[This story contains spoilers for The Black Phone.]
Minęło 10 lat, odkąd Sinister zespół twórców dostarczył jeden z najwcześniejszych niskobudżetowych sukcesów Blumhouse, ale trio C. Robert Cargill, Scott Derrickson i Ethan Hawke odpowiedzieli na wezwanie jeszcze raz z Czarnym telefonem.
Najnowszy horror Blumhouse i Universal otworzył się w miniony weekend z wynikiem 23 milionów dolarów, a scenarzysta-producent Cargill jest szczególnie wdzięczny, biorąc pod uwagę, że premiera w 2022 roku nie była pierwotnie w planach. Cargill po raz pierwszy spotkał Derricksona w czasach, gdy ten był jeszcze krytykiem filmowym, a podczas zmieniającego życie spotkania w Las Vegas, Cargill przedstawił filmowcowi Sinister, zapoczątkowując ich wieloletnią współpracę twórczą. Sinister zarobiłby prawie 30 razy więcej niż wynosił jego budżet produkcyjny wynoszący 3 miliony dolarów, a duet został następnie zatrudniony przez Marvel Studios do poprowadzenia filmu Doctor Strange z 2016 roku.
Pomimo kasowego haulu w wysokości prawie 700 milionów dolarów i uznania krytyków, Derrickson odszedł z kontynuacji swojego filmu z 2016 roku, Doctor Strange w Multiverse of Madness, na początku 2020 roku. The initial plan was to save Black Phone until after Multiverse wrapped.
Ale jak zauważa Cargill w ostatniej spoilerowej rozmowie z THR, te plany szybko się zmieniły, gdy Derrickson opuścił Doctor Strange 2 i nadał priorytet The Black Phone, który on i Cargill już zaadaptowali z opowiadania Joe Hilla z 2004 roku. Scenarzysta i powieściopisarz omawia także kulisy powstawania „The Grabber” Hawke’a, a także pierwotny plan, by całkowicie nakręcić zdjęcia wokół twarzy bohatera. Następnie wspomina swój najbardziej emocjonalny dzień na planie podczas kręcenia przeróbki w ostatniej chwili.
Ty i Scott [Derrickson] mieliście oczekiwać pracy nad [Doctor Strange in the Multiverse of Madness], a potem okoliczności się zmieniły. Czy wy dwaj potrzebowaliście trochę czasu, by poszukać duszy i zebrać się w sobie? Czy może poszliście prosto do szuflady biurka i odkurzyliście Czarny Telefon?
Cóż, nie pracowałem nad filmem; pracowałem nad innymi rzeczami. Więc nie musieliśmy robić żadnych poszukiwań, bo to był film, który mieliśmy już na pokładzie dla Scotta po [Doctor Strange in the Multiverse of Madness]. Kiedy go pisaliśmy, byliśmy jak, „Cóż, Scott idzie na Strange, więc nie będzie mógł go wyreżyserować. Znajdziemy świetnego reżysera, który to wyreżyseruje” Wysłaliśmy to do dwóch reżyserów i na szczęście obaj zrezygnowali. Byli bardzo trudni do zdobycia na początku, a kiedy to wróciło, chcieliśmy jeszcze iść do innych reżyserów.
Ale wtedy Scott powiedział, „Naprawdę chcę to wyreżyserować. Chcę zrobić ten film. Muszę zrobić ten film. Możemy poczekać?” Wiedział, że to wielka prośba ode mnie, bo to była rzecz, którą napisałem i nie zamierzaliśmy jej sprzedać, dopóki nie nadejdzie czas, by on to zrobił. Więc to mogło oznaczać kilka lat zanim będziemy mogli to zrobić, ale ja byłem jak, „Wiesz co? Poczekam. Tak, chcę, żebyś to wyreżyserował. Myślę, że to jest właściwe. Poczekajmy i zróbmy to.” Więc to było już na pokładzie, i jak tylko wrócił [from Multiverse], odpowiedź była, „Zróbmy Czarny Telefon.”
Rozumiem więc, że celem sceny śniadania było ustalenie, że dwójka rodzeństwa chodzi po jajkach wokół ojca (Jeremy Davies), ale pierwszą rzeczą, jaką pomyślałem, było „Och, on ceni spokój i ciszę przy stole śniadaniowym, podobnie jak Reynolds Woodcock” Jestem pewny, że to projekcja, ale czy kiedykolwiek dyskutowano o hołdzie dla Phantom Thread Phantom Thread ?
To nie był w ogóle hołd. To było w dużej mierze ustanowienie „chodzenia na muszli”, jak powiedziałeś. To jest strach i niebezpieczeństwo niewłaściwego zachowania, a jednocześnie ustawienie tego, co by dalej jego alkoholizm. Ten facet pije na kaca wiele nocy, i to do tego stopnia, że nie da się z nim żyć. Więc chcieliśmy to ustalić dość szybko.
Odnośnie linii Bruce’a (Tristan Pravong), „Twoja ręka jest miętowa. You almost had me,” I don’t think I’ve ever heard someone use the word mint to describe someone’s pitching arm or ability. To słowo jest zwykle używane do opisania stanu przedmiotu. Więc ponieważ ta linijka wpadła mi w ucho, miałem przeczucie, że zostanie powtórzona, co też się stało. Czy celowo wybrałeś unikalny przymiotnik, żeby mieć pewność, że go złapiemy? [Writer’s Note: In Joe Hill’s short story, Bruce refers to Finney’s arm as “dirty.”]
Kilka rzeczy w tym filmie było bardzo z epoki i tego, co było fajne w tamtym czasie. Są bardzo przesiąknięte latami 70-tymi, jak na przykład rzeczy, które zostały powiedziane w dzieciństwie Scotta, w szczególności. Jest jeszcze jedna linia, kiedy Gwen mówi o tym, że chce wyjść za Danny’ego Bonaduce’a. Mówi: „On jest tak kluczowy”, a to zdecydowanie zwrot, który wyszedł z łaski. Kiedy Robin pyta Finna, jak sobie radzi w łazience, Finn odpowiada: „You know, just keeping on keeping on”, co Scott i jego przyjaciele mówili w tym wieku. Więc bardzo staraliśmy się uchwycić język tamtej epoki.
Ethan Hawke powiedział, że unika grania czarnych charakterów, ponieważ nie chce, aby widzowie przynieśli ten bagaż lub skojarzenia do jego kolejnych ról. Czy to dlatego częściowo zdecydowaliście się zasłonić twarz Grabarza przez większość filmu?
To było w scenariuszu od samego początku. Chcieliśmy utrzymać mityczny charakter potwora, a to oznaczało, że nie było go widać na wiele sposobów. Kiedy kręciliśmy scenę [abduction] z nim jako magikiem, byłem zaskoczony, że widzieliśmy tak wiele jego twarzy. Scott i ja początkowo rozmawialiśmy o tym, żeby w ogóle jej nie widzieć i kręcić wokół niej. Ale w tamtym momencie nie pisaliśmy dla takiego aktora jak Ethan. Wtedy Scott powiedział: „Mamy Ethana Hawke’a. Nie możemy nie pokazać Ethana Hawke’a przynajmniej raz. Więc musimy się mu wyraźnie przyjrzeć”
Więc do czasu, gdy Ethan dostał scenariusz, pomysł był taki, że tak naprawdę nie pojawi się w pełni na ekranie, i że przez większość czasu będzie za maską, co mogło ułatwić mu decyzję. Nie rozmawialiśmy o tym konkretnie, ale po prostu powiedział nam: „Tak bardzo spodobał mi się scenariusz, że musiałem to zrobić, mimo że nigdy wcześniej tego nie robiłem.” Więc ten wybór nie był wcale ze względu na jego karierę; zawsze był ze względu na historię. Więc kiedy podpisał umowę, był w to zaangażowany, a maska była częścią tego, co już zrobiliśmy.
Zapadająca w pamięć maska jest kluczowym składnikiem w tym gatunku, a wy absolutnie to zrobiliście.
W opowiadaniu bohaterem jest klaun, a po przeczytaniu pierwszego szkicu Joe Hill przyszedł do nas z kapeluszem w ręku mea culpa. Powiedział: „To trudne pytanie, ale kiedy napisałem to opowiadanie, było to 20 lat po tym, jak [Stephen King’s] wyszło . Nikt nie myślał o klaunach, a ja myślałem o Johnie Wayne Gacy. Więc nie było wtedy prawdziwego porównania, ale teraz, kiedy [2017’s] It jest wielkim hitem, ludzie będą mieli wrażenie, że naśladuję mojego tatę z kolejnym klaunem. Więc czy możemy to zmienić?” I byliśmy jak, „Tak, oczywiście, że możemy, ale na co?” I wtedy Joe powiedział: „Mam ten świetny pomysł na cały ten akt pokazu magicznego z lat 30-tych i 40-tych, gdzie magicy przebierali się za magika przez połowę czasu, a potem przez drugą połowę przebierali się za diabła i robili inne sztuczki jako diabeł. Więc pomyślałem, że to byłoby naprawdę fajne.” I byliśmy jak, „Tak, to jest rad. We love that. Zróbmy to.” I tak oto Scott przekształcił się w maskę.
Czy każda wariacja maski odzwierciedlała ówczesny nastrój The Grabbera?
Tak, a każda maska to także postać, którą gra. To jest naprawdę rzecz. W filmie pytają go, czy to on zabił wszystkich innych chłopców, a on odpowiada: „Nie, to był ktoś inny” Więc każda maska reprezentuje inną część rytuału dla niego i inny aspekt jego osobowości. To było coś, co Scott wymyślił, bo myślał: „Musimy sprawić, by w jakiś sposób wyrażał emocje, a za maską nie można ich wyrażać. A gdyby miał wymienną maskę i w zależności od nastroju rytuału zmieniałby dół maski?” Więc to przerodziło się w to, co teraz jest fascynującą wizualną reprezentacją tej postaci.
Dla mnie film jest o cyklu wykorzystywania przez pokolenia, a Grabarz wspomniał, że telefon nie działa od czasu, gdy był chłopcem. Więc uważasz, że w zasadzie odtwarzał tę pokręconą grę „Naughty Boy”, w którą kazał mu grać jego ojciec?
Albo jakiś inny członek rodziny, tak. Nie zagłębiamy się w to, ale tak, wątek, który masz tam pociągnąć jest taki, że jest to coś, co próbuje odzyskać. Nawet bycie magikiem może być częścią tej nostalgii. Robi ten magiczny akt w latach 70-tych, który był popularny w latach 30-tych i 40-tych, więc jest tam pewna nostalgia i pewne echa przeszłości, która go stworzyła. Zrytualizował to wszystko jako formę przeżycia tego lub ponownego doświadczenia tego lub przeniesienia tego.
Odwrotnie, jego brat, Max (James Ransone), prawdopodobnie znosił to samo nadużycie, ale zwrócił się do narkotyków i obsesji jako mechanizmów radzenia sobie. To również dostałem myślenia o Gwen i jak ona radzi sobie z jej nadużycia znacznie inaczej niż Finney (Mason Thames). Chciałeś, żebyśmy zestawili ze sobą dwie grupy rodzeństwa, prawda?
Absolutely. Film jest w dużej mierze o dysfunkcji, odporności młodzieży i o tym, jak możemy przezwyciężyć tę traumę. Możemy pozwolić, by uczyniła nas silniejszymi, albo może nas nieodwracalnie zniszczyć, jak to się dzieje w przypadku Grabarza i Maxa.
Skoro Gwen i Finney dorastali w tym samym, pełnym przemocy domu, to jak myślisz, dlaczego ona była skłonna mieszać się z dręczycielami, a Finney nie?
Chciałam napisać młodszą siostrę, którą zawsze chciałabym mieć. Horror to medium, które jest bardzo otwarte na bohaterki w sposób, w jaki wiele innych gatunków nie było, ale czuję, że są pewne typy bohaterek, które widzimy w kółko. I nie widzimy silnej, małej dziewczynki. To nie jest coś, co jest nam oferowane często, a ja chciałam napisać jedną z nich, szczególnie dla wszystkich moich przyjaciół kochających horrory, którzy są kobietami. Chciałam napisać dla nich postać, która reprezentowałaby to, kim były lub kim chciały być, gdy były dziećmi. Podobał mi się również pomysł, aby młodsza siostra była tą silną, a Finn był tym, który potrafi przyjąć cios, ale boi się go zadać.
Finn is hesitant. Jeszcze nie doszedł do siebie. Nie wierzy w siebie. Nie ma tej pewności siebie i widzimy to w relacji, jaką ma z Donną [Rebecca Clarke]. Dziewczyna praktycznie rzuca się na niego i mówi: „Hej, jestem tutaj”, ale on wciąż jest zbyt zdenerwowany, by z nią porozmawiać, ponieważ brakuje mu pewności siebie i zawsze boi się, że zawiedzie. Ale potem zostaje postawiony w sytuacji, w której nie ma wyboru, ale musi odnieść sukces albo umrze. I to jest to, co w końcu wydobywa z niego pewność siebie. Chciałem więc zestawić Finna z Gwen. Ona ma swoje problemy, ale pewność siebie nie jest jednym z nich.
Gdybyś miał wyobrazić sobie przyszłość, czy myślisz, że ojciec może zmienić swoje paski?
Maybe, maybe not. Szczególnie ojciec ma problem z walką. To coś więcej niż tylko brak zrozumienia, jak postępować z dziećmi. To facet, który zmaga się z tragiczną śmiercią żony i został sam z dziećmi, z którymi nie wie jak się związać ani jak je uczyć. Jest przerażony, że jego córka pójdzie tą samą drogą, co jego żona, i nie zna innego sposobu, by ją powstrzymać, niż próba dosłownego wybicia jej z głowy. Więc czy taka osoba, alkoholik, może się zmienić? Tak, może, ale zazwyczaj nie. Więc jestem zdania, że ojciec nadal bardzo ich kocha i robi co może, ale to co robi nie jest wystarczająco dobre. Więc ta dwójka będzie musiała przejść przez swoje dzieciństwo razem.
Co jesteś skłonny powiedzieć o związku między nadprzyrodzonymi zdolnościami Gwen i Finneya, które najwyraźniej pochodzą od ich matki?
To jest balansowanie na początku, ponieważ widzimy Gwen jako tę z nadprzyrodzonymi mocami i pomagającą swojemu bratu. Ale jak umieścić rzeczy razem, dochodzisz do wniosku, że Gwen ma zasadniczo połowę uprawnień jej matki i Finney ma drugą połowę. Po prostu Finney nigdy nie był w sytuacji, w której doświadczył ich wcześniej, więc jest to jego pierwsze doświadczenie z tymi mocami. A sam telefon jest jakby przewodnikiem do tych mocy, które oboje dostali od swojej mamy.
Madeleine McGraw, jako Gwen, jest rewelacyjna. Jej scena „fartknocker” spotkała się z dużą reakcją za każdym razem, gdy oglądałem film. Czy to była jej scena przesłuchania?
Nie brałam udziału w przesłuchaniach. To działka Scotta. Ale Scott ma supermoc, bo wie jak znaleźć niesamowite dzieciaki. Nie pracowaliśmy nad filmem z aktorem dziecięcym, który nie byłby najlepszy pod każdym względem. On ma do tego nosa.
Po położeniu kresu Grabarzowi, Finn z pewnością stanie się sławny w całym kraju. Prawa do jego życia zostaną sprzedane najwyżej licytującemu na potrzeby książek i filmów. Skoro to się stało w 1978 roku, kto chciałby wyreżyserować jego historię, in-universe?
In-universe, prawdopodobnie [John] Carpenter. Czuje się, że to film Carpentera, ale równie dobrze mógłby to być film Wesa Cravena. W tamtym czasie zrobiłby coś takiego. Więc to byłyby dwa go-tos.
Kiedy w tym filmie dzieci są porywane na lewo i prawo, niektórzy z dzisiejszego pokolenia mogą się zastanawiać, dlaczego ci rodzice nie odebrali swoich dzieci ze szkoły, ale to były zupełnie inne czasy, zwłaszcza w dzielnicy robotniczej. To było pokolenie „latchkey generation”.
Tak, to naprawdę dysonans, bo właśnie tak musieliśmy żyć. Autobusy szkolne miały określony promień wokół szkoły, gdzie nie odbierały ludzi. Więc jeśli mieszkałeś półtora kilometra od szkoły, to szedłeś pieszo. Nie jeździło się autobusem. W tym samym czasie istniał długotrwały, głęboko zakorzeniony strach przed seryjnymi mordercami i porywaczami dzieci, a w tamtym czasie było ich bardzo wielu, zwłaszcza że FBI nie stworzyło jeszcze swojego oddziału, który zajmowałby się takimi sprawami. Nie mieli więc wydziału, który tropiłby ludzi, a profilerów nie mieli aż do 1984 roku. Więc ci seryjni mordercy mogli przekraczać granice stanów i popełniać zbrodnie, a nikt się ze sobą nie komunikował.
Więc to był rodzaj złotego wieku bycia seryjnym mordercą, że tak powiem, i wszyscy byliśmy przerażeni. Wszyscy słyszeliśmy historię Adama Walsha [in 1981] i strasznej rzeczy, która mu się przydarzyła, gdy zniknął z Searsa na Florydzie. Grał w gry wideo w kiosku Atari, a potem on i kilka innych dzieci zostało wyrzuconych po bójce. A dziewięć dni później znaleziono jego głowę pływającą w rzece. Więc to był horror, który każdy rodzic nam opowiadał i straszył nas, żebyśmy nie chodzili z obcymi. Ale potem kazali nam iść do szkoły następnego dnia.
Więc łatwo jest myśleć: „Dlaczego nie zabrałeś dzieci?”, ale oni musieli iść do pracy. Pokolenie wyżu demograficznego było pierwszym pokoleniem, w którym mama i tata oboje poszli do pracy i nikt nie został w domu z dziećmi, generalnie. Oznaczało to, że trzeba było być samowystarczalnym i samodzielnie chodzić do szkoły. Potem musiałeś wracać do domu z kluczem, cała ta sprawa z kluczem, karmić się i spędzać dwie, trzy godziny, czekając aż mama i tata wrócą do domu. Tak to właśnie wyglądało, a my chcieliśmy to uchwycić w filmie. Chcieliśmy pokazać tę epokę, ponieważ naprawdę trafia do domu wielu ludzi w naszym wieku, którzy są jak, „O Boże, to było moje dzieciństwo.” Więc to jest dokładnie to, co to było. To było bardzo z epoki.
Czy podczas produkcji dokonaliście jakichś znaczących zmian w oparciu o to, co się sprawdzało, a co nie?
Nie ma zbyt wiele. Scott i ja wiedzieliśmy co robimy. Największą zmianą, jaką wprowadziliśmy tego dnia, było nakręcenie sceny, w której Finney uczy się, jak używać telefonu jako broni. W scenariuszu, który został napisany, Robin jest na drugim końcu telefonu, ale tak naprawdę go nie widzimy. Scott powiedział: „To jest złe. Musimy zobaczyć Robin. Musimy to mieć.” Więc zadzwonił [Miguel Cazarez Mora] w ostatniej chwili i powiedział: „Możesz przyjść dzisiaj?” A on odpowiedział: „Tak, oczywiście, że mogę” Więc przyszedł, a obaj chłopcy tak dobrze skoordynowali tę choreografię razem. Kiedy pierwszy raz zrobili tę scenę, cała grupa z nas wzruszyła się na planie. To było coś, czego nie wyobrażaliśmy sobie w scenariuszu, a kiedy zobaczyliśmy to przed sobą, uderzyło nas to jak tona cegieł. To było jak, „Wow, naprawdę mamy coś tutaj.” Więc to jest największa zmiana podczas produkcji. [Writer’s Note: Derrickson told THR that they actually had to fly Mora back to set since he’d already wrapped.]
Biorąc pod uwagę sprawność bojową Robina, czy myślisz, że dał on radę Grabarzowi?
Oh, absolutely. Robin, Bruce i Vance absolutnie walczyli, co jest częścią całej gry Naughty Boy. Więc myślę, że Robin dał mu [a run] na pewno.
Całkiem podobały mi się sny i fantazje w formacie Super 8. Czy ten motyw miał być ukłonem w stronę Sinistera?
Tak i nie. Scott kocha Super 8. Uwielbia jego wygląd. Uwielbia jej ziarnistość, a nikt inny już się nią nie bawi. I tak robi. Wie, jak kręcić. Wie, jak wybrać odpowiedni stelaż, bo są różne stelaże do Super 8. Jeśli zrobisz zdjęcia na złym materiale, uzyskasz efekt, który będzie wyglądał niemal sztucznie, mimo że jest prawdziwy. Chciał więc pobawić się Super 8 i sprawić, by marzenia były inne. I okazało się, że to naprawdę coś zmieniło. Pozwoliło nam to cofnąć się i poznać te dzieci, zobaczyć ich uprowadzenia i zobaczyć je w formie snów. A potem bawiliśmy się tym, kiedy wspomnienie zmienia się w sen. Zaczęliśmy od wspomnienia Finneya, który oglądał pinball Vance’a, który wdał się w bójkę w minimarkecie, a potem przeszliśmy do snu Gwen. Więc to po prostu naprawdę ląduje.
Czy ty i Derrickson oficjalnie wiecie, co robicie dalej?
Tak, mamy już ustawiony nasz następny film. Nie możemy jeszcze o nim mówić, ale mamy nadzieję, że nakręcimy go jeszcze w tym roku.
Cóż, gratuluję Czarnego telefonu, i dziękuję za twoją szczerość.
Kiedy powiedzieli, że to wywiad ze spoilerami, pomyślałem: „Wreszcie mogę faktycznie odpowiedzieć na pytania” Kiedy idę i widzę film z Q&A po nim, chcę usłyszeć jak reżyser się tłumaczy, a moim największym zgrzytem jako filmowca jest, kiedy są jak, „Ach, chcę zostawić to publiczności.” I to jest jak, „Nie, jesteś opowiadaczem! Opowiedz nam historię i powiedz, dlaczego to zrobiłeś. Nie ma powodu, żeby to ukrywać.” Więc po prostu zawsze byłem przeciwny odpowiedzi „Pozwolę ci to wymyślić”. To jest jak, „Nie, zrobiłeś ten film. Włożyłeś w niego mnóstwo czasu. Wyraźnie o nim myślałeś i chcę wiedzieć, co myślisz.” Więc byłem bardziej niż szczęśliwy, że mogę to zrobić.
The Black Phone is now in theaters. This interview was edited for length and clarity.