recenzja 'The Long Game’: Walka meksykańskich Amerykanów o akceptację rozgrywa się na polu golfowym w łagodnym, rodzinnym dramacie

Osadzony w 1956 i 57 roku, The Long Game obfituje w spektakularne zabytkowe samochody, nieskazitelne i błyszczące, będące sygnałem schludnego kształtu narracji filmu. Nie oznacza to, że nie ma wzlotów i upadków, niepowodzeń i odwróceń w dramacie, który się rozwija, ale reżyser Julio Quintana (The Vessel) dostosował go tak, aby uspokoić, używając delikatnych komicznych pociągnięć i zabawnych wizualizacji, aby zbadać prawdziwą historię sportowych niedojd i ich triumfu przeciwko bigoterii. Jay Hernandez dostarcza gruntownego entuzjazmu jako administrator szkoły średniej z pasją do golfa i wizją lepszych rzeczy dla meksykańskich Amerykanów takich jak on i jego uczniowie. Razem ze swoją drużyną, zwaną Mustangami, podejmuje walkę z klubem wiejskim, w którym Dennis Quaid bez wysiłku dodaje uroku starym wyjadaczom jako kluczowy sprzymierzeniec, a Cheech Marin jest pod ręką jako mądry Yoda.

Hernandez gra JB Peña, weterana II wojny światowej, który, jak otwiera się historia, właśnie przeniósł się do przygranicznego miasta Del Rio w Teksasie, wraz z żoną Lucy (Jaina Lee Ortiz). JB rozpoczyna nową pracę jako kurator oświaty, ale prawdziwym magnesem dla niego jest Del Rio Country Club – nie ze względu na jego luksusowe udogodnienia czy snobistyczne członkostwo, ale ze względu na wyjątkowe pole golfowe. Jednak nawet po rekomendacji kumpla JB z wojny, Franka Mitchella, profesjonalisty od golfa granego przez Quaida (który pracował z Quintaną kilka lat temu w Blue Miracle), dyrektor klubu (Richard Robichaux) mówi JB, że może tam grać tylko jako gość. Członkowie klubu, na czele z nadętym sędzią Miltonem Coxem (Brett Cullen), nie są gotowi na przyjęcie Meksykanina do swojego grona.

Dla pięciu meksykańsko-amerykańskich licealistów w centrum opowieści – tylko jeden z nich, znakomity Joe Treviño z Julian Works, jest w pełni rozwiniętą postacią – Del Rio to miasto, którego spokój z białymi furtkami ledwo ukrywa coś brzydkiego. A czasem nie zadaje sobie trudu, by to ukryć: „Żadnych psów, żadnych Meksykanów” – ostrzegają szyldy na firmach. Jako kadeci w country clubie, Joe, Gene (Gregory Diaz IV), Felipe (Miguel Angel Garcia), Mario (Christian Gallegos) i Lupe (José Julián) regularnie mają do czynienia z protekcjonalnością imperialnego skąpca Coxa i jego podstępnego syna (Michael Southworth). Ale w swoim czasie, oni wyrzeźbili jedno-dołkowe pole na kawałku ziemi publicznej. Pod wrażeniem ich poświęcenia i zaintrygowany ich związkiem z Del Rio Country Club, JB zaprasza uduchowiony kwintet do utworzenia San Felipe High School Golf Team.

Ich scrappy lider i najlepszy gracz, Joe, zajmuje trochę przekonujący, po internowane sceptycyzm jego ojca (Jimmy Gonzales, z Blue Miracle ) w kierunku tak zwanych możliwości z udziałem gringos. Przeciwstawiając ten cynizm jest pole golfowe groundskeeper Pollo (Marin), obserwując Joe i innych z wewnątrz jego ochronnej cage-suit i dozowania kawałki mądrości od czasu do czasu. Frank balks na początku zbyt, odrzucając wniosek JB, że służy jako asystent trenera Mustangs. Ale tarcie, kiedy powstaje w The Long Game , jest krótkotrwały i nigdy nie grozi, a wkrótce wszyscy są na pokładzie, oczy na Texas State High School Golf Championship. Tourney by tourney, oni wyzwanie zakorzenione przywileje i uprzedzenia, chłopcy obejmując ich nowej roli jako graczy.

Od wojennej retrospekcji JB w sekwencji przedtytułowej do wymuszonej wesołości z udziałem głównych bohaterów i dyrektora Guerry (Oscar Nuñez, z The Office) w pierwszym dniu szkoły, reżyser Quintana z początku ma problemy ze znalezieniem tonu i zajęciem stanowiska. Jednak jemu i jego obsadzie nigdy nie brakuje energii i przekonującego poczucia celu, a wkraczając w końcową część opowieści, film trafia w sedno.

Scenariusz autorstwa Quintany, Jennifer C. Stetson i Paco Fariasa przedkłada skuteczność i bezpośredniość nad niuanse. Uprzywilejowane palanty, z którymi spotyka się JB i jego zespół, są oczywiście również obolałymi przegranymi i oszustami. Ale dzięki temu film omija przewidywalne wątki, jak na przykład ten, w którym wszechobecna kolba Franka po prostu znika, gdy ten coraz bardziej angażuje się w marzenie chłopców; bez wyjaśnień Quintana pozwala, by występ Quaida mówił sam za siebie. Golfowe metafory o życiu, wygłaszane przez JB i Pollo, nie mogą pozbyć się poczucia pisarskiej pobłażliwości, ale jednocześnie mają w sobie prostą, zdroworozsądkową precyzję.

Nakręcony głównie w Kolumbii, z kilkoma lokalizacjami w Teksasie, film jest pełen zielonych, pofałdowanych terenów i nieba jak z obrazka. Scenografowie, projektanci kostiumów i operator obrazu Alex Quintana (brat reżysera) spisali się, by skąpać całość w jasnym, letnim połysku miękkich zieleni, co jest trafnym sygnałem nadziei.

The Long Game nie sugeruje, że taka nadzieja przychodzi łatwo. W swojej istocie, film jest o łasce pod presją – nie tylko dla JB i chłopców, ale dla Lucy, też, jak ona stawia czoła małostkowości żon klubów wiejskich (Mykle McCoslin i Heather Kafka). Na drodze Mustangów do mistrzostw stanowych, JB ustala dress code i nalega, aby gracze mówili tylko po angielsku na polu golfowym; „wyglądać i zachowywać się tak, jakbyśmy tu należeli” to, jego zdaniem, pierwszy krok w kierunku prawdziwej akceptacji. Jako postrzegani outsiderzy, muszą nie tylko grać według zasad, ale przestrzegać ich do końca. Długa gra o tytuł jest jednym z przyrostowych postępów, nieunikniony gniew i ból skierowany do golfa – a czasami uwolniony, bo jak długo ktokolwiek może nadstawiać drugi policzek w konfrontacji z jawną wrogą głupotą?

Wspaniałe przedstawienie Worksa odnajduje ogień i konflikt w pozornie pewnym siebie Joe, który jest uwięziony pomiędzy goryczą i zarządzanymi oczekiwaniami wpojonymi mu przez ojca, a ambicjami jego dziewczyny (Paulina Chávez), która ma na oku college i karierę pisarza. Jakkolwiek uporczywie celebrycki, The Long Game uznaje złożoność historii Mustangów. Każde ujęcie Stars and Stripes pulsuje szczerością i ironią. Jak widać na przykładzie współgrania rytmicznych piosenek z soundtracku z pokorną partyturą Hanana Townshenda, balansowanie pomiędzy tym, co robi JB i jego ekipa, nie jest łatwe, ale to właśnie z tego składają się filmowe momenty.