recenzja „Didi”: Zwycięski i dobrze zagrany azjatycko-amerykański dramat Seana Wanga o dojrzewaniu

Na początku Dìdi, Chungsing (Joan Chen) próbuje nakłonić swojego syna, Chrisa (Izaac Wang), do obejrzenia obrazu przedstawiającego ich rodzinę. Chris jednak bardzo niechętnie odwraca wzrok od głupkowatego filmiku na YouTube, który oglądał. Kiedy w końcu to robi, nie jest poruszony jej dziełem i zamiast tego wszczyna kłótnię o to, co opisuje jako jej dokuczanie, a co ona protestuje jako „troskę” To ich relacja w pigułce i prawdopodobnie relacja wielu dorastających dzieci i ich rodziców w pigułce.

Ale jeśli Chris wydaje się niezdolny lub niechętny do zobaczenia swojej matki taką, jaką jest w danym momencie, Dìdi, jako na wpół autobiograficzne dzieło scenarzysty i reżysera Seana Wanga, wydaje się być przeprosinami po latach. Film jest bardzo solidną pozycją w annałach filmów o dojrzewaniu, przypominającą Eighth Grade Bo Burnhama zarówno pod względem przywiązania do młodych bohaterów, jak i chęci poznania ich na ich własnych warunkach. Jednak jego prawdziwą tajną bronią okazuje się równa empatia wobec Chungsing, której własna podróż wyłania się jako poruszające uzupełnienie podróży jej syna.

Zatytułowany po mandaryńskim terminie oznaczającym „młodszego brata”, Dìdi łapie Chrisa pod koniec lata 2008 roku, czasu bransoletek Livestrong, iPodów z kółkiem do klikania i koszulek Paramore Riot!. Dla Chrisa jest to również czas znaczących zmian osobistych. Nie dość, że jego starsza siostra Vivian (Shirley Chen) ma zamiar wyruszyć na UC San Diego – co dla 13-latka z Fremont w Kalifornii może być równie dobrze krańcem ziemi – Chris ma zamiar rozpocząć naukę w liceum i próbuje dowiedzieć się, kim może być, kiedy tam dotrze. W ciągu 91 minut Chris przymierza i odrzuca jedną tożsamość po drugiej: Udaje, że lubi te same zespoły i filmy, co ona, wpada w tłum deskorolkarzy, oferując swoje wątpliwe usługi jako kamerzysta, próbuje być życiem imprezy poprzez „Wu-Tanging” karalucha i dostaje szybką lekcję na temat niebezpieczeństw związanych z nadmiernym spożyciem zioła.

Wang nie ukrywa, że Dìdi w dużej mierze czerpie z jego własnej młodości, do tego stopnia, że sceny w pokoju Chrisa były kręcone w domu z dzieciństwa Wanga, a babcia Chrisa jest grana przez Wanga (Chang Li Hua). Autentyczność filmu polega jednak na tym, że ci, którzy nie są wtajemniczeni w żadne z tych zabawnych faktów, nadal mogą domyślić się, że jest on zakorzeniony w prawdziwym życiu: nie wiem , czy starsza siostra Wanga kiedykolwiek groziła „okresem w ustach” po tym, jak nasikał na jej balsam, ale ten szczegół wydaje się zbyt zabawnie, obrzydliwie specyficzny, by mógł być zmyślony. Jego bohaterowie wyglądają i zachowują się jak prawdziwi nastolatkowie, z aparatami ortodontycznymi, trądzikiem i smugami bachorów. Choć Chris może być boleśnie samoświadomy, aktor Izaac Wang gra tę niepewność z imponującą pewnością siebie. Odnosi się wrażenie, że nawet jeśli Chris nie potrafiłby wyjaśnić, dlaczego kradnie bibelot lub nazywa dziewczynę „głupią suką”, Izaac Wang mógłby to zrobić.

Podobnie jak w przypadku każdego milenialsa lub pokolenia Zer, każdy nowy eksperyment Chrisa w zakresie autoprezentacji jest uzupełniany przez lawinę badań online, a Wang często zapożycza z wizualnego języka filmów o życiu na ekranie, takich jak Searching, aby uchwycić sposób, w jaki Chris projektuje swoje obawy poprzez swoje zapytania. Jego pulpit zajmuje cały kadr, gdy skanuje MySpace Top 8 w poszukiwaniu wskazówek na temat statusu nadwątlonej przyjaźni lub gorączkowo przegląda tutoriale na YouTube, jak mieć swój pierwszy pocałunek. (Ćwiczy również swoją technikę na plasterku jabłka, w jednej z wielu scen Dìdi, które mogą wywołać parsknięcie uznania, jeśli nie jawny śmiech) Niejednokrotnie wpisuje wiadomości, których nie jest w stanie wysłać. W szczególnie słabym momencie próbuje zwierzyć się chatbotowi. „Wszyscy mnie nienawidzą i nie mam już przyjaciół”, pisze, na co program odpowiada, wesoło, ale niepomocnie: „Jestem twoim przyjacielem :).”

W obliczu intensywnych wzlotów i upadków podróży Chrisa, Chungsing mogłaby zniknąć w tle, gdyby nie nacisk Wanga na sprawdzanie jej perspektywy. Sam Chris ma tendencję do traktowania jej z typowo nastoletnim lekceważeniem, ignorując jej dobre intencje, gdy nie narzeka, że jej nawyk jedzenia McDonalda nożem i widelcem jest „taki azjatycki” Ale Wang rozumie ją, nawet jeśli jego fikcyjny odpowiednik jeszcze tego nie potrafi. Maluje ją jako urodzoną artystkę, która nigdy nie porzuciła swoich twórczych ambicji, której bezwarunkowa miłość do dzieci nie może całkowicie rozproszyć jej rozczarowania tym, jak zwyczajne okazało się jej życie. Rola od czasu do czasu pozwala Chenowi na gniew lub wściekłość, ale najczęściej ufa jej niezwykłej zdolności do przekazywania przez całe życie żalu, radości lub przełykanego gniewu za pomocą prostego spojrzenia.

Czasami to spojrzenie służy jako napomnienie dla zaabsorbowanego sobą Chrisa: Spogląda na niego, gdy ten uparcie wycofuje się w głąb siebie i nie chce spojrzeć w górę. Ale jej niepokój odgrywa najsilniej jako kontynuacja jej syna. Podczas gdy Dìdi traktuje uczucia Chrisa bez cukrowania i protekcjonalności, poważnie traktując jego poczucie, że jest całkowicie zagubiony wśród stawek życia lub śmierci, jest również obdarzony perspektywą dorosłej mądrości. Kiedy Chungsing zgłasza swoją pracę do lokalnego konkursu lub mówi z tęsknotą o karierze, którą mogłaby prowadzić, gdyby nigdy się nie ustatkowała i nie miała dzieci, przypomina, że poszukiwanie tożsamości, które Chris dopiero teraz rozpoczyna, nigdy tak naprawdę się nie kończy, że nigdy nie ma punktu, w którym zrozumienie siebie staje się ustalone i jednowymiarowe. I Dìdi staje się naszym zapewnieniem, że pewnego dnia Chris też to zrozumie.