Ruggero Deodato, włoski reżyser stojący za makabrycznym i kontrowersyjnym filmem z 1980 roku Cannibal Holocaust, zmarł w czwartek w Rzymie, podała gazeta Il Messaggero. Miał 83 lata.
Nakręcony w stylu dokumentu i nakręcony w Kolumbii, Cannibal Holocaust zagrał Robert Kerman i wykorzystał rzekome „found footage” zrobione przez sadystyczną amerykańską ekipę filmową podczas wyprawy do amazońskiej dżungli w celu odnalezienia rdzennych plemion.
Film przedstawiał morderstwa, okaleczenia, tortury, zbiorowe gwałty i rzeź zwierząt i został zakazany w kilku krajach, w tym w kraju Deodato, a władze włoskie zajęły jego film i zniszczyły kopie krótko po tym, jak trafił do kin.
Deodato został postawiony przed sądem za zamordowanie aktorów i groziło mu 30 lat więzienia, ale wyprodukował rzekomo martwych mężczyzn w sądzie i zarzuty zostały wycofane (aktorzy podpisali kontrakty, aby zniknąć na rok). Został jednak ukarany grzywną za obsceniczność.
Deodato powiedział, że nakręcił Cannibal Holocaust w odpowiedzi na sensacyjne doniesienia o terroryzmie oglądane w tamtym czasie we włoskiej telewizji. A w wywiadzie z 2011 roku dla The Guardian, bronił scen okrucieństwa wobec zwierząt.
„W mojej młodości, dorastając, spędzałem wiele czasu na wsi blisko zwierząt, a co za tym idzie, często byłem świadkiem momentu ich śmierci” – powiedział. „Śmierć zwierząt, choć nieznośna – zwłaszcza w dzisiejszej miejskiej mentalności – zawsze następowała po to, by nakarmić bohaterów filmu lub ekipę, zarówno w opowieści, jak i w rzeczywistości.”
W listopadzie powiedział The Telegraph, że „wszystkie zwierzęta zostały zjedzone. Nie umarły tylko dla filmu.”
Deodato dostał cameo jako kanibal w Hostel Part II (2007) Eli Rotha, a amerykański mistrz horroru wykorzystał Cannibal Holocaust jako inspirację do swojego własnego filmu o kanibalach, The Green Inferno (2013).
Quentin Tarantino i Oliver Stone również wymieniali go jako wpływ.
Urodzony 7 maja 1939 roku w Potenzy we Włoszech, Deodato pracował jako asystent reżysera dla Roberto Rosselliniego przy filmach Il Generale Della Rovere (1959) i Escape by Night (1960) oraz dla Sergia Corbucciego przy spaghetti westernach Django i Ringo and His Golden Pistol, oba wydane w 1966 roku.
Zadebiutował jako reżyser przy Herkulesie, więźniu zła (1964).
W jego życiorysie znalazły się także Żyj jak gliniarz, umieraj jak człowiek (1976), Holocaust w dżungli (1977), Dom na skraju parku (1980), Body Count (1986), Barbarzyńcy (1987), Pralka (1993) i Deathcember (2019).