Bryan Cranston i Annette Bening w „Jerry & Marge Go Large”: Recenzja filmu | Tribeca 2022

Nie dajcie się zwieść, Jerry & Marge Go Large to nie Barb and Star Go to Vista Del Mar. Tytuł zdaje się obiecywać huczną zabawę, ale jeśli nie łaskoczą cię niekończące się ujęcia Bryana Cranstona i Annette Bening, wymieniających mrugające, adorujące spojrzenia, które powinny być zakazane dla par po 46 latach małżeństwa, to rozrywka jest strasznie słaba. David Frankel nadal utrzymuje się na swojej pozycji Devil Wears Prada, pomiędzy występami w telewizji i nie nadającymi się do oglądania filmami fabularnymi (Collateral Beauty, anyone?). Ale ten całkowicie bezzębny, gloryfikowany Hallmark movie dla Paramount+ dowodzi, że reżyser jest tylko tak dobry, jak jego materiał.

Pieprzony scenariusz Brada Copelanda został zainspirowany artykułem z 2018 roku HuffPost autorstwa Jasona Fagone, w którym opisano, jak Jerry Selbee, emerytowany pracownik fabryki Kellogg’s z Michigan z predyspozycjami do obliczeń statystycznych, znalazł lukę w loterii stanowej, która pozwoliła jemu, jego żonie Marge i utworzonej przez nich korporacji przyjaciół i rodziny obstawiających zakłady, w ciągu dziewięciu lat zagarnąć 27 milionów dolarów wygranych. Nie łamiąc przy tym prawa.

To bezsprzecznie intrygująca historia, z ludzkim kątem zainteresowania wzmocnionym tutaj przez posiadanie do-gooders Jerry i Marge rozprzestrzeniać bogactwo do mieszkańców i właścicieli firm w małym niebieskim miasteczku na ekonomicznym podtrzymaniu życia. Ale film jest uparcie uncinematic i zaskakująco niskie stawki. Jest też męcząco słodki, z dziko przekwalifikowanymi Cranstonem i Bening w rolach tytułowych, podkręcającymi ludowy oldsteryzm do stopnia zgrzytu.

Copeland wyłapuje każdy temat, zwłaszcza sposób, w jaki fiksacja Jerry’ego na liczbach sprawiła, że nie jest on zbyt dobry w relacjach z ludźmi, nawet z własnymi dziećmi. Ale schemat loterii wreszcie pozwala mu wykorzystać swój dar, aby połączyć się z ludźmi.

Schmaltz jest stosowany z kielnią w przedstawianiu jego relacji z szybko działającą Marge, która podziwia mózg męża, ale ostatnio pragnie trochę więcej romansu. A może nie tylko ostatnio, biorąc pod uwagę nacisk położony na to, że w liceum pominęli swój bal, by wziąć ślub. Kiedy scenariusz tak skrupulatnie wszystko sygnalizuje, nietrudno zgadnąć, że zanim skończymy, będą tańczyć w blasku księżyca i ślinić się jak nastolatki.

David Cronenberg w jednym z ostatnich wywiadów powiedział: „Nie robi się filmu o miłych ludziach, którzy są dla siebie mili. To byłoby takie nudne.” Oczywiście są wyjątki, ale filmy takie jak Jerry & Marge Go Large potwierdzają ten punkt. Wszyscy w tej hokejowej wersji Evart, Michigan, są po prostu tak cholernie mili, od owdowiałego księgowego Jerry’ego Steve’a (Larry Wilmore) do dziwacznej pary sąsiadów Howarda (Michael McKean) i Shirley (Ann Harada), że są nudni jak pomyje. To samo dotyczy dorosłych potomków Jerry’ego i Marge – Dawn (Anna Camp) i Doug (Jake McDorman). Nawet skarga tego ostatniego, że jego tata nigdy nie rzucał z nim piłką, jest wygłaszana niemal apologetycznie.

Konflikt, jak to jest, przychodzi, gdy inny syndykat loterii dostaje agresywny o edging out konkurencji, prowadzony przez smug Harvard senior Tyler (Uly Schlesinger). Z jego ageist quips i elitarnych założeń o Selbees jako łatwy łup, jest dupkiem tak nieodwracalnie bezduszny, że istnieje głównie do podjęcia w dół przez Jerry’ego z The Big Speech. Wredni ludzie mogą prosperować, ale skończą samotni i nieszczęśliwi w tym różowym świecie. (Dla przypomnienia, prawdziwi studenci, którzy dostali się na loterii pochodzą z M.I.T.)

Bardziej pomysłowy scenariusz mógł wprowadzić trochę napięcia poprzez reporterkę Boston Globe węszącą wokół tej historii. Ale biorąc pod uwagę, że zarząd loterii stanowej jest doskonale spokojny o bystrych ludzi kupujących ogromne ilości losów w tygodniach „roll-down” między jackpotami, a następnie zdobywających wiele wygranych na niskim lub średnim poziomie, groźba ujawnienia nie podnosi temperatury w ogóle. O ile nie mieszkasz w najbardziej kulturalnym zaścianku, trudno sobie wyobrazić, by ktokolwiek zbytnio przejmował się tym, czy dobrzy ludzie z Evart ożywią swój ukochany festiwal jazzowy.

Jednym z dziwactw tego szczególnego schematu loterii jest to, że wymaga on wielu godzin ludzkiej pracy, drukowania tysięcy biletów, a następnie ręcznego sprawdzania ich przez wiele dni. Ale nic, że Frankel lub Copeland zrobić widok Jerry i Marge w ich szafy Walmart szturchanie z dala od maszyn loterii w Massachusetts sklep (po loterii dostaje gwałtownie zamknięte w Michigan) interesujące.

Jako kasjer w jednym z tych sklepów, Rainn Wilson przyczynia się do niektórych affable stoner humor, ale głównie jest na służbie do zapewnienia golly-gee narracji podczas Jerry i Marge długie godziny podróży samochodem, który, jak wszystko inne, próbuje zbyt mocno na urok. Podróżom drogowym towarzyszą też przypadkowe vintage’owe wrzuty igły – The Spencer Davis Group, Springsteen, The Kinks, The Who. Te przynajmniej są lepsze niż ckliwy score Jake’a Monaco.

Film wygląda dość rześko, choć jest zaskakująco niewyróżniający się w tym departamencie, biorąc pod uwagę, że został nakręcony przez utalentowaną francuską DP Maryse Alberti, której nazwisko jest tylko jednym z kolejnych wpisów na tajemniczej liście talentów przyciągniętych do tego pozbawionego osobowości materiału. Byłem tak znudzony, że zacząłem kojarzyć tytuł z Dużą Marge – widmowym kierowcą ciężarówki w Wielkiej przygodzie Pee-wee’a – i życzyłem sobie, by zamiast tego oglądać jej origin story.