recenzja „MoviePass, MovieCrash”: Dokument HBO to skutecznie nostalgiczna wspólna pobudka dla fanów kina

Powiedzmy to Mitchowi Lowe’owi, byłemu dyrektorowi generalnemu MoviePass: być może pomógł zniszczyć na krótko ukochaną markę i może oczekiwać na proces pod zarzutem oszustwa wynikającego z tego zniszczenia, ale usiadł do wywiadów dla nadchodzącego filmu dokumentalnego HBO Muta’Ali MoviePass, MovieCrash i podaje coś, co może być moim ulubionym cytatem ilustrującym prawdziwą naturę kapitalizmu.

Omawiając falę niekontrolowanych wydatków i publicznego entuzjazmu, które poprzedziły upadek MoviePass – helikoptery marki MoviePass lądowały na Coachelli, a Dennis Rodman był wyrzucany w czerwonych kapeluszach, podczas gdy w biurach kończyły się zapasy, a siedmiu przedstawicieli obsługi klienta rozpatrywało niezliczone skargi – Lowe mówi, bez widocznej samoświadomości: „Wyczułem niechęć ze strony pracowników MoviePass. Każda osoba ma swoje różne role i nie każda z nich może się bawić”

„Nie wszystkie role pozwalają na imprezowanie.”

Stary, to jest dobre.

Co do MoviePass, MovieCrash? To solidna kapsuła czasu wspólnego złudzenia, w którym miliony z nas regularnie chodziły do kin, modląc się, aby nasze błyszczące czerwone karty debetowe faktycznie działały przed rozmowami, które nieuchronnie wyglądały mniej więcej tak: „Jasne, jest zerowa szansa, że jest to działający model biznesowy, ale zamierzam wydoić go za każdy grosz, zanim upadnie” A potem poszło na dno.

Ale czy to było konieczne?

Jest to jeden z dwóch głównych wątków tematycznych dokumentu Muta’Ali. Drugim jest mniej dyskutowana i znacznie bardziej znacząca eksploracja upadku korporacji, w której dwóch czarnoskórych założycieli obiecującej firmy zostało odsuniętych na bok przez parę zadowolonych z siebie białych biznesmenów, którzy wzięli koncepcję rozwijaną przez dekadę i doprowadzili ją do upadku w ciągu roku.

Współzałożycielami Black byli Stacy Spikes i Hamet Watt, którzy z chłodnym dystansem odnieśli się do tej podróży. Oba ich podejścia w rozmowie z Muta’Ali można umieścić pod nagłówkiem „Nie szalony, tylko rozczarowany” Watt mógł osiągnąć Zen, a Spikes może nadal próbować chronić resztki podstawowej wartości nazwy „MoviePass”, próbując ją zrestartować i ożywić.

Tak czy inaczej, są szczerzy w kontekście: „Oto, co robili inni ludzie i oto dlaczego wciąż próbowaliśmy powiedzieć, że to zły pomysł” Ich wizja, tak jak ją tutaj przedstawiają, opowiada się za wersją MoviePass, która nigdy nie byłaby przedmiotem żenującego dokumentu o oszustwie, takiego jak MoviePass, MovieCrash, ale także nigdy nie stałaby się rodzajem wszechogarniającej nazwy gospodarstwa domowego, jaką MoviePass był legalnie w 2018 roku, po tym, jak Spikes i Watt zostali wyciśnięci. Do czasu, gdy świat głównego nurtu przyjął MoviePass, wszyscy już wiedzieliśmy, że jest skazany na zagładę i żałuję, że dokument nie pokazał, jaka mogła być alternatywa.

Ta wyimaginowana alternatywa musiałaby mieć miejsce bez Lowe’a i Teda Farnswortha, którzy byli twarzą oszukańczej wersji MoviePass; codziennie występowali w telewizji, mówiąc o wszystkich danych, które zamierzali sprzedać, zbliżającej się perspektywie rentowności i innych fantazjach, w które naprawdę wierzyły tylko telewizyjne gadające głowy – ale nie Business Insider reporterzy Jason Guerrasio i Nathan McAlone, przedstawieni tutaj jako bohaterowie krucjaty.

Pełne uznanie dla Lowe’a za to, że przynajmniej pojawił się w dokumencie, nawet jeśli nie mówi prawie nic istotnego. Trudno sobie wyobrazić, by jakikolwiek prawnik pomyślał, że to dobry pomysł, ale przynajmniej pozwala mu to wyglądać lepiej niż nieobecny Farnsworth, traktowany jak naciągacz w stylu Harolda Hilla, i Khalid Itum, którego roli w firmie nikt nie wydaje się być w stanie uzasadnić. Dynamika rasowa, zarówno pod względem optyki, jak i rzeczywistości, w której przedsiębiorcy z mniejszości są nadal potwornie pomijani w świecie kapitału wysokiego ryzyka, jest bardzo ważna dla filmu, ale Muta’Ali nie ma czasu ani być może niezbędnych kozłów ofiarnych, aby zagłębić się zbyt głęboko.

Pomijając jeden cytat, Lowe nie staje się rodzajem nieświadomie gadatliwego złego faceta, którego widzowie oczekują od fali filmów dokumentalnych o oszustwach związanych z bańką technologiczną, które być może zaczęły się od dokumentu Alexa Gibneya Enron, ale zaczęły osiągać szczyt i plateau wraz z podwójną dawką Fyre Festival w 2019 roku.

MoviePass, MovieCrash, zamiast tego działa lepiej jako wspólna pobudka, zaczynając od tonu nadanego przez Spikes i Watt. Najlepszymi gadającymi głowami w dokumencie są pracownicy niskiego szczebla, którym, używając słów Lowe’a, nigdy nie pozwolono na imprezowanie. Jeszcze lepsi są klienci MoviePass, którzy opowiadają historie o dziwacznych poziomach konsumpcji, od oglądania Crazy Rich Asians siedem dni z rzędu po oglądanie Avengers w 30-minutowych odstępach przez wiele dni. Dlaczego ktokolwiek miałby to robić? Ponieważ dzięki MoviePass mogliśmy!

Podejście Muta’Ali polega na łączeniu dopracowanych wywiadów z rozpoznawalnymi sąsiadującymi materiałami filmowymi, rejestrującymi wzrost i upadek przez pryzmat popkultury. Oznacza to więc klipy fanów witających Beatlesów po ich przybyciu do Stanów Zjednoczonych lub sceny z filmów takich jak Titanic i Thelma & Louise . Jest to wspólny język, którym prawdopodobnie posługiwaliby się dokładnie ci ludzie, którzy najbardziej skorzystali z MoviePass i najbardziej odczuli jego stratę.

MoviePass, MovieCrash nie traktuje tej straty jako takiej, która kosztowała rzeczywiste życie, tylko jako taką, która rozczarowała wielu ludzi (łatwo mi to powiedzieć, ponieważ w przeciwieństwie do Spikes i Watt, nie straciłem 80 milionów dolarów). Stawka była i jest niższa, a w rezultacie dokument uderza łagodniej, ale nadal będzie rezonował z tymi z nas, którzy „tam byli”.