recenzja „Echo”: Najnowszy serial Marvela od Disney+ jest świeży, jeśli nie ekscytujący

Echo, nowy pięcioodcinkowy serial limitowany Marvela i Disneya, jest przełomowym dziełem telewizyjnym.

To nie to samo – przynajmniej niekoniecznie – co bycie świetnym kawałkiem telewizji, ale zacznijmy od uznania tam, gdzie należy się uznanie.

Robienie pozornego serialu o superbohaterach – nie zawsze jest jasne, czym jest Echo – w którym bohaterem jest rdzenny, głuchy amputowany, zawsze będzie kierować pojazdem z utwardzonych dróg na niezbadane terytorium. Robienie tego w sposób, który szanuje i honoruje wszystkie te trzy doświadczenia outsiderów, bez sprawiania wrażenia, że pracujesz nad reprezentacyjną listą kontrolną, jest odważną i wartą zachodu rzeczą.

Pod tym względem Echo jest triumfem. To seria momentów, w których na przemian myślałem: „Huh, to jest inne i właściwe” i „Huh, nie mogę uwierzyć, że ktoś był w stanie to zrobić w serialu Marvela” Jednocześnie było znacznie mniej momentów, które uznałem za ekscytujące i prawie żadnych momentów, które osiągnęłyby poziom skali i spektaklu, którego widzowie oczekują od filmów Marvela i przynajmniej mają nadzieję na ostatnie programy telewizyjne Marvela powiązane z Disney +.

Być może to wyjaśnia, dlaczego Disney i Marvel dziwnie traktują Echo. To pięcioodcinkowy serial, podczas gdy nawet The Falcon and the Winter Soldier otrzymał sześć – i mogę bez wahania powiedzieć, że dodatkowe miejsce na oddech nie zaszkodziłoby Echo w najmniejszym stopniu. Jest również wydawany jako binge release (jednocześnie debiutując na Hulu), co cynicznie można postrzegać jako „dumping” Chociaż szybko przyznam, że ponieważ Echo nie ma typowego rytmu epizodycznego, pomaga to zaangażowanym widzom przebrnąć przez odcinki o dużej ekspozycji, zamiast zmuszać mdłych widzów do siedzenia na tych odcinkach przez cały tydzień.

Ponadto, pomimo tego, że wszystkie pięć odcinków pojawiło się jednocześnie, krytycy otrzymali tylko trzy z pięciu odcinków, aby towarzyszyć embargu na minutę premiery. To podważa zarówno to, jak wartościowy jest ten serial, jak i to, jak ogólnie jest nieskażony; obecność Kingpina i Daredevila jest częścią promocji i… to tyle, jeśli chodzi o „niespodzianki” na początku. Te dwa ostatnie odcinki mogą być pełne niesamowitych epizodów. Mogą rozwiązać wszystkie moje problemy z niezdarnym tempem serialu. Albo mogą śmierdzieć.

Czym w ogóle jest Echo?

Udręczona Maya Lopez, grana przez Alaquę Cox, została przedstawiona w ogólnie zabawnym świątecznym romansie, jakim był Hawkeye. Początkowo została przedstawiona jako członkini Tracksuit Mafia, egzekutorów Wilsona „Kingpina” Fiska (Vincent D’Onofrio, warczący i wyniosły), który stał się dla Mayi awuncularną postacią po śmierci jej ojca (Zahn McClarnon, upewniający się, że wszyscy pamiętają, że potrzebuje nominacji do nagrody Emmy za Dark Winds).

Kiedy Maya dowiaduje się, że Fisk mógł być odpowiedzialny za zabicie jej ojca, zwraca się przeciwko niemu i, gdy dochodzimy do połowy pilota, wraca do swojego rodzinnego miasta w Oklahomie, w połowie w odosobnieniu, a w połowie knując zemstę. Ten powrót zmusza Mayę do pogodzenia się z wypadkiem, w którym straciła matkę i jedną nogę, do konfrontacji z wyobcowaną babcią (surowa, ale opiekuńcza Chula Tantoo Cardinal) i dziadkiem (Skully Grahama Greene’a) oraz do pogodzenia się z ukochaną kuzynką, którą odcięła, gdy opuściła miasto (Bonnie Devery Jacobs).

Maya ponownie spotyka się ze swoim głupkowatym kuzynem Biscuitsem (Cody Lightning), który jest wyluzowany i łatwo nim manipulować, oraz z Henrym (Chaske Spencer, którego warto obejrzeć w The English Amazona), jej wujkiem i właścicielem lokalnego lodowiska.

W miarę jak kryminalne imperium Fiska zbliża się, odcinki otwierają się mistycznymi retrospekcjami do pierwszego ludu Choctaw i mistycznego źródła niejednoznacznej mocy, do którego Maya nieśmiało zaczyna sięgać. Jak dotąd, głównie sprawia, że jej ręce świecą.

Stworzony dla Disney+ przez Marion Dayre, Echo ma kształt historii pochodzenia, która z łatwością mogłaby zostać zawarta w jednym filmie fabularnym. Ale jest to jeden z tych rzadkich przypadków, w których byłem zadowolony z wypełnienia i mogłem tolerować więcej. Głos serialu jest najbardziej pewny siebie, gdy tylko Green i Cardinal flirtują w Choctaw lub w ciężkich emocjonalnych uderzeniach między Coxem i Jacobsem, dostarczanych w całości w ASL. Sceny z Jacobsem i Greene’em mają dodatkową przyjemność zmiękczenia Cox, której gniewna intensywność jest niezbędna do tej roli, ale byłaby dusząca, gdyby to było wszystko, na co pozwoliło jej Echo.

Nie oznacza to, że w Echo nie ma scen akcji, ale są one niespójne w wykonaniu i niekoniecznie muszą być tym, czego szuka główna publiczność, chyba że główna publiczność jest naprawdę zainteresowana Indigenous stickball, który odgrywa większą niż oczekiwano rolę w serialu. Walka w pierwszym odcinku, wyreżyserowana przez Sydneya Freelanda, jest pełna wspaniałej pracy kaskaderskiej i zawiera jedyne pojawienie się w początkowych odcinkach Daredevila Charliego Coxa. Ale to stawia wysokie oczekiwania i nic więcej nie następuje na tym poziomie. Późniejsza rozbudowana scenografia na szczycie jadącego pociągu jest zepsuta przez nierówną grafikę komputerową, podczas gdy wielka walka w trzecim odcinku (wyreżyserowana przez Catrionę McKenzie) jest bardziej godna uwagi ze względu na wykorzystanie zabawnej scenerii niż cokolwiek ekscytującego.

Trudno polecić Echo ze względu na sceny akcji i trudno polecić go jako serial „superbohaterski”, ponieważ takie rzeczy się zdarzają; pod tym względem ta recenzja powinna być traktowana jako dostosowanie oczekiwań. Dodatkowo, zgaduję, że ostatnie dwa odcinki poruszają rzeczy w bardziej kulminacyjnym kierunku napędzanym akcją, co byłoby satysfakcjonujące na jednym poziomie, ale może rozczarowujące, ponieważ po pewnym czasie wszystko, czego naprawdę chciałem od Echo, to więcej epizodów z obsady Reservation Dogs.

Fani najlepszego serialu w ostatnim czasie w telewizji (dwa miejsca w pierwszej dziesiątce THR, dwa miejsca nr 1 dla Reservation Dogs) już zauważyli, że trzy lub cztery obsady Reservation Dogs pokrywają się, a jest kilka mniejszych występów, które z pewnością wywołają radosne okrzyki. Jeśli Jacobs i McClarnon nie mają tu tyle do roboty, co w Reservation Dogs, to wciąż wnoszą wartość dodaną, podczas gdy Greene jest raczej zabawny. Małe kamee w późniejszych odcinkach są właśnie takie – małe kamee, które nie będą nic znaczyć dla fanów spoza Reservation Dogs , ale lubię być rozpieszczany.

To jednak coś więcej, ponieważ Echo zatrudnia Bobby’ego Wilsona, którego Reservation Dogs zasługi obejmują spektakularne „Stay Gold Cheesy Boy” i „Frankfurter Sandwich”, wśród kilku rdzennych skrybów.

Za kulisami reprezentowani są nie tylko rdzenni mieszkańcy. Pamiętacie wyjątkowy głuchy rom-com This Close, który był emitowany przez dwa sezony w Sundance Now? Gwiazdy tego serialu, Josh Feldman i Shoshannah Stern, są tutaj w zespole scenarzystów. Wraz z Douglasem Riddle’em, „ASL Masterem” serialu, zasługują na uznanie za nadanie dialogom w Echo fizyczności, która jest prawdopodobnie bardziej ekscytująca niż jakakolwiek dwu- lub trzyminutowa sekwencja walki. Echo nie jest serialem, który można oglądać robiąc pięć lub dziesięć innych rzeczy.

Chociaż nie mogę powiedzieć, czy Echo rozumie niuanse bycia kopiącym tyłki mścicielem, wysiłek włożony w uczynienie głuchoty postaci, rdzennego dziedzictwa i protezy kończyny integralną częścią jest imponujący i zabawny jednocześnie. To znaczące, nawet jeśli nie mogę jeszcze powiedzieć, czy serial jest równie godny uwagi w całości. Czy te dwa ostatnie odcinki spełnią potencjał marki i postaci, czy tylko przygotują rzeczy na powrót Daredevila? Nie wiem.