Rose McIver ma za sobą niezwykle nadprzyrodzony ciąg ról w swojej najnowszej pracy telewizyjnej: najpierw jako główna bohaterka w serialu CW’s iZombie, a teraz jako Samantha w serialu CBS Ghosts, kobieta, która odziedziczyła starą rezydencję i zaczyna widzieć i słyszeć jej dawno zmarłych byłych mieszkańców po doświadczeniu bliskim śmierci.
33-letnia Nowozelandka zaczęła grać jako dziecko, pojawiając się w małych rólkach i rolach drugoplanowych, w tym jako uczennica w filmie Jane Campion The Piano. Największe uznanie przyniosła jej praca w roli głównej bohaterki w filmie Ghosts, komedii z udziałem zespołu, w której wystąpiło wiele improwizowanych, przesadzonych postaci.
McIver rozmawiała z THR o swoim zainteresowaniu poszukiwaniem emocjonalnej wiarygodności w krzykliwych postaciach i sytuacjach oraz o upiornym zbiegu okoliczności, że wystąpiła już w dwóch osobnych komediach o zjawiskach nadprzyrodzonych.
Gdzie byłeś, gdy po raz pierwszy natknąłeś się na ten scenariusz?
Skończyłem pięć lat iZombie i przez kilka lat robiłem różne inne małe kawałki. Po prostu podrapałem się w kilka innych miejsc, naprawdę. Kiedy nadszedł czas Ghosts, byłem gotowy na rodzinę, która pojawia się, kiedy pracujesz w komedii zespołowej. Kiedy przeczytałem scenariusz, bardzo mnie rozśmieszył. Kiedy mieliśmy kręcić pilot, był początek globalnej pandemii, a przez pierwszy rok, zanim zaczęliśmy realizować program, obserwowałem, jak wielu moich przyjaciół i ludzi, których kocham, nie doczekało się realizacji swoich programów, ani nie otrzymało wsparcia ze strony studia czy sieci. Fakt, że to przetrwało, wydawał się niezwykły.
Jak pandemia wpłynęła na tworzenie serialu i twoje doświadczenie w pracy nad nim?
Normalnie wszystko dzieje się tak szybko: przymiarki kostiumów, podpisane umowy, jesteś na miejscu, kręcisz tę nową rzecz. Myślę, że to było osiem miesięcy, przerwa między obsadą a kręceniem pilota. Ponieważ kilku z nas było już w obsadzie, zaczęliśmy grupowe rozmowy tekstowe. To naprawdę początkowo zaczęło się jako logistyka. „Czy słyszałeś coś? Czy wiesz gdzie kręcimy?” To taki interesujący znak czasu, że [through] grupowym tekstem, zaczęliśmy faktycznie budować ten rapport. Kiedy dotarliśmy na plan, poczuliśmy się jak na zjeździe i wszyscy byliśmy przyjaciółmi od lat.
Czy zawsze interesowały Cię zjawiska nadprzyrodzone? Czy może to tylko przypadek, że prowadzisz dwa podobne programy?
Nie wiem dlaczego ciągle jestem stawiana w tych nieumarłych sytuacjach. Nie jestem pewna, co to jest we mnie – nie wiedziałam, że jestem osobą, która może być typowana do tego. Bardzo lubię próbować tworzyć dość stylizowane lub podwyższone środowiska i postacie. To coś, do czego w życiu często się skłaniałem. Cieszę się tym doświadczeniem, próbując znaleźć to, co jest naprawdę relatywne lub dostępne w tych historiach, które mogą być podniesione.
Twoja postać może widzieć i wchodzić w interakcje z duchami. Jakim wyzwaniem jest granie naprzeciwko kogoś, kogo inni bohaterowie nie widzą, albo kręcenie wielu ujęć bez innych aktorów?
Najważniejszą rzeczą jest skupienie. Pracuję z dziewięcioma komikami, a oni są tak genialni. To jest magia, która jest niezbędna w tym serialu i której potrzebujemy, żeby przetrwać. I to było naprawdę interesujące pod względem technicznym. Bardzo lubię być aktorem, który pracuje ze swoją ekipą, próbując wspólnie osiągnąć pewne rzeczy. A kiedy mówimy, że to zespół, to nie chodzi tylko o aktorów – chodzi o ekipę, zwłaszcza kiedy ludzie improwizują i są głęboko zaskakujący w każdym momencie. Operator wysięgnika musi wymyślić, w jaki sposób będzie próbował sięgnąć przez pokój i złapać czyjąś linię ad-libową, którą właśnie wrzucili, albo kamera pracuje nad tym, na kogo w danym momencie przeciągnąć ostrość.
Wywiad zredagowany dla długości i jasności.
Ta historia po raz pierwszy ukazała się w czerwcowym, samodzielnym wydaniu magazynu The Hollywood Reporter. Aby otrzymywać magazyn, kliknij tutaj, aby go zasubskrybować.