recenzja 'Ghosted’: Chris Evans i Ana de Armas łączą romans z tajnym agentem w spienionej przygodowej akcji Apple TV+

Jeśli po przystawce w Nie czas umierać odczułeś głód pełnego posiłku z Aną de Armas w roli zabójczej agentki CIA, Apple TV+ ma dla Ciebie propozycję. Nominowana do Oscara Blondynka, która przeżyła, gra w Ghosted kolejną nieugiętą agentkę amerykańskiego wywiadu, równie sprawnie posługującą się pięściami, jak i bronią, rozbudzając swoją chemię z Knives Out Chrisem Evansem, który w zabawny sposób wciela się w rolę rolnika nieświadomie wciągniętego w pełną napięcia misję na całym świecie. Przygodowy romans Dextera Fletchera nie przełamuje schematów, ale jest wystarczająco zabawny i krzykliwy, by przyciągnąć widzów w znaczącej liczbie.

Apple i Skydance z pewnością włożyły sporo środków w tę błyszczącą produkcję, począwszy od magnetycznych postaci głównych i rozbudowanych scenariuszy akcji, a skończywszy na głównych bohaterach, którzy pojawiają się w humorystycznych pozach. Scenariusz jest połączeniem wysiłków doświadczonego zespołu Spider-Man Chris McKenna i Erik Sommers z Deadpool scenarzystów Rhett Reese i Paul Wernick.

Jeśli ostatecznie film wpadnie do puli generycznych genów z innymi średnimi oryginałami Netflixa, takimi jak Red Notice lub The Gray Man (ten ostatni jest również pojazdem dla Evansa i de Armasa), to prawdopodobnie nie będzie to kłopotliwe dla docelowej publiczności.

To część maszynerii żarłocznych platform streamingowych – wymagają ciągłego karmienia, ale bez względu na to, jak wielkie, głośne i zgrabne są próby odwzorowania studyjnego blockbustera, niemal niezmiennie kończą się jednorazową rozrywką. Brak teatralnego rozgłosu zapewnia im jedynie najbardziej efemeryczny ślad w popkulturze. To towar, w tym przypadku prawdopodobnie znacznie mniej trwały niż większość produktów Apple. Dotyczy to również Apple CarPlay, który jest widoczny w scenie otwierającej film.

To powiedziawszy, Ghosted spełnia swoje zadanie. Jest wystarczająco przyjemny, jeśli nie jest to jazda z dreszczykiem emocji, w którą Fletcher z zapartym tchem wprowadza nas w pościg samochodowy, strzelaninę, eksplozje i walki mano a mano w odległych miejscach.

Sadie De Armas i Cole Evans spotykają się na targu rolnym w D.C., kiedy ona próbuje kupić begonię w doniczce, a on odmawia jej sprzedaży po tym, jak wyznaje, że zbyt często podróżuje do pracy, by podlewać ją zgodnie z wymaganiami. Sugeruje, że lepiej będzie jej z mało wymagającym kaktusem, co zapoczątkowuje żart o potrzebach Cole’a i kłującej izolacji Sadie.

Pomimo początkowych tarć, idą na improwizowaną randkę. Zanurzają się w malowniczym Georgetown i ścigają się po schodach Egzorcysty, zanim wezmą udział w Narodowej Galerii Sztuki. Ale ani szczytowa kondycja sportowa Sadie, ani jej podstawowy gust malarski („Kocham Moneta!”) nie pozwalają mu podejrzewać, że może ona nie mówić prawdy o swojej pracy kuratora sztuki. Pod koniec całego dnia i nocy chodzenia i rozmawiania, pokrytych przypadkowymi utworami wokalnymi, wpadają do łóżka, a Cole jest natychmiast zakochany.

Następnego dnia na farmie jego rodziców, matka (Amy Sedaris) i ojciec (Tate Donovan) wydają się być zachwyceni, że Cole spotkał kobietę, która według niego może być „tą jedyną” Jego dokuczliwa siostra (Lizze Broadway) przewiduje, że szybko ją odstraszy swoją zwykłą klarownością, a kiedy jego strumień tekstów i emojisów do Sadie zostaje zignorowany, wydaje się, że ma rację. Ale Cole uświadamia sobie, że zostawił swój inhalator na astmę w plecaku Sadie, a aplikacja śledząca dołączona do urządzenia medycznego pozwala mu wyśledzić ją do Londynu.

Fakt, że jego stan jest ledwo wspomniany ponownie, mimo że został poddany serii fizycznych męczarni, które zabiłyby większość astmatyków, jest tylko jednym z tych scenariuszowych przekrętów, które najlepiej zignorować. Podobnie Cole, który pomaga sobie z przedsmakiem, mówiąc: „Myślę, że podróże, które najmniej planujesz, są tymi, które dają ci najwięcej” I to od człowieka, który jak się okazuje nigdy nie opuścił kraju.

Cole wcześniej miał awersję do nieplanowanych wycieczek, ale kiedy jego mama sugeruje, że powinien po prostu pojawić się w Londynie, aby zaskoczyć Sadie („To będzie romantyczne!”), idzie na to. To okazuje się być nierozważne, kiedy idzie za nią do Tower Bridge, ale dostaje uprowadzony przez gang bandytów, przekonany, że jest CIA złoty chłopiec o nazwie kodowej Taxman. (Po prostu wiesz, Apple ma sprung dla piosenki Beatlesów, które będziemy słyszeć w kluczowym momencie)

Tak jak chętny oprawca Borislov (Tim Blake Nelson, pracujący z rosyjskim akcentem) ma zamiar wdrożyć robaki zjadające ciało, aby wydobyć kod dostępu od Cole’a, który jest tak samo spanikowany, jak on jest zdumiony, Sadie z bronią w ręku wkracza do akcji, aby go uratować i wyciągnąć małą armię złoczyńców. Ona jest prawdziwym Taxman, duh, a ona jest underwhelmed przez jego romantyczną niespodziankę i zirytowany przez odpowiedzialność o konieczności utrzymania go bezpieczne, podczas gdy ona mows down złych facetów.

To sprawia, że natychmiast wracają do antagonistycznej wymiany zdań, zwłaszcza w jednej z kluczowych sekwencji akcji filmu, na pokładzie kolorowo udekorowanego autobusu, który jest atakowany podczas jazdy przez górzystą przełęcz Khyber w Pakistanie.

Fletcher prowadzi szybki pościg bardziej niż kompetentnie, ale to iskry generowane przez de Armasa i Evansa utrzymują go w ruchu. Sadie radzi sobie jak doświadczony super-szpieg, nigdy nie przestraszony, nawet w sytuacjach jeden-against-multitudes. Cole bumeluje na drodze do okazjonalnego zwycięskiego ruchu, w pewnym momencie używając kaktusa jako broni. Scenariusz nie mógłby być bardziej schematyczny w rozkładaniu charakterów – on używa farmy rodziców jako wymówki, by unikać życia; ona używa swojej pracy, by nie zbliżać się do nikogo – ale charyzmatyczni bohaterowie sprzedają to.

Próby Sadie, by odesłać Cole’a do domu kończą się niepowodzeniem, częściowo dlatego, że Leveque (Adrien Brody), zhańbiony były agent francuskiego wywiadu, który zamienił się w handlarza bronią, pozostaje przekonany, że jest Podatnikiem. Leveque i jego główny poplecznik Wagner (Mike Moh) dostali w swoje ręce Azteca, broń biochemiczną zdolną zmieść z powierzchni ziemi wschodnie wybrzeże Ameryki. Ale jest ona bezużyteczna bez brakującego kodu, a ich kupiec jest coraz bardziej niecierpliwy.

Akcja przenosi się z Pakistanu na wyspę na Morzu Arabskim i z powrotem do Waszyngtonu, gdzie Sadie wpada w kłopoty za to, że się zbłaźniła. Ale CIA mosiądz (Anna Deavere Smith) określa, że muszą zachować Cole wokół jako przynętę, zwłaszcza gdy jego wiedza o uprawach okazuje się przydatna w rozszyfrowaniu tajemnicy. Punkt kulminacyjny w postaci wirującego cyklu wysoko nad panoramą Waszyngtonu przypomina, dlaczego stołowanie się w obrotowych restauracjach rzadko jest dobrym pomysłem.

Poza znanymi twarzami pojawiającymi się jako łowcy nagród i byłym kochankiem wciąż noszącym pochodnię dla Sadie, nie dzieje się nic strasznie zaskakującego. Ale Ghosted jest wciągający na swoich własnych, niewymagających warunkach, nigdy nie rozwodząc się nad liczbą ciał i łagodząc przemoc w lekkim, zabawnym tonie. Oznacza to również, że nigdy nie ma poczucia prawdziwego zagrożenia. Film, napędzany przez zespół trzech zapracowanych montażystów i serię efektownych dropów („My Sharona” The Knack w Pakistanie? Jasne, czemu nie?), jest energiczną rozrywką popcornową z luksusowymi bohaterami. Ogląda się go bezboleśnie, choć prawdopodobnie zapomnimy o nim w chwili, gdy się skończy.

Jak pokazała w No Time to Die, de Armas może wstrzyknąć seksowną bezczelność i atrakcyjną osobowość do action-hero badassery, podczas gdy Evans wyraźnie się bawi, grając swoje przystojne Captain America credentials, aby stać się babe, która potrzebuje ratunku. Naturalnie, Cole stopniowo odnajduje swoje mojo nawet w najciaśniejszych miejscach, podczas gdy Sadie przemyślała swoją surową politykę „misja nad człowiekiem” i zaczyna doceniać jego romantycznego ducha. Kto by nie chciał, żeby ta dwójka była razem?