Analiza nagród Tony: Głosujący rozsiewają miłość w noc, która prawdopodobnie zwiększy box office’y na Broadwayu

2022 Tony Awards, które odbyły się w Radio City Music Hall w niedzielę wieczorem, uznały pracę pierwszego sezonu Broadwayu od czasu zamknięcia pandemii. Ceremonia zaoferowała wszystko, na co można było liczyć: wspaniałego gospodarza w postaci Ariany DeBose, 31-letniego potrójnego produktu Wielkiej Białej Drogi (co Afro-Latina zażartowała, że „staje się bardziej pseudonimem niż poradnikiem”), który zdobył Oscara niecałe trzy miesiące temu; liczne showstoppingowe występy, zwłaszcza z Paradise Square’s Joaquina Kalukango i MJ’s Myles Frost; i szeroki asortyment zwycięzców. Ci zwycięzcy to przełomowe postaci jak Kalukango, gorąca po nominacji w Slave Play, i Frost, za jego broadwayowski debiut jako Michael Jackson, jak również wcześniej uhonorowani weterani, jak Company’s Patti LuPone (pasująca do nocy Stephen Sondheim celebration) i Skeleton Crew’s Phylicia Rashad. A przełomowy zdobywca Pulitzera A Strange Loop triumfował w jedynej kategorii, która konsekwentnie porusza igłą w kasie, czyli w najlepszym musicalu (choć niektórzy są rozczarowani, że tylko dwie z 11 nominacji zakończyły się zwycięstwem).

Jak to się coraz częściej dzieje w ostatnich latach – patrz Fun Home, Hamilton, Dear Evan Hansen, The Band’s Visit i Hadestown – zwycięzca w kategorii najlepszy musical pochodzi z Off Broadwayu, przy znacznym wsparciu nowojorskiej społeczności teatralnej (a w tym przypadku także Jennifer Hudson, której wygrana w kategorii produkcja zapewniła jej status EGOT). I podobnie jak w przypadku kilku wcześniejszych zwycięzców, pokonał on silną konkurencję, która będzie bardziej atrakcyjna w trasie, w tym przypadku kasowe przeboje MJ i Six, co sugeruje, że komercyjnie nastawieni producenci drogowi mogą już nie mieć tak dużego wpływu na głosowanie na Tonys, jak kiedyś.

Uważam za godne uwagi, że główni zwycięzcy pochodzili z całego sezonu – The Lehman Trilogy, która została zamknięta w styczniu, wygrała najlepszą sztukę; Company, która została otwarta w grudniu, została uznana za najlepszy musical (oryginał z 1971 roku wygrał najlepszy musical); i Take Me Out, która działała od kwietnia do wczoraj, została uznana za najlepszą sztukę (oryginał z 2003 roku wygrał najlepszą sztukę). Te trzy produkcje cieszyły się dużym poparciem publiczności, a Lehman i Company zdobyły najwięcej zwycięstw spośród wszystkich przedstawień – po pięć, w tym w kategoriach, w których konkurowały same ze sobą: Lehman’s Simon Russell Beale pokonał dwóch aktorów, aby wygrać najlepszego aktora w sztuce (podobnie jak Take Me Out’s Jesse Tyler Ferguson w kategorii najlepszy aktor w sztuce), a LuPone pokonała jednego aktora, aby wygrać najlepszą aktorkę w musicalu.

Ale głosujący wybrali swoje miejsca, aby docenić wyróżniających się aktorów z innych przedstawień – 11 przedstawień odeszło z co najmniej jedną Tony – w tym obie zwycięskie aktorki pierwszoplanowe, z których żadna nie była znana: Kalukango za Paradise Square, która prawdopodobnie otrzyma bardzo potrzebny wzrost box office w wyniku jej występu w „Let It Burn” i emocjonalnej wygranej (obie otrzymały owacje na stojąco), oraz Deirdre O’Connell za eksperymentalną sztukę Dana H., która została zamknięta w listopadzie.

Tymczasem, przypadkowo lub nie, wiele osób, które są nazwiskami domowymi – lub są przynajmniej bardzo dobrze znane ze swojego ekranowego aktorstwa – nie poradziło sobie szczególnie dobrze, z wyjątkiem Fergusona i Rashada. Do domu z pustymi rękami wróciły American Buffalo’s Sam Rockwell (jego występowi z pewnością nie pomógł David Mamet’s rightward turn), How I Learned to Drive’s Mary-Louise Parker, The Music Man’s Hugh Jackman, Macbeth’s Ruth Negga, Take Me Out’s Jesse Williams, Mr. Saturday Night’s Billy Crystal and Clyde’s Uzo Aduba.