recenzja „Genius: MLK/X” Review: Kelvin Harrison Jr. i Aaron Pierre z szacunkiem porównują i kontrastują ikony praw obywatelskich

W pewnym momencie w gimnazjum lub liceum większość ludzi była narażona na dwa różne rodzaje podstawowego pisania esejów. Jest to esej składający się z pięciu akapitów: wstęp/teza-ciało-ciało-wniosek. Jest też esej porównawczo-kontrastowy, w którym zaczynasz od dwóch pozornie przeciwstawnych tematów i ujednolicasz je, zestawiając sposoby, w jakie się różnią, ale także sposoby, w jakie są podobne. Z odległości dziesięcioleci łatwo jest wyśmiewać obie struktury esejów, ale oba są niezwykle przydatnymi sposobami uczenia młodych pisarzy podejścia do skomplikowanych tematów.

Nie jestem pewien, czy nowy sezon antologii National Geographic Genius jest najbardziej ambitnym esejem porównawczo-kontrastowym, jaki kiedykolwiek napisano, ale MLK/X jest przynajmniej ogólnie dobrą ilustracją zarówno zalet, jak i wad tego formatu.

Trwający ponad osiem godzin Genius: MLK/X wykorzystuje często dosłowne podejście do życia Martina Luthera Kinga Jr. (Kelvin Harrison Jr.) i Malcolma X (Aaron Pierre), które pozwala scenarzystom serialu, począwszy od Jeffa Stetsona, wziąć dwóch mężczyzn, którzy zostali namalowani w kącie jako ikoniczne ideologiczne przeciwieństwa i zbadać ich filozoficzne podróże do zaskakujących podobieństw.

Jest to redukcyjne, ale nadaje nowemu sezonowi Genius funkcjonalną strukturę, której często brakowało sezonom Pablo Picasso i Aretha Franklin. Istnieją skomplikowane pomysły, które struktura pozwala Genius: MLK/X zacząć godzić, a scenarzyści są w stanie rozszerzyć strukturę również na Corettę Scott King i Betty Shabazz.

To, co otrzymujemy w MLK/X, jest jednak przewidywalnym rezultatem: Serial jest przyzwoitym wprowadzeniem do tego, co podzieliło i zjednoczyło obu mężczyzn, ale coraz bardziej powierzchownym badaniem zarówno Martina Luthera Kinga Jr. jak i Malcolma X jako jednostek.

Serial rozpoczyna się w 1964 roku od jedynego znanego spotkania między nimi, przypadkowego mijania się na Kapitolu w chwilach poprzedzających uchwalenie ustawy o prawach obywatelskich z 1964 roku. Pozują do zdjęć i angażują się w miłą pogawędkę, ale nie jest to epicki szczyt ani nic takiego. Obaj mężczyźni zdają sobie sprawę, że nawet tak ograniczona interakcja może zrazić ich zwolenników lub zostać źle zinterpretowana przez prasę.

Od tego momentu mamy do czynienia z bardziej prostą chronologią, przesuwającą się tam i z powrotem pomiędzy dosłownie lub tematycznie podobnymi rozdziałami w ich życiu. W każdym momencie widać proces myślowy, w którym scenarzyści budują dwie równoległe historie.

Jak na dwa odcinki o budowaniu charakterów, Genius stoi na solidnych podstawach, pokazując, jak silni ojcowie młodego Malcolma i młodego Martina (Lennie James jako MLK Sr. i Gbenga Akinnagbe jako Earl Little) ukształtowali ich wczesne polityczne wychowanie w podobny sposób. Inne winiety dotyczą tego, jak mężczyźni poznali się i ostatecznie poślubili Corettę (Weruche Opia) i Betty (Jayme Lawson).

Gdybym miał wymienić wszystkie zbieżności, zarówno te prawdziwe, jak i wymuszone, przypominałoby to jedną z tych konspiracyjnych list łączących zabójstwa Lincolna i Kennedy’ego („Lincoln dorastał w chacie z bali swojego ojca, a Kennedy kiedyś rozlał trochę syropu Log Cabin w Lincolnie swojego ojca!”). Na takim właśnie poziomie pracuje ten serial, choć swoje kwestie przedstawia szybko i asertywnie.

Historia porównawczo-kontrastowa dobrze sprawdza się we wczesnych rozdziałach ich życia, ponieważ pomaga nadać wymiar Martinowi i Malcolmowi jako ludziom, zanim stali się ICONS. Na tym etapie żaden z nich nie jest onieśmielony, a tym bardziej każda osoba, z którą mają kontakt. Ani oni sami nie są onieśmieleni odpowiedzialnością za to, by każde słowo z ich ust brzmiało jak slogan.

Ale tama pęka w trzecim odcinku, a reszta serialu cierpi na poważny przypadek biopic-itis.

Bayard Rustin (Griffin Matthews) pojawia się na spotkaniu Southern Christian Leadership Conference, a Coretta, ni stąd ni zowąd, oświadcza: „Pan Rustin jest genialnym organizatorem, pacyfistą i uznanym liderem w niestosowaniu przemocy”, co jest w jakiś sposób lepsze niż to, że Rustin, w swobodnej rozmowie, rzuca zdania typu: „Niestosowanie przemocy nie jest strategią. To sposób na życie” (Rustin jest tematem filmu biograficznego Netflix o tej samej nazwie, granego przez nominowanego do Oscara Colmana Domingo)

Kilka minut później, w tym samym odcinku, w którym równoległa struktura ma na celu uświadomienie nam, że Martin i Malcolm zaczynają zdawać sobie sprawę ze swoich pączkujących wpływów, dwóch białych policjantów obserwuje Malcolma w akcji, a jeden z nich, nigdy wcześniej i nigdy więcej nie widziany, zauważa: „To zbyt duża władza dla jednego człowieka”

To, dzieciaki, jest po prostu pozbawione wdzięku pisanie, a następne pięć odcinków jest pełne takich momentów – momentów, w których ludzie są bardzo, bardzo świadomi zewnętrznego komentarza narzuconego przez historię. Na przykład, gdy Martin wraca z więzienia, a jego żona opowiada o swojej rozmowie z Johnem F. Kennedym, ówczesnym kandydatem na prezydenta, zauważa: „Ta rozmowa telefoniczna prawdopodobnie zmieniła przebieg wyborów, historii” Ugh.

Serial jest jeszcze bardziej niezgrabny w radzeniu sobie z postaciami spoza bezpośredniej i bezpośredniej sfery swoich dwóch bohaterów. Każda scena z Donalem Logue’em w roli Stroma Thurmonda jest gorsza od poprzedniej i to nie dlatego, że Logue jest zły. Jest tak dobry, jak tylko może być aktor z tekstami takimi jak: „Nie dziś ani jutro, ale wkrótce Partia Republikańska będzie reprezentować wszystkie wartości, które sprawiają, że Ameryka jest wspaniała” Widzisz, co oni tam zrobili?

Ciężar nieusuwalnej historii, któremu nie pomaga niekonsekwentne wykorzystanie materiałów dokumentalnych, to zbyt wiele dla Genius: MLK/X , by mu sprostać.

Przedstawienie żadnego z bohaterów nie jest głębokie, ale jest dobrze zaokrąglone. Mają szansę być godni i inspirujący. Ale obaj mężczyźni równie często są łatwo rozpraszającymi mężami, lekceważącymi szefami. Często są niepewni siebie, wciąż się uczą.

Pierre daje mocniejszy z dwóch głównych występów, przekazując prawość Malcolma X w każdym calu swojej fizyczności i ucieleśniając jego perswazyjność, nawet jeśli jego kadencje są znacznie bliższe Barackowi Obamie niż rzeczywistemu Malcolmowi X. Harrison chwyta głos Kinga pojawia się i znika i prawie w ogóle nie ma podobieństwa, ale czasami, gdy wchodzi w tok przemówienia lub wypowiedzi, aktor całkowicie znika.

Zarówno Opia, jak i Lawson są doskonałe jako Coretta i Betty, promieniując różnymi typami inteligencji – jedna bardziej opiekuńcza, druga bardziej zaciekła. Nie wierzę jednak ani przez chwilę, że Genius zrobił wielką przysługę, traktując je jako równe sobie w narracji. Dano im po prostu dużo więcej czasu na wyrażanie zaniepokojenia lub dezaprobaty w taki sam sposób, w jaki często traktuje się żony Civil Rights. Niezależnie od tego, jak pełne szacunku są te prezentacje, istnieje granica tego, ile feministycznego dodatkowego kredytu mogę przyznać serialowi, który traktuje Dorothy Cotton (Karina Willis) jako niewiele więcej niż sekretarkę, a Ellę Baker (Erica Tazel) jako prawdopodobnie nawet mniej niż to. Są to znaczące postacie zamienione w tapetę.

Możliwości dla obsady drugoplanowej są ograniczone. Nieżyjący już Ron Cephas Jones tworzy intrygującą i wyrachowaną postać Elijaha Muhammada. Lennie James ma jedno z najlepiej wygłoszonych przemówień w serialu. Hubert Point-Du Jour jako Ralph Abernathy stoi z boku, a potem narzeka, że Martin traktuje go jak refleksję. Clyde X Gary’ego Carra stoi z boku i osądza Malcolma X, a potem tak naprawdę nic nie robi, bo chociaż Clyde X był prawdziwą postacią, został przekształcony w kompozyt.

Jest kilka bardzo zabawnych castingów kaskaderskich dla LBJ i J. Edgara Hoovera. To kiepski casting, ale jest na tyle zabawny, że nie chcę tego psuć.

Jak na serial, w którym prawie w ogóle nie ma subtelności – użycie nowoczesnych piosenek, które mówią prawie dokładnie to, co dzieje się na ekranie, jest zdecydowanie wyborem – potraktowanie dwóch zamachów graniczy z niedopowiedzeniem. Zanim dojdzie do tych zabójstw, finał skutecznie oddaje sposób, w jaki polityka Malcolma X po Nation of Islam i antywojenne sentymenty Kinga prowadziły w kierunku jaskółczego ogona, przedstawiając jedną z wielkich tragedii historycznych „Co by było, gdyby?”.

Czy James Baldwin doszedł do tych samych wniosków w dwóch zdaniach, co Genius : MLK/X osiem godzin? Jasne, ale nie byłem fanem ostatnich dwóch sezonów Genius , więc mówię to jako komplement, mówiąc, że niezależnie od tego, jak niezdarna jest czasami fabuła MLK/X , podejście porównawczo-kontrastowe nadaje sezonowi rozpędu i daje kilka solidnych punktów.