Jesteśmy naturalnie bardzo zachwyceni sobą nawzajem jako aktorzy i jako twórcy, a dynamika tych postaci to dwóch facetów naprawdę studiujących i analizujących siebie nawzajem. Myślę, że w naturalny sposób znaleźliśmy wspólny język i znajomość. To naprawdę po prostu bycie tak zainteresowanym drugą osobą, jak to tylko możliwe. To poczucie zaufania, bo myślę, że szczególnie dla Paula, ale także dla mnie w mniejszym stopniu, obaj są czasami dość brzydkimi przedstawieniami. Aby to zrobić, musisz czuć, że możesz prowadzić bezpieczny taniec ze sobą i [nie] bać się podjąć ryzyko – i być czasami dość dziwnym.
HAUSER Brak próżności jest naprawdę ważny. W zasadzie każde aktorstwo, które mi się podoba, czy myślę o Jacku Nicholsonie w One Flew Over the Cuckoo’s Nest czy o Tracy Morgan w Saturday Night Live skeczu, zawsze wracam do braku próżności jako tego, co mnie najbardziej pociąga. I myślę, że zarówno Taron, jak i ja mamy zdolność, by tam pójść i to zrobić.
Co sprawiło, że występ twojego partnera wydobył z ciebie coś, czego się nie spodziewałeś, gdy szliście ramię w ramię na planie?
EGERTON Paul zaatakował ciemność tej roli jak szarżujący byk, zamiast próbować ją złagodzić, sentymentalizować, romantyzować, czy zrobić z niej w jakikolwiek sposób Hollywood. Momentami było naprawdę bardzo brzydko, ale wzbudzało to również współczucie. Najbardziej dumny jestem z tego, że dzięki temu, co Paul robi ze swoją rolą, mój Jimmy znajduje momenty – i to jest w piśmie – w których naprawdę go lubi, jest przez niego rozbawiony.
Potem pojawia się wtórna emocja, która jest wstrętem do tego, że tak się czuje. Dzieje się to w naprawdę miłych, spontanicznych momentach w całej historii ze względu na poziom obecności Paula i poziom całkowitego, nieskrępowanego zaangażowania w rolę. Kiedy gra jest naprawdę dobra i naprawdę słuchasz siebie nawzajem, masz momenty, w których zapominasz o sobie. I wtedy dzieją się naprawdę spontaniczne rzeczy. Naprawdę czułem, że to się nam często przytrafia w trakcie procesu tworzenia naszego spektaklu.
HAUSER Robię to już prawie 11, 12 lat i są może trzy okazje, kiedy czuję, że faktycznie zatraciłem się i byłem w materiale wystarczająco głęboko z innym męskim partnerem. Taron jest jedną z trzech osób, które pozwoliły mi się tam dostać. Kiedy patrzę na ten serial z zewnątrz, zdałem sobie sprawę, że Taron wykonał ciekawy emocjonalny taniec, który polega na tym, że przedstawia Jimmy’ego Keene’a jako mężczyznę, który jest uwodzony przez Larry’ego Halla, ale jego poczucie bycia uwodzonym przeze mnie jest tak naprawdę jego uwodzeniem mnie.
Cechą charakterystyczną występu Tarona jest obecność i poczucie bycia potrzebnym. Bo taki facet jak Larry Hall patrzy na takiego gościa jak Jimmy Keene i myśli: „Ty niczego nie chcesz. Nic nie potrzebujesz.” Potem odkrywa, że emocjonalnie potrzebuje tych rzeczy i szuka przyjaciela – oczywiście, dla samotnej osoby takiej jak [Larry], otrzymanie tego typu uwagi i zobaczenie tej wrażliwości na pokaz, to haczyk, linia i ciężarek. [Jimmy uwiódł go udając, że jest uwiedziony.
Kiedy jesteście tak głęboko, że jakbyście się zatracili, opowiedzcie mi o wyjściu z tego i powrocie do was. Jakie jest to doświadczenie dla was obu, aby wyjść z tak głębokiego charakteru?
EGERTON Jestem całkiem dobry w resetowaniu się, ale były dwie okazje, w których nie czułem się szczególnie dobrze. To nie jest tak, że stajesz się tak zagubiony w części, że nie wiesz kim jesteś, ale nie mogąc zrzucić z siebie energii czegoś. Spowiedź Larry’ego i opis porwania i morderstwa Jessiki Roach to był dzień, w którym oboje czuliśmy, że trudno jest zrzucić z siebie skórę po tym wydarzeniu, ze względu na rzeczywistość i świadomość, że to się naprawdę wydarzyło – więc to nie jest jak naprawdę dobrze napisana fantazja. Musisz wrócić do domu, wziąć kąpiel lub prysznic i spróbować wrócić na ziemię, naprawdę.
Jest taka scena wcześniej w serialu, kiedy w trzecim odcinku jest to coś w rodzaju podwójnego celu. Staram się zdobyć przychylność Larry’ego, ale wyładowuję też dużo stresu i napięcia, i biję tego faceta. Naprawdę mi się to nie podobało. Nie wiem, czy kiedykolwiek mieliście w dzieciństwie szkolne bójki, kiedy to dochodzi do bójki z innym dzieckiem na szkolnym podwórku i czujecie się potem bardzo roztrzęsieni i niespokojni. Po tym dniu czułem się niespokojny, jakby skompromitowany skrajnością przemocy. To tak jak powiedział Paul: Sprawdzacie się nawzajem i przyznajecie, że to wszystko jest trochę dziwne, trochę mroczne i trochę ponure.
HAUSER Porównałbym to do wychodzenia ze złego snu. Możesz mieć zły sen, w którym robisz coś, uczestniczysz w czymś lub po prostu jesteś świadkiem czegoś nagannego, a potem budzisz się i mówisz: „Wow, właściwie to nie zabiłem kogoś! Spięty! Cieszę się – super!” Ale to wymaga chwili, przynajmniej dla mnie – nie wiem, jak wszyscy inni, ale czasami potrzebuję gdzieś od pięciu do 45 minut, aby otrząsnąć się z emocjonalnych pozostałości po tym, co zaszło w mojej psychice.
Powiem jednak, że chyba też jestem w tym całkiem niezły. Kiedy jestem rasistowskim kawałkiem gówna w tym show, jestem potworem. Kiedy krzyczą „cut”, jestem szybki jak „Pozwól mi zaimprowizować piosenkę i udawać, że stepuję i znaleźć zabawny filmik na Instagramie” Naprawdę walczę, żeby odkleić tę pozostałość.
Opowiedz mi o tych zabawnych momentach na planie, gdzie naprawdę musiałeś odejść jak najdalej od tego mrocznego materiału i po prostu rozjaśnić nastrój.
HAUSER Dużo śpiewaliśmy!
EGERTON Paul jest po prostu taki zabawny. Paul ma prawdziwą łatwość rozśmieszania wszystkich wokół, zarówno ekipy jak i obsady. Ma naturalne zrozumienie, jak wydobyć komedię z codziennego życia i z chwili na chwilę. Był genialny w tworzeniu światła, kiedy trzeba było je stworzyć w tym, skądinąd bardzo mrocznym, serialu. Wiele razy byliśmy po prostu bardzo głupi. Aktorstwo to gra, a my jesteśmy dobrzy w graniu i lubiliśmy się bawić. Czy to śpiew, czy głupi taniec, czy też Paul podnoszący nogę na najbliższy stół – co sam próbowałem robić, ale z coraz mniejszym skutkiem – Paulowi udaje się sprawić, że jest to bardzo, bardzo zabawne.
HAUSER Były momenty, w których chciałem sprawić drugiej osobie dyskomfort tylko po to, żeby zobaczyć jak zareaguje. Było tego bardzo dużo: Przytulcie się nawzajem, uścisk trwa zdecydowanie za długo.
EGERTON O wiele za długo! (Laughs.)
Wywiad zredagowany dla długości i jasności.
Ta historia po raz pierwszy ukazała się w grudniowym samodzielnym wydaniu magazynu The Hollywood Reporter. Aby otrzymywać magazyn, kliknij tutaj, aby zasubskrybować.