’In My Mother’s Skin’ Review: Folk-horrorowa uczta przywołuje „Labirynt Pana” w najlepszy sposób

Gory, błyszczący i nieodparcie ponury, In My Mother’s Skin stanowi stylowy, dojrzały wkład do kanonu folk-horroru. Nie inaczej niż w przypadku jego uznanego debiutu, Ma (2018), druga fabuła pochodzącego z Manili pisarza-reżysera Kennetha Dagatana obraca się wokół młodej osoby, która zawiera umowę ze złośliwym insektoidalnym duchem lasu, aby pomóc swojej rodzinie – z katastrofalnymi konsekwencjami.

Tym razem Dagatan i jego ekipa dodali do filmu ramy czasowe, osadzając historię w wiejskiej posiadłości na Filipinach w ostatnich dniach II wojny światowej, tuż przed klęską okupacyjnych sił japońskich. Nieuchronnie, ten faszystowski podtekst w połączeniu z przerażającymi rzeczami dotyczącymi starożytnych bytów silnie przywodzi na myśl Labirynt Pana Guillermo del Toro – przynajmniej w oczach zachodniego widza. Ale jeśli już macie kraść, to kradnijcie od najlepszych. A jest tu sporo tego, co świeże, zadziorne i oryginalne. Nic dziwnego, że globalne prawa zostały przejęte przez Amazon Prime jeszcze przed premierą filmu w sekcji Midnight festiwalu Sundance.

Nakręcony z niewielką obsadą, głównie w jednym miejscu, jak wiele filmów z czasów COVID, film rozpoczyna się poczuciem panicznej izolacji otoczonej groźną ciemnością i nigdy tak naprawdę nie odpuszcza. Po niezwykle krwawej, choć słabo oświetlonej sekwencji przedtytułowej, ukazującej przesiąknięte krwią zwłoki, na których żeruje opętany żołnierz, który następnie wymiotuje żywym ptakiem, akcja przenosi się do dużej rezydencji, w której niegdyś zamożna rodzina próbuje przetrwać wojnę. Niemal pierwszą linią dialogu jest pytanie dorastającej dziewczyny Tali (Felicity Kyle Napuli, wybitna): Pyta ona swojego młodszego brata, Bayaniego (James Mavie Estrella, również świetny), czy słyszał o japońskich żołnierzach w Manili, którzy wyrzucali w powietrze żywe niemowlęta, a następnie przekłuwali je bagnetami dla zabawy, co zdecydowanie nadaje ton.

Rozmowa toczy się dalej, podczas gdy mężczyzna o imieniu Antonio (Ronnie Lazaro) podjeżdża z kilkoma japońskimi żołnierzami, oferując wystarczającą ilość jedzenia na ucztę, co jest dość kuszące w tych czasach głodu. Okazuje się, że Japończycy i Antonio chcą wiedzieć, gdzie ojciec dzieci, Romualdo (Arnold Reyes), ukrył złoto, które według Japończyków należy do nich. Ten upiera się, że nic o tym złocie nie wie, ale wkrótce potem odchodzi, twierdząc, że ma do załatwienia sprawy, które ochronią rodzinę. Zostawia swoją chorą żonę, Ligayę (Beauty Gonzalez), oraz dwójkę dzieci pod opieką ostatniej służącej rodziny, Amor (Angeli Bayani).

Ligaya wydaje się mieć jedną z tych wyniszczających, nienazwanych, filmowych chorób, która powoduje kaszel i ogólną bezradność, wymagając od niej pozostania w łóżku przez większość czasu. Nie mając nic innego do jedzenia poza słodkimi ziemniakami, dzieci zabierają broń ojca za bramę i wkraczają do lasu, do którego zawsze nie wolno im było wchodzić, mając nadzieję na złapanie czegoś do jedzenia. Zanim zdążysz powiedzieć Hansel i Gretel, zostają rozdzieleni, a Tala znajduje chatkę w lesie z przerażającymi witrażami, milionami czarnych, przypominających robaczki świętojańskie owadów i kawałkiem cukierka w jaskrawoczerwonym opakowaniu, siedzącym na stole jak ofiara.

Oczywiście zjada go i oczywiście to okazuje się być jej pierwszym błędem. Uśmiechnięta wróżka (Jasmine Curtis-Smith) pojawia się, ubrana w masywną suknię i ma na sobie złote lamele i perłowe nakrycie głowy, które sprawia, że wygląda jak skrzyżowanie uczestniczki konkursu Miss Universe z posągiem Matki Boskiej. (Istnieją częste cięcia przez cały do rzeczywistego posągu Matki Boskiej w domu Tala, w przypadku, gdy brakuje wizualnej aluzji) Wróżka oferuje nagrodzić „niewinność” Tali, dając jej jednego ze swoich owadzich sługusów, wyjaśniając, że gdy zastosuje się go wewnętrznie do Ligayi, wyleczy jej chorobę.

Reszta filmu to jedna długa demonstracja tego, że zawsze jest jakiś haczyk. Mądre dzieci powinny wynieść z niego lekcję, że nigdy nie wolno ufać wróżkom w jakiejkolwiek postaci, ani nikomu, kto oferuje darmowe słodycze, jedzenie lub owady leczące choroby. Większość dzieci będzie miała ogromną traumę po obejrzeniu tego filmu, w którym matka Tali w końcu staje się mordercza, szalona i ma kameleonowy język, a ciała piętrzą się jedno po drugim. Można mieć nadzieję, że podjęto kroki mające na celu ochronę dziecięcych aktorów przed niepokojącymi obrazami.

Mimo, że niestrudzone chrupanie mięsa i insektoidalne odgłosy klikania stają się nieco powtarzalne, gdy docieramy do trzeciego aktu, Dagatan nadal ma kilka sztuczek w rękawie, aby zapewnić niespodzianki, w tym doozy z udziałem Amora, wiernego sługi. Atrakcyjne zdjęcia Russella Mortona są na tyle czytelne, że film może być wyświetlany na małych ekranach, co jest prawdopodobne, biorąc pod uwagę sprzedaż do Amazona, podczas gdy kreacje projektantów Benjamina Padero i Carlo Tabije przebijają mrok jaskrawymi kolorami.